หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1075

“ในปีนั้น ก็เป็นเจ้าที่ลากหลี่ซูออกมาถ่วงน้ำ”

สองคนด่าทอไปมาจนต่อยตีกัน ท่านเซียนเยี่ยนชิงหลับตาลงเบาๆ

เขาคุ้มครองทั้งหมู่บ้าน แต่ทั้งหมู่บ้าน ผู้ใดก็เหยียบย่ำภรรยาของเขา

“ท่านเทพภูเขา ท่านต้องเชื่อข้า....” แม่เฒ่าเฉินพูดไปเรื่อย ก็รู้สึกว่ามีสายลมอ่อนโยนพัดผ่านเข้าที่คอของนาง

นางเพิ่งจะเปิดปาก หลอดลมสั่นเล็กน้อยแล้วพ่นเลือดออกมา

นางถึงกับตอบสนองไม่ทัน แล้วอ่อนยวบล้มลงบนพื้น ตายตาไม่หลับ

ใต้ฝ่าเท้าของหัวหน้าหมู่บ้านมีคราบน้ำสีเหลืองแอ่งหนึ่งมาตั้งนานแล้ว

ขากางเกงของหัวหน้าหมู่บ้านเปียกชื้น คุกเข่าคำนับบนพื้นอย่างเสียสติ

“ข้ารู้ความผิดแล้ว ขอให้ท่านเทพเจ้าอภัย ข้ารู้ความผิดแล้ว...”

“ข้าไม่กล้าแล้ว...” หัวหน้าหมู่บ้านสั่นอย่างรุนแรง ท่านเซียนเยี่ยนชิงนัยน์ตาสงบยิ่ง แต่ก็เป็นเพราะเหตุนี้เอง หัวหน้าหมู่บ้านจึงหวาดกลัว

“ในปีนั้น บรรพบุรุษของเจ้าเข้ามาในภูเขา ขอร้องให้ตัวข้าช่วยปกป้องทั้งหมู่บ้าน....”

“สงสารจิตใจอันดีงามดวงหนึ่งของเขา ตัวข้าอยู่ท่ามกลางภูเขาพันปี ปกป้องหมู่บ้านไป่หลี่พันปี”

“กลับไม่คิดว่า สุดท้ายจะนำภัยมาให้”

“เจ้าพึ่งพามิตรภาพของเมื่อพันปีก่อน ทำเรื่องเลวร้ายมากมาย สร้างความวุ่นวายทั้งหมู่บ้าน” มิน่าเล่า....

มิน่าเล่า ตอนที่เขาพบซูเอ๋อร์ในคราแรก นางเหงื่อแตกเต็มร่างเสมือนภูติที่จู่ๆ ก็ทะลุเข้ามาในดินแดนแห่งความเพ้อฝัน

เมื่อเห็นว่าเทพเจ้าเหมือนต้องการลงโทษหัวหน้าหมู่บ้าน จึงมีเจ้าทุกข์ไม่น้อยคุกเข่าลงบนพื้น เล่าถึงความหยาบคายไร้เหตุผลของตระกูลหลี่อย่างละเอียดในช่วงหลายปีนี้

ใบหน้าของท่านเซียนเยี่ยนชิงเกิดความเคร่งเครียดหลายส่วน

เขาปกป้องคนธรรมดา เดิมคือเจตนาดี

แต่ไม่คิดว่า คนเลวอาศัยอำนาจระรานผู้อื่น นำภัยร้ายมาให้กับคนในหมู่บ้าน

ทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนเกิดจากความโลภไร้สิ้นสุด

ท่านเซียนเยี่ยนชิงนับนิ้วคำนวน เห็นสีหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านยิ่งทำเมินเฉย

“มือของเจ้าแปดเปื้อนสิบหกชีวิต ตัวข้าไม่อาจไม่ทวงคืนความยุติธรรมให้กับวิญาณอาฆาต”

เขายกมือโบกขึ้นเบาๆ กลางลานนวดข้าวก็ปรากฏปีศาจน้อยสองตัว คล้ายกับสวามิภักดิ์ต่อเขามาตั้งนานแล้ว

“เจ้าทรยศต่อคำสาบานของบรรพบุรุษ ทำร้ายผู้คนบ้านใกล้เรือนเคียง นับแต่วันนี้เป็นต้นไป ทัณฑ์เลาะกระดูกเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดาบ จนกระทั่งดาบสุดท้ายเสร็จสิ้น จึงจะหยุดลมหายใจ”

“ตัวข้าจะแจ้งต่อแดนปรภพ หลังจากนี้สิบชาติภพ ทุกชาติเกิดในทางแห่งเดรัจฉาน ชดใช้บาปกรรมจนหมดจึงสิ้นสุด”

“สำหรับผู้ที่ตายอย่างไม่เป็นธรรมในมือเจ้า ตัวข้าจะให้ภพชาติต่อไปของพวกนางปลอดภัยไร้กังวล เสวยสุขทั้งชีวิต”

“สำหรับพวกเจ้า...” เยี่ยนชิงกวาดตามองไปทั้งลานอย่างเฉยเมย

ยังมีอีกหลายคนที่ก่อกรรมทำชั่ว มีเอี่ยวในการทำร้ายชีวิต รับโทษประหารต่อหน้าทุกคน ทั้งหมู่บ้านนิ่งเงียบจนน่ากลัว

“ตัวข้ารู้ดีว่า นอกเหนือจากนี้ยังมีผู้ที่ช่วยเหลือคนชั่วอยู่” เพียงแต่ มือยังไม่เคยแปดเปื้อนชีวิตคนเท่านั้น

ท่านเซียนเยี่ยนชิงที่สงบนิ่งต่อหน้าทวยเทพ บัดนี้กลับว้าวุ่นใจ ทำอะไรไม่ถูก

เขาไม่รู้ว่า ควรสร้างสัมพันธ์กับบุตรสาวที่เหมือนเม่นตัวนี้ได้อย่างไร

นึกถึงข่าวลือในหมู่บ้าน นึกถึงอดีตที่ผ่านมาของนางและซูเอ๋อร์ ก็สับสนและปวดร้าวใจ

ในอดีตที่เขาไม่รู้นั้น แบกรับความลำบากไว้มากมาย

“เป็น เป็นข้ามาช้าไป”

“อาหมาน ให้โอกาสข้าได้ชดเชยได้หรือไม่?”

“ในแดนเทพข้ามีตำแหน่งอยู่บ้าง ไม่ทำให้อาหมานถูกรังแกแน่นอน”

“ครั้งนี้ข้าอยู่ในโลกมนุษย์พันปี ทำภารกิจของแดนเทพสำเร็จเรียบร้อย พรุ่งนี้ต้องกลับแดนเทพ เจ้าไปพร้อมกับข้าดีหรือไม่? พ่อจะต้องปกป้องเจ้าอย่างดี ไม่ให้เจ้าได้รับความลำบากแม้เพียงเล็กน้อยอีกแล้ว”

ท่านเซียนเยี่ยนชิงไม่เคยเป็นพ่อคน เขาทำได้เพียงพยายามแก้ไขความสัมพันธ์ของตนเองกับอาหมาน

ดอกหลิวหลีจิ้งชุดนั้นเติบโตเต็มที่ทั้งหมดแล้ว หากวันนี้เก็บเกี่ยวเสร็จสิ้น

วันพรุ่งนี้ส่งกลับแดนเทพหลอมยาตัน

สีหน้าของอาหมานราบเรียบ แม้มองก็ไม่มองเขา เพียงพยุงท่านยายเดินออกจากประตูลาน ตรวจสอบเรือนที่อยู่อาศัยมาสิบกว่าปี

ในดวงตามีหยดน้ำตาไหลคลอ

“ตอนที่อายุหนึ่งปี สองปี สามปี ข้าเฝ้าคอยที่จะมีพ่อเป็นอย่างมาก”