หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 107

ใบหน้าลู่หย่วนเจ๋อถูกตบเสียงดังเพียะๆ แต่ก็จนปัญญา

“ลู่จิ่งไหวคนนั้น มีความสามารถจริงๆ หากบ้านไหนได้ผู้ชายคนนี้ เกรงว่าเป็นเกียรติแก่บรรพบุรุษ” ลู่หย่วนเจ๋อเม้มริมฝีปาก เขาหมดทางให้ถอยแล้ว

“หากเด็กแบบนี้ จดอยู่ภายใต้ชื่อฮูหยิน ฮูหยินเต็มใจหรือไม่?” ลู่หย่วนเจ๋อถามขึ้นอย่างกะทันหัน

สวี่ซื่อมองเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจสุดขีด

“ท่านโหว ไม่ถึงกับต้องดูหมิ่นข้ากระมัง?”

“ข้ามีบุตรชาย มีบุตรสาว ถึงแม้เยี่ยนซูพิการ ก็ไม่ใช่คนสกปรกระดับนั้นจะเทียบได้”

“เขาเป็นบุตรนอกสมรส ของสกปรกชั้นต่ำที่ไม่อาจบอกใครได้ จะจดอยู่ภายใต้ชื่อข้าได้อย่างไร? ท่านโหว ท่านไม่ชอบข้าได้ แต่ดูหมิ่นข้าไม่ได้” สวี่ซื่อพูดจนเส้นเลือดตรงหน้าผากของลู่หย่วนเจ๋อนูนขึ้นแล้ว

“วีรบุรุษไม่ถามที่มา จิ่งไหวเป็นเด็กดีคนหนึ่ง” ลู่หย่วนเจ๋อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เกรงว่าจะพยายามกดความโกรธในก้นบึ้งหัวใจอยู่

“บุตรชายของนางแพศยา นับเป็นวีรบุรุษไม่ได้” สวี่ซื่อพูดเสียงเรียบ

“พอแล้ว!” อาจเพราะลู่หย่วนเจ๋อรู้สึกน้ำเสียงหนักไปบ้าง จึงอ่อนลงหลายส่วน

“ช่างเถอะ แค่พูดเล่นเท่านั้น ข้ามีอวิ๋นเหนียง มีเยี่ยนซูก็เพียงพอแล้ว”

สวี่ซื่อไม่มีความคิดเห็นใดๆ

“อวิ๋นเหนียง จี้หยกชิ้นที่เจ้าแขวนอยู่ที่เอวก่อนหน้านี้เล่า?”

“ลวดลายบนนั้นซับซ้อน ให้ข้าเอาไปศึกษาได้หรือไม่? ดูลักษณะแล้ว เหมือนมีประวัติอยู่บ้าง”

เขาหมายถึงจี้หยกตกทอดของสวี่ซื่อ

ตระกูลสวี่มีจี้หยกชิ้นหนึ่ง ว่ากันว่าตกทอดให้สตรี ไม่ตกทอดให้บุรุษ

รุ่นนี้ ก็ให้สวี่ซื่อไปแล้ว

จี้หยกของตระกูลสวี่ชิ้นนี้ ไม่มีใครรู้ว่าตกทอดมาแล้วกี่ปี รู้เพียงส่งต่อรุ่นต่อรุ่น ท่านแม่หวงแหนมาก

ปีนั้น ก่อนออกเรือน ท่านแม่ถึงมอบจี้หยกให้นาง