หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 106

“ไม่ได้เขียนมาหลายปีแล้ว รู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคย อวิ๋นเหนียง ข้าคิดถึงปีนั้นวันที่พวกเรามีความสุขร่วมกัน” ลู่หย่วนเจ๋อกอดเอวนางเบา ๆ

“ใช่แล้ว ตอนพวกเราแต่งงานกันตอนนั้นยังคุกเข่าสาบานใต้แสงจันทร์กันอยู่เลย”

“ถ้าหากทอดทิ้งอีกฝ่ายไป จะต้องมีจุดจบไม่ตายดี ท่านพี่ลู่ ท่านจะหลอกข้าหรือไม่?” ความอบอุ่นอันแผ่วเบาของสวี่ซื่อถ่ายทอดออกมา

ลู่หย่วนเจ๋อกอดนางเอาไว แต่จิตใจกลับวอกแวก ไม่ได้สนใจสิ่งที่นางจะพูดเลย

“ไม่หรอก ถ้าหากข้าหลอกเจ้า ข้าขอให้ไม่ได้ตายดี”

สวี่ซื่อเผยรอยยิ้มตื่น ๆ ออกมา ท่านพี่ลู่ ท่านต้องทนรับมือให้ดี ๆ ล่ะ

ลู่หย่วนเจ๋อไม่ได้ใกล้ชิดกับสวี่ซื่อมาเก้าเดือนแล้ว

เมื่อก่อนมักจะรังเกียจสวี่ซื่อที่ไม่อ่อนหวานเท่ากับเผยเจียวเจียว แต่ตอนนี้...

กลับค่อนข้างคิดถึงความเชื่อฟังและเป็นเด็กดีของสวี่ซื่อ

เมื่อนึกถึงความโกรธที่เขาได้รับมาตอนที่อยู่ข้างนอกในวันนี้ ลู่หย่วนเจ๋อก็รู้สึกหัวร้อนอย่างมาก เขาเสียหน้าเพราะเผยเจียวเจียวหลายครั้งหลายคราติดต่อกัน เขาจึง...คิดถึงภรรยาผู้รู้ความที่อยู่ที่จวนขึ้นมา

ตั้งแต่ที่สองมือของเขาโอบกอดไปที่สวี่ซื่อ ร่างกายของสวี่ซื่อก็แข็งทื่อไปเล็กน้อยและขนลุกชันขึ้นมาอย่างหนัก นางรู้สึกอยากจะอาเจียนอย่างมาก

เขาอาศัยอำนาจตระกูลสวี่ปีนขึ้นมา และยังอาศัยมือของตัวเองทำลายตระกูลสวี่อีก สวี่ซื่อกดปลายลิ้นเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย กัดจนมีกลิ่นคาวเลือดออกมา

ยังไม่ถึงเวลาที่จะฉีกหน้ากัน

“อ๊อก...” เมื่อแก้มของลู่หย่วนเจ๋อเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ สวี่ซื่อก็ปิดปากเอาไว้ อดไม่ได้ที่จะอาเจียนลมออกมา

ลู่หย่วนเจ๋อตกใจเล็กน้อย

สวี่ซื่อรีบผลักเขาออกไป พร้อมกับทำสีหน้ารู้สึกผิด “ท่านโหว...เมื่อครู่ข้าได้กลิ่นอะไรเหม็น...” นางปิดจมูกแล้วอาเจียนลม ๆ ออกมา