หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 105

เด็กทารกเก้าเดือนมีใบหน้าแดงก่ำ และใบหน้าก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

[อ้าว อ้าว อ้าว หน้าของข้า ขายขี้หน้าหมดแล้ว....] ลู่เจาเจาร้องครวญครางในใจ

นางเอากำปั้นยัดเข้าไปในปากแล้วเอาไม่ออก

ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วยามถึงดึงเอาอุ้งมือเนื้อแน่น ๆ นั้นออกมาได้

“ครั้งต่อไปยังจะซนอยู่ไหม?” ยื่นนิ้วชี้ออกมาจิ้มไปที่หน้าผากของนางเบา ๆ

“ฮือ ๆ ๆ ...ม...ไม่ ไม่กล้าแล้ว...” เด็กน้อยร้องไห้ทำท่าน่าสงสาร

[ครั้งต่อไปยังกล้าอยู่!]

[ข้าไม่เชื่อหรอกว่าสามารถเอาเข้าไปได้ และเหตุใดถึงจะเอาออกมาไม่ได้กันเล่า? จะเป็นไปได้อย่างไร?]

สวี่ซื่อทำใบหน้าเอือมระอาใส่

แต่เสี่ยวเจาเจากลับทำสีหน้าไร้เดียงสาและยอมรับความผิดอย่างจริงใจอย่างยิ่ง “เจาเจา...” นางตบหน้าอกของตัวเองเสียงดังเพี๊ยะเพี๊ยะ

“ด... เจาเจา เป็นเด็กดี...” นางชี้มาที่ตัวเอง นางเป็นเด็กดีที่สุด นางไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก

“คุณหนูน้อยของพวกเราเป็นเด็กดี ยังคงเป็นคุณหนูน้อยที่รู้ความ” เติงจือรู้สึกว่าคุณหนูน้อยของนางน่ารักมากที่สุด

สวี่ซื่อได้แต่ถอนหายใจออกมาเงียบ ๆ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าข้าได้ยินเสียงในใจของนาง คงเกือบจะเชื่อไปแล้ว!

พอกลับมาที่จวน ที่จวนอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมตลบอบอวลและก็มีกลิ่นเหม็นจาง ๆ ปะปนอยู่ด้วย

เมื่อสวี่ซื่อเห็นว่าที่สวนทิงเฟิงจุดโคมไฟสว่างอยู่ ในใจก็เต้นตึกตักขึ้นมาทันที

เป็นอย่างที่คาดไว้...

“ฮูหยิน ท่านโหวกลับจวนมาแล้วเจ้าค่ะ” เจวี๋ยซย่าส่ายหน้าให้กับฮูหยิน เพื่อบอกให้รู้ว่าท่านโหวอารมณ์ไม่ค่อยจะดี

สวี่ซื่อพยักหน้าเข้าใจ