หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1079

“เจ้าวางใจเถอะ มีข้าอยู่ ไม่มีใครกล้ารังแกเจ้าได้หรอก” ลู่เจาเจาไม่เคยให้คำสัญญา แต่ในเวลานี้นางไม่ลังเลที่จะพูดมันออกมา

มือซ้ายของหญิงชราจับอาหมาน และมือขวาจับเจาเจาเอาไว้

“ดี ดี ดี”

“ข้าวางใจ อาหมานติดตามเจ้า ข้าเชื่อใจเจ้า” สามารถใช้พลังของตัวเองเปิดประตูแห่งเวลาได้ นางคงจะไม่ทำให้อาหมานลำบาก

“ท่านยาย...” อาหมานร้องไห้เสียงไม่เป็นส่ำ

“อายุขัยของนางได้หมดลงแล้ว ถ้าหากว่านางยังไม่ไปนางก็จะไม่สามารถจากไปได้ตลอดกาล นางไม่ใช่คนของโลกนี้และจะไม่ถูกยมโลกมารับตัว และไม่มีชีวิตหลังความตาย” ประโยคนี้ของเจาเจาทำให้อาหมานร้องไห้หนัก

“ท่านยาย ท่านไปเถอะเจ้าค่ะ” นางกอดหญิงชราที่หายใจโรยแรงลงเรื่อยๆ อย่างแผ่วเบา และทอดมองด้วยสายตาที่ยากจะทำใจ

“ไม่ต้องเป็นห่วงอาหมาน อาหมานจะมีความสุข”

“ท่านยาย ท่านกลับบ้านอย่างวางใจเถอะเจ้าค่ะ” บ้านที่นางรอคอยมาตลอดชีวิต

เมื่อเห็นว่าหญิงชราหายใจโรยรินลงเรื่อยๆ อาหมานก็พูดด้วยดวงตาแดงก่ำพลางกล่าวว่า “เจาเจา รบกวนเจ้าพาท่านยายกลับบ้านหน่อยนะ”

ลู่เจาเจาพยักหน้ารับอย่างแผ่วเบา

วันนี้ตรงกับวันพระจันทร์เต็มดวง เป็นช่วงเวลาที่ประตูแห่งเวลาอ่อนแรงมากที่สุด

นางยกมือขึ้นเคาะในอากาศอย่างแผ่วเบา หว่างคิ้วของนางมีสัญลักษณ์ปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน ทันทีที่พลังถูกปล่อยออกมา เต๋าสวรรค์ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

ภายในวัดเย่ว์เหล่า

บริเวณโดยรอบที่มืดสนิท จู่ๆ ก็มีแสงสว่างพาดผ่าน

แสงระยิบระยับแสบตาจนทำให้ทุกคนยกมือขึ้นมาบังดวงตาเอาไว้

ยังไม่ทันเห็นรอยแยกกาลเวลาชัดก็ได้ยินเสียงขลุ่ยบาดหูลอยมา...

เซี่ยอวี้โจวที่เบิกตากว้างมาแต่แรกก็พูดเสียงเบาว่า

“เกิดเรื่องสุดยอดแล้ว...”

“ถึงแม้ว่าข้าจะโง่ แต่พลังนี้...ดูเหมือนว่าจะเหนือกว่าเทพเจ้า”

ท่ามกลางท้องฟ้าอันมืดมิด

ราวกับว่ามีลำแสงปรากฏขึ้นเพื่อแสดงว่าวันนี้นั้นพิเศษ

ประตูแห่งเวลาดูดพลังของนางไม่หยุด ใบหน้าของลู่เจาเจาซีดขาวในทันที

“ท่านยาย ประตูแห่งกาลเวลาเปิดแล้ว...”

เซี่ยอวี้โจวและอาหมานรีบประคองหญิงชราที่ยืนไม่ไหวแล้วขึ้น

อาหมานร้องไห้ไม่ได้ศัพท์ “ท่านยาย อยู่ทางนั้นท่านจะต้องดูแลตัวเองให้ดีนะเจ้าคะ...อย่า...อย่าลืมอาหมาน” ความห่างของช่วงเวลานั้นไกลเสียยิ่งความระยะทางระหว่างความเป็นกับความตาย

ฝีเท้าของหญิงชราชะงักลงเล็กน้อย ดวงตาของนางแดงก่ำพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา

การลาครั้งนี้คือการจากลาตลอดไป

และจะไม่ได้พบกันอีก

“อาหมาน ยายมาที่นี่ เรื่องที่โชคดีที่สุดคือการที่มีเจ้า เจ้าไม่ใช่ตัวซวย และตัวหายนะ เจ้าคือความหวังของยาย”

ลู่เจาเจาพยักหน้า “สวรรค์แบ่งโลกนี้เป็นโลกเล็กๆ จำนวนนับไม่ถ้วน แต่ละโลกมีผู้รับผิดชอบต่างกัน และไม่ยุ่งเกี่ยวซึ่งกันและกัน”

“โลกของพวกเรามีการบำเพ็ญเพียร มีเทพเจ้า โลกของพวกเขา...”

เมื่อครู่นี้นางสัมผัสไม่ได้ถึงพลังเทพ

“ข้าได้ส่งนางกลับไปยังตอนที่นางได้ทะลุมิติเข้ามา พ่อแม่ของนางยังไม่แก่ชรา นางยังมีชีวิตอยู่...” ดวงตาของลู่เจาเจาหยีลง มือทั้งสองข้างถือถือชามเอาไว้ มองดูแล้วมีความขี้เล่น

อาหมานชะงักไป “แต่ท่านยายกล่าวว่านางเกิดมาพร้อมกับโรคร้าย ต่อให้กลับไปก็มีชีวิตอยู่ไม่นาน...”

คิดได้เช่นนี้ ท่านยายคงไม่ใช่ว่ากลับไปบอกลาอีกครั้งหรอกนะ

ลู่เจาเจาโบกมือปฏิเสธ ตอนที่นางทะลุมิติเข้ามานั้นนางติดร่างแหของข้าเข้ามา ข้าย่อมส่งความเปลี่ยนแปลงไปให้นางอย่างหนึ่ง

“วางใจเถอะ ครั้งนี้นางจะมีชีวิตยืนยาว บางทีนางอาจจะได้เดินไปบนเส้นทางอีกทางหนึ่ง” นางได้จดจำเส้นทางการบำเพ็ญเพียรเข้าไปในหัวของนาง คอยดูว่านางจะเลือกอย่างไร

อาหมานดีใจและเหลือบมองเจาเจาแวบหนึ่ง

เสียงดังฟุบ จากนั้นนางก็คุกเข่าลงแทบเท้าลู่เจาเจา

เจาเจาไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่มองไปที่นางอย่างจริงจัง

“เจาเจา อาหมาน...อาหมานไม่มีพรสวรรค์อะไร และไม่มีพลังอะไร แต่อาหมานมีฝีมือทำอาหาร ถ้าหากเจาเจาไม่รังเกียจให้อาหมานคอยรับใช้ข้างกายได้หรือไม่” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ครั้งแรกที่เห็นเจาเจานางก็รู้สึกใกล้ชิด

นางปฏิเสธคนอื่นมาทั้งชีวิต มีเพียงแค่เจาเจาที่นางไว้วางใจ

นางถึงกับเคยคิดว่าชาติที่แล้วนางกับเจาเจามีความเกี่ยวข้องกันหรือไม่ ไม่อย่างนั้นทำไมนางถึงได้เชื่อใจนางเช่นนี้