หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1080

ท่านยายกลับบ้าน นางก็อยู่เพียงลำพัง นางรู้สึกเหมือนโลกของนางพังทลาย

แต่อยู่ข้างกายเจาเจาก็เหมือนกับมีคนสำคัญอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าลู่เจาเจาจะเห็นอดีตอีกครั้ง นางยกมือตบศีรษะของอาหมานที่คุกเข่าอยู่อย่างแผ่วเบา

“ดี”

“ข้ามีกิน ข้าจะไม่ให้เจ้าหิวเด็ดขาด”

อาหมานส่ายหน้า สีหน้าของนางมีความยินดี อีกทั้งยังมีความเหงาหงอยเล็กน้อย ประโยคนี้เหมือนกับเคยได้ยินมาจากไหน...

ทนทรมานไปหนึ่งคืน ลู่เจาเจาหมดแรงไปนานแล้ว

พวกเขาอยู่ในวัดเย่ว์เหล่าและพิงกันและกันจนหลับลึกไป

เซี่ยอวี้โจวที่นอนหน้าประตูครุ่นคิดอย่างหนัก เทพแห่งการเวลาเองก็คงไม่สามารถเปิดประตูไปยังอีกโลกหนึ่งใช่หรือไม่

นี่ดูไม่เหมือนกับวิธีการของเทพเจ้า

ช่างเถอะ ช่างเถอะ ไม่เกี่ยวกับข้า อย่างไรเสียข้าก็เปิดมันไม่ได้！

เพียงพริบตาเซี่ยอวี้โจวก็หลับลงไป

เมื่อทั้งสามคนรู้สึกตัวก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว

“ด้านนอกมีคน” จู่ๆ เซี่ยอวี้โจวก็ลุกขึ้นนั่ง ตอนแรกเขานึกว่าปีศาจกลับมาแต่กลับคิดไม่ถึง...

“จู๋มั่ว！ เจ้ามาได้อย่างไร” เซี่ยอวี้โจวหยัดตัวขึ้นจากพื้น

และที่ทำให้เขาประหลาดใจคือเขาประสานมือกับอาอู๋

อาอู๋มองเขาอย่างเขินอาย ทั้งสองคนดูท่าทางรักใคร่

“ทำไมล่ะ เจ้าพบกับรักแท้อีกแล้วหรือ”

จู๋มั่วกับลู่เจาเจามีสัญญานายบ่าว เขาหาตัวนางได้ด้วยความรู้สึก

เมื่อก้าวข้ามประตูมาก็ถูกเซี่ยอวี้โจวทำให้ตกใจจนเกือบล้มลงกับพื้น

“อะไรที่เรียกว่าอีกแล้วกัน หรือว่าก่อนจะมีข้า ยังมีรักแท้อะไรอีกหรือไง” อาอู๋เอียงศีรษะเล็กน้อยและมองเขาด้วยร้อยยิ้ม

จู๋มั่วเหงื่อตก “ความคึกคะนองช่วงวัยรุ่นย่อมเคยรักคนผิด”

“อ้อ รักใครผิดกันล่ะ”

เซี่ยอวี้โจวเหยียดแขนขาด้วยใบหน้ากระตือรือร้น “ข้ารู้ข้ารู้ เมื่อพันปีก่อน เขาชอบองค์หญิงแคว้นใต้”

“เมื่อหลายเดือนก่อนเจ้าชอบปีศาจดอกไม้ตนหนึ่ง...”

“อ้อ ที่บ้านของเจ้ายังมีภรรยาแต่งอีก”

“เจ้าเป็นคนที่สี่”

อาอู๋...

จู๋มั่วถลึงตาใส่เขา และไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร “เมื่อพันปีก่อนข้าเพิ่งออกจากเผ่ามังกร ตอนนั้นไม่รู้เรื่องอะไรถึงได้โดนองค์หญิงแคว้นใต้หลอก ข้าไม่ได้มีอะไรเกินเลยกับนาง！” แต่นางคิดจะเอาเอ็นมังกรไปจากข้า และถลกหนังมังกรของข้าและยังขังข้าไว้อีกพันปี

“ปีศาจดอกไม้...” เขาขมวดคิ้วด้วยสีหน้ารังเกียจ

“นางเป็นพวกหลอกลวง ถ้าหากให้ข้าพบนางข้าจะสับนางเป็นพันชิ้น”

“ส่วนเรื่องภรรยาแต่ง...” ไม่ว่าเขาจะยอมรับหรือไม่นั้นทั้งสามแดนต่างรู้ว่าเขาแต่งงานกับเผ่าวิหคเพลิง

“ภรรยาแต่ง ข้าไม่ได้รักนางเลย” เขามองไปที่อาอู๋อย่างจริงจัง

ลู่เจาเจายิ้มรับ นางสบตากับอาอู๋ อาอู๋พยักหน้าและยิ้ม

จู๋มั่วมีความสุขมากเหลือเกิน

แต่กลับมักจะรู้สึกเสียวสันหลัง

เขาเอาแต่หันไปมองข้างหลัง น่าแปลก ทำไมถึงได้รู้สึกเย็นกัน

“ครั้งนี้ถึงแม้ว่าจะพาเจ้ากลับไปที่เผ่ามังกรไม่ได้ และจัดพิธีแต่งงานอย่างยิ่งใหญ่ที่เผ่ามังกรให้เจ้าไม่ได้ แต่ข้า...จะพยายามชดเชยให้กับเจ้า ชีวิตนี้ข้าจะไม่มีวันทำไม่ดีต่อเจ้า” จู๋มั่วสัมผัสได้เพียงความปั่นป่วนในใจ เขามองไปที่อาอู๋ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ข้าไม่สนใจพิธีพวกนั้น”

จู๋มั่วซึ้งใจเป็นอย่างมาก “อาอู๋ที่แท้เจ้าก็ไม่เหมือนกับนางปีศาจจากเผ่าวิหคเพลิงนั่น！”

อาอู๋...

“รอเจาเจาตามหาจุยเฟิงมาได้ พวกเราจะแต่งงานกัน！”

อาอู๋ยิ้มรับ

“เจาเจา ได้เบาะแสของจุยเฟิงหรือไม่” จู๋มั่วเพิ่งจะถาม

“จุยเฟิงอยู่ที่ตำหนักราชาปีศาจ อีกเดี๋ยว...จะมีปีศาจน้อยมาพาข้ากับอวี้โจวไปที่ตำหนักราชาปีศาจ วันพรุ่งนี้พวกเราสองคนจะถูกมอบให้กับราชาปีศาจ！”

“เจ้าพาอาอู๋กับอาหมานไปรอที่เมืองหวังได้หรือไม่ อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่นล่ะ”

ในตำหนักราชาปีศาจเหมือนกับมีอะไรดึงดูดนาง

“เดินทางหลายพันลี้มาเพื่อช่วยสุนัขหนึ่งตัว เกรงว่าจุยเฟิงน่าจะดีใจจนร้องไห้อยู่ตรงนั้น” จู๋มั่วรู้สึกปวดใจ จุยเฟิงสุนัขตัวนี้มีชีวิตที่ดีจริงๆ

เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะกับปีศาจน้อย จู๋มั่วจึงพาทั้งสองคนเข้าไปในเมือง