หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 109

มารดาผู้น่าสงสาร พูดไปพูดมาเป็นมิติเก็บของนั้นของข้าช่วยนางเอง

ก่อให้ตระกูลสวี่ตายอนาถ

ไม่ยุติธรรมจริงๆ

“เจาเจาชอบจี้หยกชิ้นนี้หรือ? ให้เจ้าให้เจ้า แม่ไม่ให้ใคร...” สวี่ซื่อจะไม่ปวดใจได้ที่ไหน เห็นเจาเจากุมจี้หยกไว้แน่น คิดเพียงว่านางชอบ

ลู่เจาเจาแบบนี้หนึ่งรอบ ร้องไห้จนนอนสนิทไปเลย

เห็นได้ว่าโกรธมากๆ

แต่ครั้งนี้ นางได้จี้หยกคืนมา เกรงว่านางเอกต้องเดินไปปลายทางอย่างยากลำบากแล้ว

ตอนที่ลู่เจาเจาตื่นมาก็เป็นตอนเย็นแล้ว

ขณะที่ตื่นมายังเบลออยู่เล็กน้อย สัมผัสถึงจี้หยกอุ่นในมือ กลับทำให้นางสมองปลอดโปร่งหลายส่วน

เด็กน้อยคืนจี้หยกให้เติงจืออย่างเกรงใจ “ซะ......ซ่อน......”

“ไม่ร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วหรือ?” เติงจือแตะจมูกน้อยของนาง

ลงมือซ่อนจี้หยกด้วยตนเอง

“รีบตื่นเถอะ ข้างนอกหิมะแรกเพิ่งตก สวมเสื้อผ้ามากหน่อย”

“คุณชายรองกลับถึงจวนแล้ว ตอนนี้กำลังอยู่เรือนหน้า” เติงจือเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ลู่เจาเจาอย่างคล่องแคล่วว่องไว

ลู่เจาเจาถลึงตากลมมน

【เร็วเร็วเร็ว ข้าจะไปดูคนคลั่งรักที่สุดในประวัติศาสตร์!!】

ใกล้คืนวันสิ้นปี หิมะแรกร่วงหล่น

เมืองหลวงดูเหมือนถูกคลุมด้วยน้ำแข็งหนึ่งชั้น แม้แต่บนดอกไม้ใบหญ้าล้วนมีน้ำค้างแข็งบางๆ

ลู่เจาเจาอายุสิบเดือนแล้ว

หน้าตาลู่เจาเจาที่อายุสิบเดือน คิดไม่ถึงเลยว่าจะคัดเลือกจุดเด่นทั้งหมดของสวี่ซื่อกับลู่หย่วนเจ๋อออกมา

ใบหน้าเล็กจ้ำม่ำจากไขมันหน้าเด็ก ลูกตากลมโตที่ใสสะอาดหนึ่งคู่ เจิดจ้าสว่างไสวราวกับดวงดารามากมาย แฝงความเขลาเล็กน้อย แก้มเหมือนกับลูกซาลาเปาเล็กหนึ่งลูก ทำให้ใครเห็นก็ทนไม่ไหวที่จะบีบเล่น