หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 110

ลู่เจาเจาตัวเล็ก เดินไม่ไหว เพียงไม่นาน เติงจือก็อุ้มนางขึ้น

ตอนรีบเดินไปทางเรือนหน้า

ลู่เจาเจาก็ได้ยินร้องไห้สะอึกสะอื้นเล็กๆหนึ่ง

ฟังแล้วอ่อนแอและไร้ความผิด

ลู่เจาเจากะพริบตาปริบๆ หักเลี้ยวก็เห็นเด็กหนุ่มสวมชุดยาวสีฟ้าอ่อนตัวตรงคุกเข่าอยู่นอกประตู

ใต้ชายคายังมีหญิงสาวน่ารักสวมชุดขาวคนหนึ่งยืนอยู่

หญิงสาวกำลังปิดหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นเล็กๆ

ในบ้านมีเสียงโมโหของสวี่ซื่อดังขึ้น “เจ้าเรียนหนังสือไปถึงในท้องสุนัขแล้วรึ!! เจ้าหมั้นหมายแล้ว ยังพาสตรีคนหนึ่งกลับมาทำไม?”

“เจ้าทำแบบนี้ กำลังตบหน้าของคู่หมั้น!” สวี่ซื่อโกรธจนแดงไปทั้งหน้า

เดิมนางยังสงสัยเสียงจากหัวใจของเจาเจา ถึงอย่างไรเจ้าสองมีคู่หมั้น ที่ผ่านมาก็ไม่ใช่คนที่ดื้อรั้นแบบนี้

แต่ขณะนี้......

เห็นเขาคุกเข่าอยู่นอกประตู จะพาสตรีเข้าประตูให้ได้ นางโกรธจนวิงเวียนศีรษะไปพักหนึ่งจริงๆ

ลู่เจิ้งเย่ว์มองมารดาอย่างกังวลใจ แต่ตอนสายตาหยุดที่ซูจื่อชิงหน้าประตู กลับหนักแน่นในความคิดอีกครั้ง

แม่นางซูสีหน้าซีดเซียว ยืนหนาวตัวสั่นอยู่นอกประตู เหมือนดอกถูซือดอกหนึ่งที่ต้องพึ่งพาเขา

“ท่านแม่ ลูกกับเวินหนิงไม่ได้มีความรักต่อกัน การหมั้นหมายไม่ใช่ความปรารถนาของลูก”

“ลูกต้องการแค่ได้แต่งกับคนหนึ่งที่ใจตรงกัน อยากจะใช้ชีวิตรักและผูกพันเหมือนท่านพ่อท่านแม่ แต่ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ต่างเคารพซึ่งกันและกัน”

สวี่ซื่อโกรธจนวิงเวียนศีรษะเป็นพักๆ

เรื่องการแต่งงานของเยี่ยนซูกับเจียงอวิ๋นเหมี่ยน เป็นความคิดของท่านโหวผู้เฒ่าในปีนั้น นี่ก็ช่างแล้ว