หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1091

“เผ่ามังกรจึงคิดหาวิธีออก ให้มังกรและหงส์แต่งงานกัน”

“ตอนเผ่ามังกรมาสู่ขอ ถึงกับที่ผู้นำเผ่ามังกรมาเอง แสดงให้เห็นถึงความจริงใจ แต่ก่อนแต่งงาน ข้าไม่เคยเจอจู๋มั่ว ข้ารู้สึกกังวลใจ คืนก่อนแต่งงานจึงไปหาจู๋มั่วที่เผ่ามังกรด้วยตัวเอง”

“ตอนนั้น ข้าบังเอิญเจอเขาที่กำลังกลับเผ่ามังกรพอดี”

“เขาทะเลาะกับเผ่ามังกรอย่างรุนแรง ออกมาจากเผ่ามังกรด้วยความโมโห ตอนเจอข้า เห็นได้ชัดว่าเขาเก็บความโกรธไว้ ข้าคิดว่าเขาไม่พอใจการแต่งงานนี้ จึงเอ่ยปากขอถอนหมั้นเอง”

“ถ้าเขาหนีการแต่งงาน มันจะทำให้เผ่ามังกรและเผ่าหงส์เป็นศัตรูกัน ถึงข้าจะมีนิสัยเอาแต่ใจ แต่ก็รู้จักแยกแยะเรื่องสำคัญ”

“ถ้าเผ่ามังกรและเผ่าหงส์ไม่สามัคคีกัน ก็จะไม่มีที่ยืนในแดนเทพ”

“ถ้ามังกรและหงส์โกรธเคืองกัน มันจะไม่ทำให้สามดินแดนหัวเราะเยาะหรอกหรือ? พวกเราผูกพันกันมาตลอด”

“แต่เขายังไม่ได้ตกลงที่จะยกเลิกการแต่งงาน แม้กระทั่งตกลงด้วยปากเปล่าเรื่องการแต่งงาน และได้สรุปรายละเอียดการแต่งงานในวันพรุ่งนี้กับข้า…” เฟิ่งอู๋ไม่ได้มีความรู้สึกส่วนตัวกับจู๋มั่ว นางแบกรับภาระของเผ่าหงส์ไว้ ดังนั้นนางจึงให้ความสำคัญกับเรื่องใหญ่เป็นอันดับแรก

ความรักของหนุ่มสาว ไม่มีประโยชน์สำหรับนาง

แค่เคารพซึ่งกันและกัน ให้เกียรติซึ่งกันและกันก็พอ

“แล้วเขาล่ะ เทพเจ้าทั้งหลายในสามดินแดนต่างมาแสดงความยินดี เจ้าเข้าใจไหม เจาเจา?”

“เหล่าทวยเทพเป็นสักขีพยาน พิธีแต่งงานได้รับความสนใจจากสามดินแดน เขาทำพิธีแต่งงานกับข้าต่อหน้าเทพเจ้าทั้งหลาย และรับสมบัติล้ำค่าของเผ่ามังกรของข้าไป…”

“แล้วหนีการแต่งงาน!” เฟิ่งอู๋น้ำตาคลอเบ้ากัดฟันแน่น

“ทำไมเขาไม่หนีไปก่อนหน้านี้หรือหลังจากนี้? ทำไมต้องหนีต่อหน้าทุกคน แล้วทิ้งข้าไว้ที่งานแต่งงานคนเดียว!”

เฟิ่งอู๋เป็นองค์หญิงองค์เล็กที่สุดของเผ่าหงส์ เนื่องจากมีร่างกายพิเศษ นางจึงเป็นความภาคภูมิใจของเผ่าหงส์

นางเกิดมาพร้อมกับภาระหน้าที่ของเผ่าหงส์

นางหยิ่งทะนงมาโดยตลอด

แต่เรื่องการแต่งงานทำให้นางผู้ซึ่งมีความหยิ่งผยองถูกเหยียบย่ำลงกับพื้น และกลายเป็นเรื่องตลกของสามดินแดน

“หลังจากมาถึงเผ่ามังกร ข้าก็รู้ว่าเขาแต่งงานกับข้าเพื่อลูกแก้ววิเศษ ข้าไม่ต้องการกลับไปมือเปล่า ข้าจะอยู่ที่นี่และเป็นพระชายาของรัชทายาทเผ่ามังกร...”

“เขาบอกคนอื่นว่าดอกไม้ที่บ้านน่าเบื่อ เขาอยากเด็ดดอกไม้ป่าที่สวยงามและอิสระมากกว่า”

“ก็ได้ ข้าไม่ห้ามเขา”

“แต่ข้าจะเป็นดอกไม้ทุกดอกที่เขาเด็ด”

“ข้าจะหลอกลวงทั้งทรัพย์สินและความรู้สึกของเขาจนหมดสิ้น เพื่อระบายความแค้นที่อยู่ในใจข้า!”

“เจ้าจะบอกเขาเรื่องนี้หรือไม่?" นางจ้องมองลู่เจาเจาอย่างแผ่วเบา ดวงตาของนางฉายแววกังวลเล็กน้อย

ลู่เจาเจาเหลือบมองนาง “แล้วเจ้ารักเขาหรือไม่?”

เฟิ่งอู๋ปิดปากแล้วแอบหัวเราะ “มังกรและหงส์เป็นสัญลักษณ์แห่งความโชคดีและเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ เจ้ารู้หรือไม่?”

ลู่เจาเจาพยักหน้า

เซี่ยอวี้โจวพึมพำเบา ๆ “นั่นเพราะเจ้ามีศัตรูเยอะเกินไป…”

ลู่เจาเจามองเขาตาขวาง เขาหุบปากทันที

ฮึ ยังไม่ให้พูดอีก

“และมีความสุขอีกอย่างหนึ่งคือคืนแต่งงานเข้าหอ แต่ว่ามันสุขยังไงก็ไม่มีใครบอกข้าเลย... ชู่ว เราสองคนแอบดูกันเถอะ…” นางตัวเตี้ย จึงต้องให้เซี่ยอวี้โจวอุ้มขึ้น นางยื่นหน้าไปที่หน้าต่างเพื่อแอบฟัง

ได้ยินเสียงฮัมเพลงแผ่วเบาของเฟิงอู๋ แต่ฟังไม่ถนัดเท่าไหร่

นางกำลังจะตั้งใจฟัง ก็รู้สึกถึงมืออุ่น ๆ มาปิดหูทั้งสองข้างของนาง

ลู่เจาเจากัดฟันกรอด โกรธจนหูอื้อไปหมด

แต่คน ๆ นั้นตัวสูง ลากนางออกไปนอกประตู

“เดี๋ยวก่อน ข้ายังฟังไม่จบเลย รอเดี๋ยวสิ ขอฟังอีกหน่อย... มันสุขยังไงกันแน่?” นางถูกชายหนุ่มจับมือไว้ จึงได้แต่ดิ้นขาไปมาอยู่กลางอากาศ

นางเกลียดที่ตัวเองตัวเตี้ย

“มีอะไรที่เทพกระบี่ผู้สูงส่งอย่างข้าดูไม่ได้ เจ้าบอกมาสิ!”

นางกัดเข้าไปที่มือของชายหนุ่มอย่างแรง เลือดอุ่น ๆ หยดลงมาทันที

“เด็กดูไม่ได้ เจ้าดูไม่ได้หรอก” เสียงชายหนุ่มใสกังวาน เหมือนกำลังกลั้นหัวเราะ