หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1090

“ดอกไม้ป่าข้างนอกนั้นมันหอมหรือไม่ เราต้องเก็บมาดมถึงจะรู้!” เขาพึมพำเบาๆ ราวกับกำลังให้กำลังใจตัวเอง

เมื่อมาถึงหน้าตำหนักใหญ่ จู๋มั่วก็ลงจากม้า ยิ้มแย้มแล้วเปิดม่านขึ้น

อาหมานประคองเจ้าสาวที่สวมผ้าคลุมหน้าปักลายมังกรและหงส์ลงจากเกี้ยว แล้วส่งตัวอาอู๋ให้เจ้าบ่าว

อาหมานยืนอยู่ข้างๆ ยิ้มแย้มแจ่มใส ความสุขของงานแต่งงานช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากการจากไปของท่านยายได้ชั่วคราว

ลู่เจาเจาสวมชุดสีแดง ผมถูกรวบเป็นมวยแล้วพันด้วยริบบิ้นสีแดงหลายรอบ ปลายริบบิ้นยังมีกระดิ่งเล็กๆ ห้อยอยู่ด้วย

เมื่อเดินก็จะมีเสียงกรุ๊งกริ๊ง

ชุดสีแดงทำให้นางดูเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยๆ ที่อยู่ข้างๆ เจ้าแม่กวนอิม

เซี่ยอวี้โจวสวมชุดที่เข้ากับนาง ยืนอยู่ข้างๆ นาง

แต่ละคนถือตะกร้าไม้ไผ่ เดินไปโปรยดอกไม้ไป

คู่บ่าวสาวเดินตามหลังเข้าไปในตำหนัก

ผู้ใหญ่ของเผ่ามังกรไม่ต้องการมา แถมยังส่งเสียงด่าเขามาจากที่ไกลเป็นพันลี้ตลอดทั้งคืน แน่นอนว่าเขาจึงไม่มีผู้ใหญ่ให้คารวะในวันแต่งงาน

“คารวะฟ้าดิน...”

“คารวะผู้ใหญ่...”

“คู่บ่าวสาวคารวะกันและกัน เสร็จพิธี เชิญเข้าห้องหอ!” ปีศาจน้อยประกาศเสียงดัง เหล่าปีศาจที่มาร่วมงานต่างปรบมือแสดงความยินดี

จู๋มั่วประคองภรรยาคนสวยเข้าห้องหอด้วยตัวเอง ส่วนด้านนอกก็เริ่มงานเลี้ยง

เทียนสีแดงสดเผาไหม้เสียงดังเปรี๊ยะ ๆ ประกายไฟเล็ก ๆ กระโดดโลดเต้นในอากาศ จู๋มั่วมองเจ้าสาวที่นั่งอยู่บนเตียงใหม่ มือของเขาเริ่มมีเหงื่อออก

การแต่งงานครั้งก่อน เขาไม่รู้สึกอะไรเลย

แต่ครั้งนี้ มีแต่ความคาดหวังเต็มเปี่ยม

เขาค่อย ๆ เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก ภายใต้แสงเทียนสลัว หญิงสาวมองเขาด้วยความเขินอาย แววตาของนางเหมือนกวางน้อย ทำให้จู๋มั่วใจเต้นแรง

อาอู๋เป็นคนที่มีนิสัยเหมือนพริกเล็กน้อย ความเขินอายเล็กน้อยที่นางแสดงออกในตอนนี้ ทำให้จู๋มั่วหลงใหล

จู๋มั่วรู้สึกคอแห้ง “เจ้า... เจ้าพักผ่อนในห้องก่อนนะ ข้าต้องออกไปดื่มอวยพรข้างนอกสักหน่อย…”

“เจ้าไม่ต้องกลัวนะ ข้าให้ปีศาจน้นอยเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู เจ้ากินอะไรเล็กน้อยรองท้องก่อนนะ…” เขาส่งขนมขบเคี้ยวที่ย่อยง่ายและกินง่ายมาให้ อาอู๋หน้าแดงด้วยความเขินอายและรับคำ

จู๋มั่วเดินจากไปพลางหันกลับมามองเป็นระยะ

แต่ไม่ทันสังเกตเห็น สีหน้าของเจ้าสาวที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ไม่มีวี่แววของความสุขอีกต่อไป... แม้แต่หว่างคิ้วก็มีร่องรอยของความเย็นชา

ลู่เจาเจาเคาะประตูเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากข้างในก็ผลักประตูเข้าไป

ก่อนจะหันกลับมา แล้วปิดประตูใส่หน้าเซี่ยอวี้โจว

“ปิดประตูใส่หน้าข้าทำไม?” เซี่ยอวี้โจวทำหน้างุนงง

“เจ้าสองคนมีเรื่องต้องคุยกันลับ ๆ ที่ข้าฟังไม่ได้หรือ?” เซี่ยอวี้โจวโกรธจนหน้าแดงก่ำ

ลู่เจาเจาใช้สองมือจับประตู ยิ้มแหย ๆ และเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “เรื่องส่วนตัวของผู้หญิง เจ้าจะฟังทำไมกัน”

เซี่ยอวี้โจวลูบจมูกที่แดงเพราะถูกชน พลางสบถไม่หยุด แต่ก็ยังคงเฝ้าประตูอย่างแน่นหนา

เฟิ่งอู๋สวมชุดแต่งงานนั่งอยู่ในห้องหอ แววตาเหม่อลอย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“เจ้ารู้ไหม? วันนี้ข้าแอบอิจฉา...”

“อิจฉาที่ตัวเองสามารถดึงดูดสายตาของเขาได้ทั้งหมด”

เฟิ่งอู๋กลั้นน้ำตาไว้ มองลู่เจาเจาด้วยความน้อยใจ

“วันนี้เป็นวันแต่งงาน งานมงคลนี้เขาเป็นคนจัดการเองทุกอย่าง ทุกเรื่องผ่านมือเขาหมด แม้แต่ชุดแต่งงาน เขาก็เป็นคนเลือกสรรอย่างพิถีพิถัน”

“ในเกี้ยวเจ้าสาว เขาจะคอยกังวลว่าข้าร้อนไหม หิวไหม ตอนเดินจะคอยดูจังหวะก้าวเท้าของข้า…” ทุกสิ่งทุกอย่างต่างจากครั้งก่อนโดยสิ้นเชิง

“ครั้งก่อน เขาเคยพูดถึงงานแต่งงานของเราให้เจ้าฟังไหม” นางเอียงศีรษะถามเจาเจา

เจาเจาเม้มริมฝีปากส่ายศีรษะ เขาถึงกับต่อต้าน ไม่อยากเอ่ยถึงการมีอยู่ของภรรยาใหม่ด้วยซ้ำ

เฟิ่งอู๋เผยรอยยิ้มขมขื่นออกมาเล็กน้อย

“ตอนเด็กๆ ข้าฟักไข่ไม่ออกอยู่นาน ต้องได้รับความช่วยเหลือจากเทพกระบี่เจาหยาง จึงฟักออกสำเร็จ สาเหตุก็เพราะตอนข้าเกิด ข้าคาบไข่มุกวิเศษมาด้วย พลังแข็งแกร่งเกินไป จนข้าควบคุมไม่ได้”

“เทพกระบี่เจาหยางช่วยข้าควบคุมพลัง นำข้าไปวางไว้บนภูเขาไฟจึงฟักออกได้สำเร็จ”

“ข้าขาดไข่มุกวิเศษนั้นไม่ได้ นั่นคือครึ่งชีวิตของข้า”

PS: ส่งตอนที่สามแล้วนะ วันที่ 27 ก็ยังมีสามตอนเหมือนเดิม จุ๊บๆ