หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1093

ทันทีที่เข้าไปในตำหนักหลัง สีหน้าของราชาปีศาจก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ทางเดินมืดสนิท ยังไม่มีใครจุดตะเกียง

เขากำลังจะดุ ก็ได้ยินลู่เจาเจาตะโกนข้างหน้า “พวกเจ้าไม่ตามมาหรือ? เร็วๆ เข้า เจาเจาง่วงมากแล้ว…” พูดจบก็หาวออกมา

จุยเฟิงกำลังจะพูด เซี่ยอวี้โจวก็คว้าแขนเขาไว้แล้วส่ายหัว

ใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก ทุกคนเดินไปข้างหน้าในความมืด

“เจาเจา เจ้าวิ่งเร็วแบบนี้ ระวังล้มนะ? ตอนเช้ายังหัวชนอยู่เลย” เสียงของเซี่ยอวี้โจวพยายามทำเป็นสงบ ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นว่าเขากำลังตัวสั่นและแววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ดวงตาของเจาเจา ผิดปกติ

“ตอนเช้าลุกเร็วไปหน่อย ยังไม่ตื่นดีเลย”

“ตอนนี้สว่างแล้ว จะล้มได้ยังไง? เร็วๆ เข้า…” นางเดินอยู่ในความมืด แต่กลับพูดว่าสว่างแล้ว

เซี่ยอวี้โจวเท้าชะงักไปครู่หนึ่ง ไหล่สั่นเทิ้มอย่างรุนแรง

แต่เสียงของเขายังคงราบเรียบ “ได้ๆๆ เจ้าค่อยๆ เดินนะ รอข้าด้วย” จากนั้นก็รีบวิ่งตามไป

“แสงไฟพวกนี้มันแสบตาจริงๆ แสบจนปวดตาไปหมด ลืมตาไม่ขึ้นเลย” เซี่ยอวี้โจวพูดเสียงอู้อี้

“ใช่ไหม ข้าก็รู้สึกเหมือนกัน” เด็กสาวตัวน้อยยืนอยู่ในความมืด ยิ้มจนเห็นฟันแต่ไม่เห็นตา

เซี่ยอวี้โจวรู้ว่าลู่เจาเจามีความสามารถในการรับรู้ที่แข็งแกร่งมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่สังเกตเห็นการทดสอบของเขาเมื่อเช้านี้

แสงจันทร์สาดส่อง น้ำตาของเซี่ยอวี้โจวไหลลงมาเป็นสาย อย่างเงียบเชียบ

หลังจากเดินผ่านทางเดินมืดสนิท นางกำนัลที่ถือตะเกียงไฟก็รีบวิ่งตามเข้ามา

คุกเข่าลงตรงหน้าทางเดินทันที “ฝ่าบาทโปรดอภัย เป็นความผิดของหม่อมฉัน ที่เข้ามาจุดตะเกียงไฟไม่ทันเวลา ขอฝ่าบาททรงโปรดยกโทษให้…”

คำพูดของนางกำนัลถือตะเกียงไฟ ทำให้ทุกคนในที่นั้นเงียบลงอย่างฉับพลัน

ทุกคนเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร เซี่ยอวี้โจวร้องไห้จนพูดไม่ออก

“เจาเจา…”

“ทำไมเจ้าต้องปิดบังข้า? เราไม่ใช่เพื่อนกันหรอกหรือ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมไม่บอกข้า!” เซี่ยอวี้โจวร้องไห้จนแทบจะขาดใจ มองเจาเจาด้วยความเจ็บปวด

“ดวงตาของเจ้ามองไม่เห็นได้อย่างไร? เกิดอะไรขึ้นกันแน่!” เซี่ยอวี้โจวไม่กล้าคิด เด็กสาวตัวน้อยอยู่ในความมืดทั้งวัน ไม่รู้ว่าชนกำแพงไปกี่ครั้ง นางคงจะกลัวมาก…

ลู่เจาเจาได้ยินเสียงเขาร้องไห้ ก็ตกใจอย่างมาก

รีบกางแขนออกแล้วคลำหาเขา “พี่อวี้โจว อย่าร้องไห้นะ เจาเจาไม่เป็นไร!”

“จริงนะ! เจาเจารู้สึกได้ อย่าร้องไห้เลยนะ”

“ดวงตาของเจาเจา รักษายาก เจาเจาไม่อยากให้พวกเจ้าเป็นห่วง” ร่างกายและวิญญาณของนางล้วนถูกสร้างขึ้นใหม่โดยเหล่าลูกศิษย์ ดวงตาก็เป็นสิ่งที่เสียนถิงมอบให้ ตอนนี้ดวงตาเกิดปัญหาแล้ว…

ต้องเป็นความผิดพลาดของเสียนถิงแน่ๆ

“เจ้าเด็กโง่เอ๊ย ทำไมถึงได้โง่อย่างนี้! ถ้าเจ้าไม่เห็นข้าเป็นเพื่อน ข้าไปก็ได้!” เซี่ยอวี้โจวเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก ลู่เจาเจารีบจับแขนของเขาแกว่งไปมา

อ้อนวอนอย่างน่ารักว่า “เจาเจาไม่กล้าแล้ว เจาเจาจะไม่ปิดบังพวกเจ้าอีก”

แต่ความเย่อหยิ่งที่ฝังลึกในตัวนาง ไม่อนุญาตให้นางแสดงความอ่อนแอหลังจากสูญเสียการมองเห็นต่อหน้าคนอื่น

นางต้องการเวลาทำใจ

กลางดึก ลู่เจาเจาลุกขึ้นมาเข้าห้องน้ำ

ในห้องมีกระโถนอยู่แล้ว และนางก็รู้ว่าเซี่ยอวี้โจวต้องเฝ้าอยู่หน้าประตู นางจึงเดินไปที่หลังฉากกั้นอย่างระมัดระวัง

สามก้าวข้างหน้า มีม้านั่งไม้

ในขณะที่นางใกล้จะชนเข้ากับมัน มีมือหนึ่งค่อยๆ ดันม้านั่งออกไปอย่างเงียบๆ

ชายหนุ่มยืนอยู่ข้างหลังนางด้วยสายตาเศร้าสร้อย

หลังจากกลับจากห้องน้ำ สาวน้อยก็คลำทางไปที่โต๊ะ นางรู้สึกคอแห้ง อยากดื่มชา…

ในความมืด นางคลำหาและหยิบกาน้ำชาขึ้นมา แต่เผลอไปชนแก้วชาสีม่วงบนโต๊ะจนตก มันกลิ้งไปที่มุมโต๊ะ

นางถอนหายใจเบาๆ คิดว่าคงต้องปลุกคนอื่นแล้ว

แต่เสียงแตกที่คาดไว้ก็ไม่ได้เกิดขึ้น

มือที่อบอุ่นรับกาน้ำชาไป รินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นมาที่ปากนาง ลู่เจาเจาเม้มปากเบาๆ…

นางรับน้ำมาดื่มจากมือเขา แล้วเขาก็พานางกลับไปที่เตียง

ลู่เจาเจาไม่ได้นอนลง นางเพียงแค่นั่งบนเตียงกอดเข่าไว้ ดวงตาทั้งสองข้างไร้ประกาย มีเพียงความว่างเปล่าสีเทาจ้องมองไปในความมืด