หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1094

“เกิดเรื่องกับเสียนถิงใช่ไหม?”

ชายหนุ่มไม่ตอบ

“ข้าไม่ให้เฝ้าหรอก เจ้ากลับไปเถอะ เจ้าต้องต่อต้านพลังพิษด้วย จึงจะป้องกันไม่ให้พังทลายอีกครั้งได้…” เสียงของเด็กสาวแผ่วเบา หางตาของชายหนุ่มแดงก่ำ

“เจาเจา เจ้าไม่ต้องหลบหน้าข้า” ตอนที่ลู่เจาเจาสละวิญญาณเทพอุทิศตน เต๋าสวรรค์ค่อยๆ รวบรวมจิตสำนึกของนาง เขาก็เคยเห็นนางในสภาพที่น่าเวทนา

“แต่ข้าอยากอยู่เงียบๆ คนเดียวสักพัก” ลู่เจาเจามองไปทางเขา

เขาได้แต่มองนางเงียบๆ ทั้งที่รู้ว่านางไม่เห็นเขา แต่ภายใต้สายตาคู่นั้น เขาก็ยังพูดไม่ออกสักคำ

“ตกลง” ชายหนุ่มคิดจะแอบยืนอยู่ที่มุมห้อง เขามีความสามารถในการหลบเลี่ยงการรับรู้ของนางได้

แต่เขาไม่ต้องการทำเช่นนั้น

นางไม่ใช่สมบัติของเขา นางควรมีพื้นที่ของตัวเอง

ลู่เจาเจากอดเข่า ไม่นอนและไม่ขยับ นั่งนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นทั้งคืน

ดวงตายังคงแสบร้อน แม้จะประคบด้วยแผ่นน้ำแข็งเย็นๆ ก็ยังคงร้อนผ่าวอย่างรุนแรง

ราวกับว่าดวงตาคู่นั้นกำลังจะหลุดออกจากตัวนาง

สามวันติดต่อกัน ดวงตาของนางไม่ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย

ทั่วทั้งวังต่างหวาดกลัว ช่วงนี้ราชาปีศาจอารมณ์ร้ายมาก มีเพียงต่อหน้าเด็กสาวคนนั้นเท่านั้นที่เขาสามารถระงับความโกรธและอ่อนโยนได้

“ถ้ากลับไปแบบนี้ ท่านแม่คงต้องเป็นห่วงแน่ๆ…” ลู่เจาเจารู้ดีว่าตัวเองมีความสำคัญกับท่านแม่มากแค่ไหน

นางไม่มีทางปิดบังแม่ได้

หลายวันมานี้ ราชาปีศาจได้ตามหมอเทวดามามากมายมายังแดนมาร

แต่ก็กลับไปมือเปล่า

“ไร้ประโยชน์ ไร้ประโยชน์กันทั้งหมด พวกเจ้ายังกล้าเรียกตัวเองว่าศิษย์ของหมอเทวดาอีกหรือ?” ราชาปีศาจเกือบจะลากพวกเขาออกไปฆ่า

แต่เขาก็เข้าใจดีว่า ลู่เจาเจามีความลับมากมาย การหาสาเหตุไม่เจอก็เป็นเรื่องปกติ

ถ้าเขาฆ่าผู้บริสุทธิ์อย่างไม่เลือกหน้า ลู่เจาเจาต้องโกรธแน่ ๆ

ทุกคนก้มตัวลงอย่างระมัดระวังและถอยกลับไป ไม่มีใครกล้าทำให้ราชาปีศาจโกรธ

ความล่าช้านี้กินเวลามากกว่าครึ่งเดือน การตั้งครรภ์ของสวี่สืออวิ๋นใกล้จะถึงแปดเดือนแล้ว

ลู่เจาเจาเริ่มกระวนกระวายใจอย่างเห็นได้ชัด

การเคลื่อนไหวของทารกในครรภ์ของท่านแม่นั้นบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ และอาจจะคลอดในไม่ช้า

วันนี้ ปีศาจหมาป่าสวรรค์กลับมาจากภายนอกด้วยสีหน้ายินดี พร้อมกับกระซิบว่า “กระหม่อมใช้ความสัมพันธ์เชิญเซียนหมอจากแดนเทพมา แต่เซียนหมอมีกฎอยู่ข้อหนึ่ง…”

“ไม่รักษาคนสกุลลู่”

จุยเฟิงโบกมือ “ลู่อะไรกัน นางมีสกุลแม่ เรียกว่าสวี่เจาเจา”

ปีศาจหมาป่าสวรรค์พยักหน้าแล้วออกไปเชิญเซียนหมอทันที

เซียนหมอมีตำแหน่งเทพอย่างเป็นทางการ เขาเซียนหมอแห่งแคว้นใต้ ก็คือศิษย์ของเขา

สิ่งนี้ คล้ายกับดอกหลิวหลีจิ้ง แต่เมื่อสกัดออกมาแล้วกลับแตกต่างกันเล็กน้อย

คาดว่า แดนเทพคงอยากจะลองยา

แต่ก็ไม่รู้ว่า ของสิ่งนี้คืออะไร

ลู่เจาเจาเดินไปที่ประตู เมื่อได้ยินเสียงเซียนหมอ สีหน้าก็ตกตะลึง

เซียนหมอมองไปที่ร่างของลู่เจาเจา แม้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะเป็นมนุษย์ แต่นางก็เกิดมาพร้อมความเฉลียวฉลาดและมีพลังวิญญาณ

“มาให้ข้าดูหน่อย” ลู่เจาเจานั่งลงตรงหน้าเขา เขาจึงเปิดเปลือกตาของลู่เจาเจาและมองดูอย่างละเอียด

การดูครั้งนี้ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วยาม

หลังจากใช้พลังวิญญาณตรวจสอบแล้ว เขาก็เริ่มสงสัยในตัวเอง

“ดวงตาของเจ้า ไม่ใช่ของเจ้าเองงั้นหรือ?” เขาดูออกทันที ราชาปีศาจค้นหาหมอที่มีชื่อเสียงทั่วโลก แต่ก็ไม่พบสิ่งนี้

ทุกคนต่างประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า

“ใช่ ข้าเคยได้รับบาดเจ็บ และสูญเสียดวงตาไป อาจารย์...ท่านหนึ่งทำให้ข้ามองเห็นได้อีกครั้ง”

“งั้นก็ใช่ อาจารย์คนนั้นต้องเป็นผู้ฝึกตนใช่ไหม? ข้าเกรงว่า ทางครอบครัวของเจ้าคงมีบุญคุณต่อเขาเป็นแน่”

ลู่เจาเจาพยักหน้า

“เขาสามารถมอบดวงตาให้เจ้าได้ แสดงว่าต้องมีบุญคุณอย่างมาก ดวงตาคู่นี้มีพลังศักดิ์สิทธิ์อยู่บ้าง ในไม่ช้าอาจารย์คนนี้ก็จะสามารถขึ้นสู่สวรรค์ได้” เซียนหมอกล่าวอย่างมั่นใจ