หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1095

ลู่เจาเจาหัวเราะเยาะในใจ ใช่แล้ว เขาเป็นเทพไปนานแล้ว

เดิมทีอนาคตสดใส แต่ตอนนี้ กลับมุ่งหน้าสู่สิ่งที่ไม่รู้จัก

ความเห็นใจฉายแวบในดวงตาของเซียนหมอ น้ำเสียงอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว “เขาอาจจะได้รับบาดเจ็บ ดวงตากำลังค่อยๆ หลุดออกจากร่างกายของเจ้า เจ้า…”

“ร่างกายของเจ้าปฏิเสธอย่างรุนแรง ตอนนี้ทำได้เพียงยอมรับแสงสว่างที่หายไปของตัวเองเท่านั้น” นอกจากดวงตาของนางแล้ว ก็ไม่มีทางเลือกอื่น

“สาวน้อย เจ้าอย่ากลัว การสูญเสียการมองเห็นไม่น่ากลัว”

“ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ อยากจะไปเขาเซียนหมอกับข้าไหม? ถึงแม้ข้าจะไม่สามารถทำให้เจ้ามองเห็นได้เหมือนเดิม แต่ถ้าข้าได้ดูแลเจ้าไปเรื่อยๆ เจ้าก็น่าจะมองเห็นเงาเลือนรางได้บ้าง” เซียนหมอเห็นนางเรียบร้อยน่ารัก จึงรู้สึกเอ็นดูเป็นอย่างมาก

ลู่เจาเจาเม้มริมฝีปากพลางส่ายหัว “ขอบคุณท่านลุงเซียนหมอ ข้าขี้ขลาด ไม่อยากขึ้นไปแดนเทพ”

เซียนหมอรู้สึกเสียดายมาก จึงทำได้เพียงยื่นป้ายหนึ่งให้นาง “ถ้าเจ้ารู้สึกเสียใจภายหลัง สามารถติดต่อข้าได้ตลอดเวลา”

หลังจากพูดจบ ก็กล่าวลาจากไป

ลู่เจาเจาก้มหน้าลง พูดเสียงเบา “ข้าบอกแล้วว่าการได้พบสหายเก่าในต่างถิ่น ไม่นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดี”

ได้เจอศัตรูอีกแล้ว

“เจ้ายังมีอารมณ์พูดเล่นอีก…”

“ตาก็บอดไปแล้ว!” เซี่ยอวี้โจวเห็นท่าทางของนาง ทั้งโกรธและขำ สุดท้ายก็กลับกลายเป็นความสงสาร

“อันที่จริง ก็ไม่ต้องเสียใจแทนข้าหรอก มองไม่เห็นก็มีข้อดีเหมือนกัน อย่างน้อย ก็ไม่ต้องทำการบ้านแล้ว…” เด็กน้อยดึงชายเสื้อของเซี่ยอวี้โจว แล้วปลอบด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาที่เคยสดใสราวดวงดาว ตอนนี้กลับหม่นหมองไร้ประกาย

เซี่ยอวี้โจวรู้สึกเจ็บปวด เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของนาง เขาก็พอจะเดาได้ว่านางไม่ได้สงบอย่างที่แสดงออก

บรรยากาศในตำหนักหนักอึ้งราวกับมีหินก้อนใหญ่ทับอยู่บนอก ทำให้หายใจไม่ออก

ตอนมื้อเที่ยง เซี่ยอวี้โจวค่อยๆ ป้อนข้าวให้เจาเจา

กับข้าวล้วนเป็นของโปรดของนาง แต่นางก็แทบไม่แตะต้องเลย

เพียงครึ่งเดือน เด็กน้อยก็ผอมลงอย่างเห็นได้ชัด แก้มยุ้ยและแขนที่เคยขาวเนียนราวกับต้นบัว ตอนนี้เหลือเพียงความอวบอิ่มแบบเด็กทารก

“วันนี้มีแต่ของที่เจ้าชอบ กินอีกหน่อยเถอะนะ?”

“เจ้าไม่ชอบเนื้อย่างหรือ? งั้นเย็นนี้ให้จุยเฟิงเตรียมเนื้อไว้ เราไปปิ้งย่างกันที่ลานดีไหม?” เซี่ยอวี้โจวพยายามหลอกล่อ แต่เด็กน้อยก็ยังเม้มปากแน่น ใบหน้าเล็กๆ เต็มไปด้วยการต้านทาน

เซี่ยอวี้โจวก้มหน้าด้วยความสิ้นหวัง

ทันใดนั้น จุยเฟิงก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “หรือว่า...ให้เจาเจาไปแช่น้ำพุวิญญาณที่ตำหนักหลังดีไหม?”

“ที่นั่นขึ้นชื่อว่าเป็นน้ำพุวิญญาณที่รักษาได้ทุกโรค ลองไปแช่ดูก็ไม่เสียหาย”

เซี่ยอวี้โจวพยักหน้าเห็นด้วย ทุกคนวางชามแล้วรีบพาเจาเจาน้อยไปที่ตำหนักด้านใน

ช่วงเวลานี้ พวกเขาพยายามรักษาด้วยยาและวิธีต่างๆ มานับครั้งไม่ถ้วน ทุกคนแทบจะหมดหวังแล้ว

แต่น้ำพุยังคงหลั่งไหลออกมา และไหลลงสู่แม่น้ำใต้ดินของแดนมาร

ไม่สามารถลงกลอนได้ จึงสร้างห้องหินแห่งนี้ขึ้นเพื่อปิดผนึกบ่อน้ำพุไว้ภายใน

จุดเปลี่ยนเกิดขึ้นหลังจากผ่านไปร้อยปี ในเวลานั้น จุยเฟิงต่อสู้กับฝูถูเพื่อแย่งชิงตำแหน่งราชาแห่งแดนมาร เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและหลบหนีไปยังห้องหิน และตกลงไปในบ่อน้ำพุโดยไม่ได้ตั้งใจ

ใครจะรู้ว่า อาการบาดเจ็บทั่วร่างกายของเขาหายเป็นปลิดทิ้ง โดยไม่ต้องใช้ยาใดๆ

หกเดือนต่อมา เขาฝึกฝนด้วยบ่อน้ำพุ จนเอาชนะฝูถู และกลายเป็นราชาปีศาจ

ตั้งแต่นั้นมา บ่อน้ำพุก็กลายเป็นสมบัติล้ำค่าของเผ่าปีศาจ

อาหมานเอื้อมมือไปในบ่อน้ำพุวิญญาณ ความรู้สึกแสบร้อนก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายพร้อมกับความเจ็บปวด “ซี้…”

นางดึงมือกลับอย่างรวดเร็วและสะบัดอย่างแรง พยายามสะบัดน้ำให้แห้ง

“เจ็บจัง เจ็บจัง...”

ความเจ็บปวดเหมือนถูกไฟเผา ไม่ใช่ความเจ็บปวดทางร่างกาย แต่เป็นความเจ็บปวดที่มาพร้อมกับวิญญาณ

ในเวลาเพียงชั่วครู่ หน้าผากของนางก็เต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ

เปลือกตาของอาอู๋กระตุก จู๋มั่วรีบจับมือของนางไว้ “ทำไมเจ้าไม่บอกข้าตอนกลับมา? การแช่ในบ่อน้ำพุวิญญาณเจ็บปวดอย่างนี้... ถ้ารู้เช่นนี้ เราจะไม่แช่แล้ว” จู๋มั่วเต็มไปด้วยความสงสาร

ทั้งอาหมานและอาอู๋เป็นมนุษย์ธรรมดา อาหมานแค่แตะเบา ๆ ก็เจ็บจนทนไม่ได้แล้ว