หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1096

แต่อาอู๋กลับอยู่ในสระทั้งวัน

เฟิ่งอู๋ก้มหน้าลง พิงอกของจู๋มั่วอย่างอ่อนโยน เสียงเบาแผ่ว “ข้าอยากอยู่กับเจ้านานกว่านี้ ข้าไม่กลัวเจ็บ มนุษย์มีเกิดแก่เจ็บตาย ชีวิตแสนสั้น แต่เผ่ามังกรมีอายุยืนหมื่นปี ถ้าข้าจากไป ท่านจะทำอย่างไร? ข้าเป็นห่วงท่าน”

จู๋มั่วได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกอบอุ่นใจ

“ข้า... ข้ามีเรื่องขุ่นเคืองใจกับท่านเซียน เจ็บปวดคงไม่แปลก” อาหมานเป่ามือตัวเอง มือทั้งสองข้างแดงช้ำไปหมด ยังไม่ลืมที่จะอยู่ห่างจากคู่รักที่กำลังพลอดรักกัน

ไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่ทั้งสองคนพลอดกัน อาหมานก็รู้สึกขนลุก

เซี่ยอวี้โจวใจสั่นด้วยความกังวล “เจาเจาต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน?”

“ลองดูเถอะ” แม้แต่เซียนหมอก็ไม่มีวิธีรักษา นี่เป็นความหวังสุดท้ายของพวกเขาแล้ว

เจาเจาเพิ่งสี่ขวบครึ่ง ถ้านางตาบอด นางจะมีชีวิตต่อไปอย่างไร?

เซี่ยอวี้โจวก็เข้าใจ แต่ก็หันหลังให้ ไม่อยากมองอีก

อาหมานและอาอู๋ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านในให้เจาเจา จากนั้นประคองเด็กสาวให้ก้าวลงบนขั้นบันไดหยกขาวทีละก้าวลงไปในน้ำ

จุยเฟิงมองนางอย่างใกล้ชิด ถ้านางทนไม่ไหว เขาจะอุ้มนางออกมา

เท้าเล็ก ๆ ของนางแตะผิวน้ำ นางชะงักไปครู่หนึ่ง

“เจ็บไหม?”

“เจ็บไหม?” หลายคนล้อมรอบสระน้ำแล้วถามอย่างกังวล

ทันทีที่ถามจบ เด็กหญิงก็ยิ้มกว้างจนคิ้วโก่ง “ไม่เจ็บ ไม่เจ็บสักนิดเลย!” พูดจบก็…

กระโดดลงไปในน้ำทั้งตัว

น้ำกระเซ็นไปถูกคนรอบข้าง ทำให้พวกเขารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้ง

แต่ลู่เจาเจากลับแหวกว่ายอย่างอิสระในน้ำ แม้แต่หัวก็ยังจมอยู่ในน้ำอีกด้วย

“ว้าว สบายจัง...”

นางกอบน้ำขึ้นมาด้วยมือทั้งสองข้างแล้วโปรยปรายทีละน้อย โดยไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย

“ทำไม...เป็นแบบนี้?” จุยเฟิงมองตาค้าง พึมพำด้วยความตกใจ

ครั้งที่เขาตกลงไปในน้ำ เขารู้สึกเจ็บปวดจนเป็นแผลพุพองไปทั้งตัว

ใช้เวลาปรับตัวถึงครึ่งปี จึงพอจะแช่ตัวในสระได้วันละหนึ่งชั่วยามอย่างยากลำบาก

แต่เจาเจา นางไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย

เมื่อเซี่ยอวี้โจวเห็นภาพนี้ ความกังวลในใจก็หายไปในทันที คิดไปคิดมา เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างโง่เขลา เขาเองก็เป็นคนที่หลงอยู่ในสถานการณ์นี้

“เพราะนางไม่มีความคิดฟุ้งซ่าน” เขาพูดเบา ๆ

เดิมทีนางสามารถเป็นเซียนกระบี่ที่แข็งแกร่งที่สุดในสามดินแดน แต่นางได้ละทิ้งความรุ่งเรืองทั้งหมด ชื่อเสียงและโชคลาภทั้งหมด และอุทิศทุกอย่างเพื่อช่วยโลกหล้านี้ หัวใจของนางสดใสและเปิดเผย ไม่มีความคิดชั่วร้ายแม้แต่น้อย

นางไม่เคยเสียใจแม้แต่น้อย

“ข้าไม่เคยเห็นใครที่มีจิตใจบริสุทธิ์เช่นนี้มาก่อน…” ในขณะนี้ จู่ๆ จู๋มั่วก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความชื่นชมต่อนาง

เซี่ยอวี้โจวตาแดงก่ำ ใกล้จะเสียสติเต็มที “ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า ข้าไม่น่าให้เจาเจาเข้าไปในสระหยกขาวเลย”

ในตอนนี้ เขาอยากจะเข้าไปแทนที่ลู่เจาเจาเหลือเกิน

ละอองน้ำนับไม่ถ้วนหมุนวนรอบตัวลู่เจาเจาราวกับมังกรน้ำ มังกรน้ำเหล่านั้นดูสนิทสนมกับนาง นางเอียงศีรษะและหัวเราะอย่างร่าเริง

เมื่อเห็นภาพนี้ ทุกคนก็เริ่มคลายความกังวลลง

“สระหยกขาวดูเหมือนจะไม่มีเจตนาร้ายต่อนาง” อาอู๋ขมวดคิ้วครุ่นคิด

“เหมือนจะเห็นว่านางไม่มีความสุข เลยมาเล่นด้วย” ทันทีที่พูดจบ ละอองน้ำก็แอบไปแตะเอวของลู่เจาเจา เสียงหัวเราะใสดังก้องไปทั่วห้อง

อาหมานที่พนมมือสวดมนต์ขอพรให้ปลอดภัย เมื่อลืมตาขึ้นก็พูดอย่างดีใจว่า “จริงด้วย!”

จุยเฟิงรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

“ทำไมข้าไม่ได้รับการปฏิบัติแบบนี้ล่ะ? มันไม่เคยแปลงร่างเป็นมังกรเพื่อทำให้ข้ามีความสุขเลย!”

พลังมากมายพันรอบตัว ลู่เจาเจาค่อยๆ ลอยขึ้นจากพื้น มังกรน้ำจำนวนนับไม่ถ้วนลอยขึ้นไปในอากาศพร้อมกับนาง

ฉากนี้ ช่างน่าตกตะลึง

น้ำพุจากสระหยกขาวไหลออกมาไม่หยุด ดูเหมือนว่าภายในห้องหินจะเริ่มสั่นคลอนเล็กน้อย

อาหมานจับกำแพงพยุงตัวเองให้ยืนหยัด จู๋มั่วปกป้องอาอู๋โดยให้หลบอยู่ข้างหลังเขา

“ทำไมจู่ๆ ถึงมีแผ่นดินไหว? วังราชาปีศาจจะถล่มหรือเปล่า?”