หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1097

ทุกคนต่างรู้สึกกังวล

ดูเหมือนว่าทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับเจาเจา แต่ไม่มีใครรู้สาเหตุ

ในขณะนี้ จุยเฟิงรู้สึกว่าเปลือกตาของเขากระตุกอย่างรุนแรง เขาถามเซี่ยอวี้โจวด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ “พวกมนุษย์พวกเจ้ามีคำพูดที่ว่าอะไรนะ? ตาซ้ายกระตุกหมายความว่าอะไร? แล้วตาขวากระตุกหมายความว่าอะไร? แม่นหรือเปล่า?”

เซี่ยอวี้โจวไม่ได้หันกลับไปมอง เพียงแต่จ้องมองไปที่เจาเจา

“ตาซ้ายกระตุกจะได้เงิน ตาขวากระตุกจะมีภัย เจ้าตาข้างไหนกระตุกหรือ?”

จุยเฟิงปิดตาขวาที่กระตุกอย่างเงียบๆ ข้ามีความรู้สึกว่า...เป็นลางร้าย

เจาเจาหลับตาลง รอยประทับสีแดงที่หว่างคิ้วของนางก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

น้ำพุพุ่งเข้าหานางอย่างต่อเนื่อง ราวกับมีความสนิทสนมอย่างมาก

ลู่เจาเจายกนิ้วขึ้น มังกรน้ำก็พันรอบตัวนาง

“ข้าเหมือนเห็นเงาขนาดใหญ่หลังเจาเจา พวกเจ้าเห็นไหม?” อาหมานขยี้ตา เงานั้นราวกับกำลังมองลงมา ทั้งๆ ที่เป็นแค่เงา…

แต่นางก็รู้สึกเหมือนเข่าอ่อนแรง

แม้ว่าจะได้พบกับพ่อผู้ให้กำเนิดของนาง ซึ่งว่ากันว่าเป็นเทพชั้นสูงในแดนเทพ นางก็ไม่เคยรู้สึกยอมจำนนเช่นนี้

นางหันไปมองด้านข้าง ราชาปีศาจ อาอู๋ และจู๋มั่ว คุกเข่าลงแล้ว

เงาหายไปในพริบตา ทุกคนพยายามพยุงตัวเองขึ้นโดยยึดกำแพงไว้

ลู่เจาเจารู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวในดวงตา ราวกับจะหลุดออกจากพันธนาการและจากนางไป

นางเอามือปิดตาแน่น ใบหน้าซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด

“เจ็บจัง...”

นางเห็นแสงสีขาววาบขึ้นในความมืด พลังบางอย่างหลุดออกจากดวงตาของนาง กลายเป็นแสงพุ่งไปยังแดนเทพ

เสียนถิง เสียนถิงต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ!

มีเพียงเมื่อชีวิตตกอยู่ในอันตราย สิ่งที่เป็นของเขาถึงจะช่วยเหลือตัวเองได้

น้ำตาสีเลือดไหลออกมาจากดวงตาของลู่เจาเจา ดวงตาทั้งสองข้างปิดสนิท ราวกับถูกควักออกไป

อาหมานตกใจกลัวจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง ปิดตาและร้องไห้เบาๆ

นางไม่กล้าดู นางเห็นเจาเจาเป็นแบบนี้ หัวใจของนางก็เจ็บปวดเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง

ติ๋งติ๋ง ติ๋งติ๋ง…

“ฝนตกข้างนอกเหรอ?” เหมือนได้ยินเสียงหยดน้ำดังมาจากนอกห้อง

“มีปีศาจตัวน้อยรายงานข่าวอยู่นอกตำหนัก”

แต่เจาเจาเป็นแบบนี้ ทุกคนไม่มีสมาธิเลย ต้องดูแลเจาเจาตัวน้อย

เมื่อพลังของเสียนถิงถูกแยกออกไปจนหมดสิ้น พลังอันอ่อนโยนก็ลูบไล้ดวงตาของนาง

ทั้งคุ้นเคยและสนิทสนม

กระแสน้ำวนขนาดใหญ่กลายเป็นทางช้างเผือกที่สว่างไสว ค่อยๆ ไหลเข้าสู่ดวงตาของนาง

จุยเฟิงเอามือกุมหัว ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี

สมบัติของเขา สมบัติล้ำค่าของเผ่าปีศาจ ปกป้องไม่ได้แล้ว!

ลู่เจาเจายิ้มและพยักหน้า “มองเห็น”

เซี่ยอวี้โจวยกนิ้วหนึ่งนิ้วขึ้นมา “นี่คือสองหรือสาม?”

ลู่เจาเจาจ้องมองเขา

“นี่คือหนึ่ง”

เซี่ยอวี้โจวดีใจอย่างบ้าคลั่ง เขากอดนางแล้วหมุนไปรอบ ๆ อย่างบ้าคลั่ง “เยี่ยมมาก ในที่สุดก็มองเห็นได้แล้ว ข้ามีความสุขมาก ฮือๆๆๆ …”

ขณะที่เขาหัวเราะ เขาก็หมอบลงกับพื้นและร้องไห้คร่ำครวญ

“ข้าคิดว่า...ข้าคิดว่าเจ้าตาบอดจริง ๆ ซะแล้ว!”

“ฮือๆๆ ข้าจะอธิบายยังไง...”

“ถ้าเป็นไปได้ ข้าหวังว่าจะให้ดวงตาของข้ากับเจ้า และไม่ต้องการให้เจ้าคืน...”

“ถึงยังไงข้าก็โง่อยู่แล้ว ไม่ว่าจะมองเห็นหรือไม่ก็ไม่สำคัญสำหรับข้า” ดวงตาของเจาเจามีประโยชน์มาก!

เขาร้องไห้สะอึกสะอื้น ครั้งนี้เขาตกใจมากจริง ๆ

เป่ยเจามอบนางไว้กับเขา ถ้านางกลับไปโดยที่ตาบอด เขาคงไม่สามารถก้าวผ่านความรู้สึกผิดนี้ไปได้

นอกจากนี้ เจาเจาเพิ่งอายุสี่ขวบครึ่ง เขาเป็นพี่ชาย ไม่มีใครให้พึ่งพาได้ เขาต้องเป็นผู้นำ เซี่ยอวี้โจวแสร้งทำเป็นใจเย็นต่อหน้าเจาเจา แต่ตอนกลางคืนเขาก็ร้องไห้ทุบเตียง

ในช่วงครึ่งเดือนนี้ เขาได้เลือกหลุมศพของตัวเองแล้ว

“เร็ว เข้าครัวทำขาหมูสองขาให้ข้า”

ประโยคแรกที่ลู่เจาเจาพูด หลังจากที่มองเห็นได้อีกครั้ง