หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1099

เจาเจาน้อยไม่เคยเห็นท่านแม่เป็นแบบนี้ รีบมองไปที่ท่านพ่อหรงด้วยความตกใจ

หรงเช่อถอนหายใจอย่างจนใจ “ช่วงนี้ท่านแม่ของเจ้าอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่พอเห็นเจ้า คงหายป่วยเป็นปลิดทิ้ง” ช่วงนี้ นางอารมณ์แปรปรวน เหมือนโดนอะไรบางอย่างควบคุม

ลู่เจาเจามองไปที่ท้องของท่านแม่ แล้วครุ่นคิด

เขามีอิทธิพลต่ออารมณ์ของท่านแม่ได้ขนาดนี้เชียว?

“ท่านแม่ เจาเจาไม่ลำบาก หมอว่า อิ่มเจ็ดส่วนดีต่อสุขภาพ เจาเจาตั้งใจลดน้ำหนัก” นางจับมือท่านแม่อย่างสนิทสนมแนบกับแก้มของตัวเอง

ใจที่เคยเร่ร่อน ในที่สุดก็ได้สงบ

“ท่านแม่ ท่านท้องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมยังมาวัดอีกเหรอ?”

สวี่สืออวิ๋นจับมือลูกสาวไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า

“เจ้าตัวน้อยนี่ดื้อมาก ไม่กี่วันมานี้ดิ้นจนแม่นอนไม่หลับ มีแต่วัดนี่แหละที่พอจะสงบได้บ้าง แม่ว่านะ เจ้าตัวน้อยนี่อาจจะมีวาสนากับทางธรรมก็ได้”

นางเอามือลูบท้องเบาๆ แต่แววตากลับฉายแววกังวล

ครรภ์นี้... ไม่ค่อยปกติ นางรู้สึกถึงความผิดปกติได้แล้ว

ช่วงนี้ ทุกครั้งที่นางเปิดประตู จะพบซากสัตว์ที่ตายอยู่หน้าบ้าน ประตูไม้เปื้อนเลือด สัตว์ตายอย่างน่าสยดสยอง นางไม่กล้าเปิดประตูอีกต่อไป ต้องให้หรงเช่อเดินนำหน้าตลอด

ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวห่างจากนาง

ลู่เจาเจาได้ยินคำว่าวาสนากับทางธรรม ก็อดเลิกคิ้วไม่ได้

วาสนากับทางธรรมงั้นเหรอ?

ถ้าบอกว่าเซี่ยอวี้โจวมีวาสนากับทางธรรม นางคงเชื่อ แต่น้องชายนางที่ยังไม่ทันเกิด ก็แผ่รังสีอำมหิตออกมาขนาดนี้ จะมีวาสนากับทางธรรมได้ยังไง?

ไม่มีทาง

เจ้าตัวน้อยนี่น่าจะถูกธรรมะปราบมากกว่า รอให้คลอดออกมา ก็จะรู้เองว่าเป็นตัวอะไรกันแน่

แววตาของนางฉายแววคมกริบ

ไม่ว่าจะเป็นปีศาจหรือผีร้ายตนใด หากกล้ามาเกิดเป็นน้องชายของข้า ข้าก็มั่นใจว่าจะสามารถอบรมสั่งสอนเขาให้เป็นเด็กดี มีเมตตา และงดงามได้

ไม่เชื่อ ก็คอยดู

สุดท้ายแล้ว ใครจะปราบใคร ยังไม่แน่

“ไปจุดธูปข้างในกับแม่กันเถอะ”

“ว่าแต่ อวี้โจวอยู่ไหนล่ะ?” สวี่สืออวิ๋นจูงมือลูกสาว ความหงุดหงิดหลายวันที่ผ่านมาหายไปจนหมดเมื่อได้เจอลูก

ลู่เจาเจาฟังเสียงเคาะไม้สวดมนต์รอบๆ ตัว รู้สึกสงบภายในจิตใจ

อดไม่ได้ที่จะแอบหัวเราะ “เขาน่ะเหรอ เขากลัวไม่กล้าขึ้นมาหรอก” กลัวพระโพธิสัตว์จะมัดตัวเขาไว้

“เขารออยู่ข้างล่าง ท่านแม่ไม่ต้องห่วง”

สวี่สืออวิ๋นลูบมือลูกสาวเบาๆ “แม่คิดถึงเป่ยเจาแล้ว ไม่เคยจากบ้านนานขนาดนี้เลย ได้ยินว่าพี่สามของเจ้ากำลังจะสอบจอหงวน มีหวังจะได้เป็นจอหงวนอีกครั้ง”

พี่น้องสองคนเป็นจอหงวน ช่างเป็นเกียรติยศจริงๆ

“พี่รองของเจ้าน่ะ คงอยากแต่งงานกับแม่นางเวินแล้ว รอแม่กลับไปจัดการให้อยู่...” พูดไปพูดมา ก็ถอนหายใจ

“ท่านแม่!”

นางเซจนเกือบล้มลงไปนั่งกับพื้น แต่โชคดีที่ลู่เจาเจากับหรงเช่อรับไว้ได้ทัน จึงได้รอดพ้นจากปัญหา

หรงเช่อรู้ดีว่า นี่เป็นเพราะธูปที่สวี่สืออวิ๋นจุด

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แค่เหนื่อยไปหน่อยเลยยืนไม่มั่น” สวี่สืออวิ๋นไม่ต้องการให้ลูกสาวกังวล จึงรีบหันหลังเดินไปยังวิหาร

หรงเช่อรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจ ไม่น่าตั้งครรภ์เลย

ถ้ามีวิธี เขาอยากจะรับเคราะห์แทนสวี่สืออวิ๋น

ภายในวิหารมีควันธูปหนาแน่น สวี่สืออวิ๋นคุกเข่าลงบนเบาะรองนั่ง พนมมือและก้มศีรษะสวดมนต์

ข้างๆ ยังมีเบาะรองนั่งอีกห้าหกอัน มีชาวบ้านคุกเข่าอยู่ไม่น้อย

สวี่สืออวิ๋นรู้สึกใจสั่น แปลกจัง…

ทั้งๆ ที่ก่อนจะมาวัด นางจะรู้สึกสงบไปทั่วร่างกาย แต่ตอนนี้นางกลับรู้สึกหวาดกลัวต่อความน่าเกรงขามของพระโพธิสัตว์

พระโพธิสัตว์ ยังคงเป็นพระโพธิสัตว์องค์เดิม

แต่สายตา กลับดูเหมือนเปลี่ยนจากความเมตตาเป็นความคมกริบ นางไม่กล้าแม้แต่จะมองตรงไปยังพระพักตร์ของพระโพธิสัตว์ ทำให้นางรู้สึกอยากจะหนีด้วยความกลัว

“อ๊า!!” ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากข้างหลัง

หญิงชราคนหนึ่งมองไปข้างหน้าด้วยความหวาดกลัว จากเดิมที่ยืนตัวตรง ตอนนี้กลับทรุดลงคุกเข่าแล้วก้มกราบราวกับคนบ้า