หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1100

“ขอองค์พระโพธิสัตว์ทรงเมตตา ขอองค์พระโพธิสัตว์ทรงเมตตา พวกเราทำอะไรผิดไปหรือ?”

“ขอองค์พระโพธิสัตว์ทรงสงบความพิโรธด้วยเถิด”

ผู้คนต่างมองตามเสียงร้องไห้ เมื่อมองไป ก็เห็นพระภิกษุเฒ่าที่ตีระฆังหน้าวิหารก็ลุกขึ้นยืนทันที

พระสงฆ์ที่มักมีรอยยิ้มเมตตาอยู่เสมอ บัดนี้กลับมีสีหน้าเคร่งเครียด

สร้อยประคำในมือขาดออก ลูกปัดหล่นกระจัดกระจายลงพื้น

“รีบไปเชิญเจ้าอาวาสมา!”

“พระพุทธรูปหลั่งน้ำตา เกรงว่าจะมีภัยใหญ่!”

พระภิกษุไม่พูดพร่ำทำเพลง คุกเข่าลงกับพื้น ในชั่วพริบตา ชาวบ้านก็คุกเข่าเต็มหน้าวิหาร

หรงเช่อประคองสวี่สืออวิ๋น คุกเข่าลงตามผู้คนไปยังมุมหนึ่ง แต่สวี่สืออวิ๋นมีสีหน้าซีดขาว

ความรู้สึกไม่สงบในใจถึงขีดสุด

ไม่นานนัก ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกวิหาร

เจ้าอาวาสมองเพียงแวบเดียว ก็เปล่งเสียงอะมิตะพุด

“เป็นน้ำตาเลือด”

“พระโพธิสัตว์หลั่งน้ำตา หมายความว่าจะมีภัยพิบัติครั้งใหญ่หรือ?”

มีคนถามเสียงเบาๆ

เจ้าอาวาสถามสามเณรว่าก่อนหน้านี้มีใครอยู่ในวิหารบ้าง จากนั้นจึงเชิญคนอื่น ๆ ทั้งหมดออกจากวัด

“วันนี้มีธุระในวัด ขอให้ทุกท่านลงจากเขาก่อน”

เมื่อคนอื่น ๆ ออกไป เหลือเพียงไม่กี่คนที่กระจัดกระจายอยู่ในวิหาร

เจ้าอาวาสขอให้แต่ละคนเสี่ยงเซียมซีหนึ่งอัน แล้วถามว่าตอนนั้นขออะไร ไม่นานก็เหลือเพียงครอบครัวของลู่เจาเจาในวิหาร

สวี่สืออวิ๋นกำมือหรงเช่อไว้แน่นจนเจ็บ แต่หรงเช่อไม่ส่งเสียงใด ๆ เพียงแต่ปลอบนางเบา ๆ

“ฮูหยินสวี่ ขอเชิญท่านเสี่ยงเซียมซีหนึ่งอัน”

เหงื่อเย็นเริ่มผุดบนหน้าผากของสวี่สืออวิ๋น นางนั่งคุกเข่าหน้าเบาะรองนั่ง มือที่ถือกระบอกเซียมซีสั่นเทา

“ท่านแม่ ไม่ต้องกลัว!” เมื่อลู่เจาเจาเห็นแม่ไม่สบายใจ จึงคุกเข่าต่อหน้าพระพุทธรูป มือเล็ก ๆ แตะที่มือแม่

และเขย่ากระบอกเซียมซีไปพร้อมกับแม่

ทันใดนั้น สวี่สืออวิ๋นก็เหมือนมีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ

ความกลัวในใจลดลงไปมาก ความรู้สึกปลอดภัยนี้ หรงเช่อให้ไม่ได้ ไม่มีใครให้ได้

กระบอกเซียมซีสั่นไหว ไม่นาน ไม้ไผ่สองอันที่แนบชิดกันก็ร่วงลงพื้น

สามเณรเก็บเซียมซีที่ตกอยู่บนพื้นแล้วอุทานด้วยความประหลาดใจ “เป็นเซียมซีคู่แฝด”

ไม้เซียมซีสองอันติดกันแน่น เมื่อใช้นิ้วสะกิดเบาๆ ก็แยกออกจากกันได้อย่างง่ายดาย

เจ้าอาวาสถือไม้เซียมซี แล้วขมวดคิ้วแน่น

“เป็นเซียมซีไม่ดี”

สวี่สืออวิ๋นหัวใจเต้นรัว ยังไม่ทันได้พูดอะไร เจ้าอาวาสก็พูดต่อ “แต่ไม้อีกอันเป็นเซียมซีที่ดีที่สุด”

“มีทั้งโอกาสรอดและโอกาสตาย”

เจ้าอาวาสพูดอย่างอ้อมค้อม

เด็กคนนี้ เกรงว่าจะเป็นมารที่จุติลงมา

แม้ว่าสวี่สืออวิ๋นจะแท้งลูก วิญญาณของเด็กคนนี้ก็จะยังคงเข้าสู่วัฏจักรการเวียนว่ายตายเกิด และกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง

และถ้าไม่มีอะไรมาปราบปรามเขา ในอนาคตเขาอาจจะกลายเป็นมารร้ายที่สร้างความเดือดร้อนให้กับผู้คน

เด็กคนนี้เกิดมาในท้องของสวี่สืออวิ๋น นับเป็นความโชคดีของชาวโลก

“จะไปหาพลังชีวิตนี้ที่ไหน?” ถึงแม้จะเป็นชายชาติทหารผู้แข็งแกร่งอย่างหรงเช่อ ก็ยังอดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาคลอ

“เมื่อครู่นี้ เซียมซีเป็นสิ่งที่คุณหนูและคุณแม่ขอร่วมกัน พลังชีวิตย่อมอยู่ที่ตัวนาง”

“เด็กคนนี้...”

“เกิดมาพร้อมกับความดื้อรั้น คนอื่นปราบไม่ได้ งั้นก็ให้พี่สาวดูแลการอบรมสั่งสอนของเขาเถอะ”

“อะมิตะพุด ฮูหยินมีจิตใจเมตตา ไม่ต้องกังวล เมื่อถึงคราวคับขันย่อมมีทางออก ฮูหยิน ท่านจะมีบุญใหญ่ในอนาคต” เจ้าอาวาสพิจารณาใบหน้าของนางอย่างละเอียด แล้วก็ดูลายมือให้นาง จึงได้ตระหนักว่า…

สวี่สืออวิ๋นมีวาสนาสูงส่ง

ไม่ใช่แค่เพียงอำนาจในโลกมนุษย์ แต่ในสามดินแดน ก็ล้วนมีวาสนาสูงส่ง

หรงเช่อถามอย่างมีความหวัง “แล้วข้าล่ะ ข้าล่ะ?”

เจ้าอาวาสยิ้มพลางกล่าวว่า “สามีได้ดีเพราะภรรยา”

หรงเช่อพยักหน้าอย่างพอใจ ดีๆๆ กินน้ำใต้ศอกก็ได้

ทุกคนขอบคุณเจ้าอาวาส จิตใจสงบลงเล็กน้อย แล้วจึงพยุงกันลงจากเขา