หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1102

หน้าประตูยังมีสัตว์ป่าจำนวนนับไม่ถ้วนที่ชนตาย สภาพน่าอนาถใจราวกับเป็นการข่มขู่ หรือเป็นการล่อ

“ท่านพ่อหรง ที่บ้านเกิดเหตุแบบนี้บ่อยไหมเจ้าคะ?”

จิ่นถังถือกระบี่เล็ก หยิบสัตว์ป่าที่อยู่บนพื้นขึ้นมาจะโยนออกไปข้างนอก “เป็นแบบนี้ทุกวัน”

หรงเช่อตักน้ำมาสองอ่าง ทำความสะอาดคราบเลือดบนพื้นและประตู

“อย่าทิ้ง อย่าทิ้ง จะทิ้งทำไมกัน? นี่มันของดีที่เขาส่งมาให้ถึงประตูบ้าน!”

“ไก่ฟ้าตุ๋นซุป เป็ดป่า กระต่ายป่า อะไรพวกนี้ หมักแล้วตากแดดแขวนไว้ในบ้าน ค่อย ๆ กิน”

นี่เป็นความกตัญญูของน้องชายที่มีต่อนาง เก็บไว้กินช้า ๆ

ความแค้นนี้ เราค่อยๆ คิดบัญชีกัน

รอการมาของเจ้าอยู่นะ น้องชายที่รักของพี่

“ส่งของมาถึงหน้าบ้าน จะไม่เอาได้ยังไง”

“นี่มันเนื้อเลยนะ เนื้อที่ส่งมาถึงที่เลย!”

นี่เป็นความปรารถนาดีจากน้องชาย เมื่อเขาเกิดมา ต้องขอบคุณเขาอย่างดีเลย

จิ่นถังถือไก่ฟ้าและเป็ดป่าที่ตายแล้วไว้ในมือ รู้สึกประหลาดใจ

อาจารย์ตัวน้อยก็ยังคงเป็นอาจารย์ตัวน้อย ไม่ผิดไปจากนี้เลย จิตใจแข็งแกร่งจริงๆ

ทุกคนในบ้านแทบจะตกใจจนเสียสติ แต่นางกลับมีสีหน้าดีใจราวกับว่าเป็นของขวัญที่ประทานจากสวรรค์

“ถ้าอย่างนั้น... ศิษย์ขอไปจัดการมันหน่อยนะ?”

ลู่เจาเจาโบกมือ “ไปเถอะ ไปเถอะ ใส่เครื่องเทศเยอะ ๆ หมักให้อร่อยนะ”

หรงเช่อใช้เวลาไม่นานในการทำความสะอาดคราบเลือดที่ประตูและพื้น รวมถึงล้างมือของเขาจนสะอาดหมดจด แถมยังมีกลิ่นหอมของดอกไม้อีกด้วย จากนั้นจึงหันไปอุ้มสวี่สืออวิ๋นลงจากรถ

สวี่สืออวิ๋นซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง

ลู่เจาเจาเดินวนรอบลานบ้านหนึ่งรอบ

“ข้าเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ามีสัตว์วิ่งมาชนตายหน้าประตูอีก ข้าจะให้เจ้ารู้ว่าอะไรคือความโหดร้าย” เด็กสาวพูดเสียงเบาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ราวกับไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะได้ยินหรือไม่

ในตอนกลางคืน ทั้งครอบครัวไปทานอาหารที่ศาลบรรพชน

ผู้นำหมู่บ้านได้พาชาวบ้านทั้งหมดมารออยู่หน้าศาลบรรพชนแล้ว

บนโต๊ะทุกโต๊ะมีผลท้อแบน ที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำเท่าขนาดนิ้วมือคน ผู้นำหมู่บ้านหน้าแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น เขาจำได้ว่าในหนังสือโบราณที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคนในหมู่บ้านได้กล่าวถึงลูกท้อแบนนี้ มันเป็นผลท้อแบนที่ออกดอกทุกสามพันปี และออกผลทุกสามพันปี!

แม้แต่แดนเทพ จะมีการเก็บผลไม้ชนิดนี้เฉพาะในงานเฉลิมฉลองที่ยิ่งใหญ่เท่านั้น และในตอนนี้ เขาได้ลิ้มรสมันแล้ว!

“ท่านเทพน้อย…” ผู้นำหมู่บ้านกล่าวขึ้น แต่แล้วก็หยุดชะงัก

“คุณหนูน้อย เชิญด้านในเลยขอรับ อาหารทั้งหมดเป็นเมนูพิเศษจากแดนศักดิ์สิทธิ์ เชิญคุณหนูน้อยลิ้มลองได้เลย” ตอนนี้ท่านเทพน้อยยังเด็ก เขาจึงต้องเรียกว่าคุณหนูน้อยแทน

ภายในศาลบรรพชน ชาวบ้านทั้งหมู่บ้านดื่มเหล้าร่วมกันและกินผลท้อแบนจากแดนเทพ

ข้างนอกศาลบรรพชน แสงสว่างเจิดจ้าผ่าความมืด เสียงฟ้าร้องดังสนั่นหวั่นไหวราวกับจะฉีกท้องฟ้ายามค่ำคืน เมฆดำทะมึนรวมตัวกัน เสียงฟ้าร้องคำรามกึกก้อง ภายใต้อำนาจอันยิ่งใหญ่ของสวรรค์ ฝนก็ตกลงมาอย่างหนักหน่วง

ตอนนี้เขาทำได้เพียงทำตามคำสั่งขอสวี่สืออวิ๋นเท่านั้น

เขาอุ้มสวี่สืออวิ๋นและเจาเจาขึ้นรถม้า ให้เซี่ยอวี้โจว จิ่นถัง และผู้นำหมู่บ้านคนอื่นๆ ส่งสวี่สืออวิ๋นกลับบ้าน แล้วเขาก็หันหลังวิ่งเข้าไปในสายฝนอย่างร้อนรน

“เฮ้ พี่เช่อยังไม่ได้หยิบร่มเลย…” สวี่สืออวิ๋นรู้สึกว่าท้องเกร็งเป็นระยะๆ ใบหน้าซีดเผือดแล้ว

ลู่เจาเจาจับมือซ้ายของนาง เซี่ยอวี้โจวจับมือขวาของนาง

เจ้าตัวเล็กสองคนเพิ่งเคยเจอการคลอดลูกเป็นครั้งแรก ตอนนี้เริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

“เดี๋ยวเจ้าก็รอแม่อยู่นอกประตูนะ อย่าเข้ามาเชียว รู้ไหม? เด็กเล็กไม่ควรเห็นเรื่องแบบนี้” สวี่สืออวิ๋นเจ็บจนพูดติดๆ ขัดๆ

ตอนที่รถม้าจอดหน้าประตู นางก็มีเหงื่อท่วมตัวแล้ว แม้กระทั่งริมฝีปากก็กัดจนเลือดซิบ

แต่นางก็ไม่ส่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย กลัวจะทำให้เจาเจาตกใจ

รถม้าเพิ่งจะหยุดจอดลง หรงเช่อก็ได้แบกท่านหมอผู้ชรากลับมาถึงหน้าประตูเรียบร้อยแล้ว

หมอตำแยสามคนสวมเสื้อกันฝน วิ่งตามมาติดๆ

หมอเหล่านี้ล้วนเป็นหมอและหมอตำแยที่มีชื่อเสียงในท้องถิ่น หรงเช่อเตรียมการไว้ตั้งแต่มาถึงแดนศักดิ์สิทธิ์แล้ว

“ท่านค่อยๆ หน่อย เอ้อ โอ๊ย ข้าเห็นท่านเดินยังกะขาพันกัน ข้าก็กลัวแล้ว” หมอชราลงจากหลังของเขา รู้สึกปวดกระดูกไปหมดตลอดทาง

เจ้าเด็กนี่วิ่งเร็วเกินไปแล้ว

สีหน้าของหรงเช่อซีดเผือด แม้กระทั่งทำอะไรไม่ถูก จนดูเหมือนจะสับสน