หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1103

ในชั่วพริบตานี้ สมองของเขาก็เหมือนว่างเปล่า

“ไม่ว่าเวลาไหน ก็ต้องให้อวิ๋นเหนียงมาก่อน จำไว้ ไม่ว่าอะไรก็ให้อวิ๋นเหนียงมาก่อน” เดิมทีเขาคิดว่าตัวเองคงอยากมีลูกมาก

จนกระทั่งลูกคลอดออกมา เขาถึงได้รู้ว่า ลูกเทียบไม่ได้กับสวี่สืออวิ๋นเลยแม้แต่นิดเดียว

ถ้ารู้อย่างนี้…

ถ้ารู้อย่างนี้ ไม่น่าให้คลอดเลย

เขาตบหน้าตัวเองอย่างแรงด้วยมือเปล่าจนแก้มบวมขึ้นทันที

“ข้ามันสารเลว” เขาไม่สามารถทนความเจ็บปวดจากการสูญเสียสวี่สืออวิ๋นไปได้ เขาไม่แม้แต่จะกล้าคิดถึงเรื่องนี้

เพียงแค่คิด ก็รู้สึกเจ็บปวดไปถึงกระดูกไปทั้งตัว

ถ้าสวี่สืออวิ๋นเป็นอะไรไป เขาคงอยู่ไม่ได้เหมือนกัน

หมอตำแยและท่านหมอทยอยเข้าไปในห้อง ข้างนอกฝนตกหนัก ฟ้าแลบและฟ้าร้องสลับกันบนท้องฟ้า

ลู่เจาเจามือเท้าเย็นเฉียบ ที่แท้ผู้หญิงคลอดลูกก็อันตรายอย่างนี้นี่เอง

น้ำร้อนอ่างแล้วอ่างเล่าถูกยกเข้าไป กลายเป็นสีแดงฉานน่ากลัวเมื่อถูกยกออกมา

ไม่นานนัก โสมก็ถูกยกเข้าไป

อาหมานและอาอู๋เป็นผู้หญิง แม้ทั้งสองจะเป็นหญิงสาว แต่ก็มีจิตใจเข้มแข็ง ทั้งสองจึงช่วยทำคลอดอยู่ข้างใน

หรงเช่อเดินไปเดินมาอยู่นอกประตู พลางถอนหายใจด้วยความกังวล

“ทำไมข้างในถึงไม่มีเสียงอะไรเลย?”

เขาถามอาหมานที่ออกมาเทน้ำ

อาหมานมองไปที่เจาเจา ฮูหยินอาจจะกังวลเรื่องเจาเจา กลัวว่านางจะกลัว

“ฮูหยินต้องรวบรวมกำลังทั้งหมด” หลังจากพูดจบ ก็รีบกลับเข้าห้องไป

หรงเช่อกอดหัว ทุบพื้นอย่างสิ้นหวัง

“ไม่คลอดแล้ว ไม่คลอดแล้ว จะไม่คลอดอีกแล้ว…” แม่ทัพเจิ้นกั๋วเกือบจะคุกเข่าหน้าห้องคลอด น้ำตาคลอเบ้า”

“เจ้าเด็กน้อย รีบออกมาเถอะ อย่าทรมานแม่ของเจ้าอีกเลย!”

“ทำไมถึงไม่คิดค้นวิชาให้ผู้ชายตั้งครรภ์แทนผู้หญิงล่ะ?” หรงเช่อพึมพำอย่างเลื่อนลอย คนในแดนศักดิ์สิทธิ์นี่มันช่างไร้ประโยชน์จริงๆ

ต่างก็ฝึกตนแล้ว ก็ยังไม่สามารถแทนที่ความทุกข์ของผู้หญิงได้

การฝึกตนมีประโยชน์อะไร?

ไม่นานนัก ในห้องก็มีเสียงร้องไห้และเสียงกรีดร้องดังออกมา

ครรภ์นี้ดูเหมือนจะยากกว่าที่นางคิด

สวี่สืออวิ๋นรู้สึกได้ว่าพลังของนางกำลังอ่อนลงทีละน้อย เด็กคนนี้ดูเหมือนจะดูดพลังชีวิตของนางไป

เสียงกรีดร้องของนางปนไปกับเสียงฟ้าร้อง นางจับผ้าปูที่นอนแน่น เส้นเลือดที่หน้าผากปูดขึ้นทั้งหมด

“อ๊า!!” เสียงกรีดร้องที่น่ากลัว ทำให้ลู่เจาเจาที่อยู่นอกห้องตัวอ่อนยวบลง

“ทำได้แค่ผ่าท้อง พยายามรักษาชีวิตลูกไว้ให้ได้…” คำพูดของหมอตำแยยังไม่ทันจบ หรงเช่อก็ทรุดลงข้างประตู ราวกับหมดเรี่ยวแรง

มือที่จับกรอบประตูแน่นขึ้น หากไม่มีสวี่สืออวิ๋น ชีวิตของเขาก็คงถึงจุดจบเช่นกัน

“ให้ข้าเข้าไป!” เขาผลักหมอตำแยออก แล้วเดินเข้าไปในห้อง

หมอตำแยพยายามจะห้าม แต่ก็ไม่สามารถหยุดเขาได้ “นายท่านหรง หญิงคลอดบุตรเป็นสถานที่ไม่สะอาด ผู้ชายเข้ามาได้อย่างไร? นี่มันไม่เป็นมงคล!”

“ท่านรีบออกไปเร็วเข้า รีบออกไปเร็วเข้า!” ตามธรรมเนียมโบราณ ห้องคลอดบุตรไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้า

หรงเช่อไม่หันกลับไปมอง “ไม่เป็นมงคลอะไร? นั่นคือภรรยาของข้า นางอุตส่าห์คลอดลูกให้ข้า สู้เพื่อข้า จะบอกว่าไม่เป็นมงคลได้อย่างไร?”

“นั่นเป็นเพียงคำพูดของผู้ชายที่ไม่รับผิดชอบ เป็นข่าวลือที่ใช้เพื่อกักขังผู้หญิง!”

โลกนี้ผู้ชายเป็นใหญ่ในบ้าน ย่อมคำนึงถึงผลประโยชน์ของผู้ชายเป็นหลัก หรงเช่อไม่เคยเห็นด้วยกับเรื่องนี้

เมื่อครู่ไม่กล้าให้สวี่สืออวิ๋นเสียสมาธิ และไม่กล้าทำให้หมอตำแยวุ่นวาย แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้ว

ตอนที่หรงเช่อพุ่งเข้าไปในห้อง ขาของเขาอ่อนแรง

กลิ่นคาวเลือดรุนแรงในห้อง ทำให้เขาหายใจไม่ออก

ถึงแม้เขาจะฆ่าคนเป็นผักปลาในสนามรบ แต่ตอนนี้ เมื่อได้กลิ่นคาวเลือด เขากลับรู้สึกวิงเวียนศีรษะ หัวใจเจ็บปวดจนสั่นเทา

หญิงสาวที่มักจะยิ้มแย้มแจ่มใส ตอนนี้นอนอยู่บนเตียง หน้าซีดเผือด หมดเรี่ยวแรง หรงเช่อมองเพียงแวบเดียว น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลพรากออกมา

อาอู๋กำลังนั่งยอง ๆ เช็ดเหงื่อให้นางด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ฮูหยิน พยายามอีกหน่อย...ลูกใกล้จะออกมาแล้ว”