หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1104

เสียงของอาอู๋สั่นเครือ อาหมานกำลังป้อนโสมให้นาง

“ให้ยาไปแล้วสองเม็ด แต่ก็ยังไม่พอ” พลังแห่งยาเข้าสู่ร่างกาย แต่ไม่เกิดผลใดๆ เลย

สวี่สืออวิ๋นนอนอ่อนแรงอยู่บนเตียง รู้สึกราวกับว่าพลังทั้งหมดในร่างกายถูกดูดออกไปในพริบตา ทั้งที่เพิ่งกินยาเข้าไป ท้องก็อุ่นขึ้น ราวกับถูกท้องดูดซับไป

หนาวจนตัวสั่น นางตัวสั่นเบาๆ ขนลุกไปทั่วตัว

หนาว หนาวเหลือเกิน

เล็บของนางเริ่มซีดขาว และท้องของนางยังคงเจ็บปวดอย่างรุนแรง

เด็กคนนั้น กำลังดูดพลังของนาง

ทันใดนั้น…

มือที่อบอุ่นและชุ่มชื้นคู่หนึ่ง จับมือนางไว้แน่น

แล้วแนบฝ่ามือเย็นเฉียบของนางไว้ที่แก้มของเขา

“อวิ๋นเหนียง อย่ากลัว ข้ามาแล้ว” หรงเช่อกระซิบข้างหูนาง เขาไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว มีความกล้าหาญอย่างไม่สิ้นสุดในใจ

ไม่ว่าจะอยู่ก็ดี หรือจะต้องตายไปก็ตาม เขาจะอยู่เคียงข้างสวี่สืออวิ๋นตลอดไป

“เหนื่อยไหม? ดูเจ้าสิ เหงื่อออกเต็มหน้าผากเลย” เขาอยากจะขอโทษ ที่ไม่ควรตั้งครรภ์ แต่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีกแล้วระหว่างพวกเขา

ชีวิตของพวกเขาเกี่ยวพันกัน พวกเขาจะอยู่และตายไปด้วยกัน

สวี่สืออวิ๋นรู้ดี และเขาเองก็รู้ดี

เขาค่อยๆ เช็ดเหงื่อเย็นๆ ที่หน้าผากของสวี่สืออวิ๋นอย่างอ่อนโยน ตอนนี้สวี่สืออวิ๋นอยู่ในสภาพที่แย่มาก

ก่อนเข้าห้องคลอด นางยังมีสีหน้าแดงระเรื่อ และดวงตาเป็นประกายราวกับดวงดาว

แต่ตอนนี้ นางอ่อนแอมากจนไม่สามารถยกนิ้วได้

สวี่สืออวิ๋นอ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่หรงเช่อส่ายหัว “อวิ๋นเหนียง พักผ่อนเถอะนะ สิ่งที่เจ้าอยากจะพูด ข้ารู้ทั้งหมด” นางรู้สึกได้ว่าพลังชีวิตของนางกำลังค่อยๆ หายไปทีละน้อย นางอยากให้หรงเช่อมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ดี

อาอู๋กัดริมฝีปากล่าง นางเป็นเผ่าหงส์ ได้รับเครื่องหอมจากฟ้าดิน นางจึงมีพลังศักดิ์สิทธิ์

แต่เมื่อนางแอบส่งพลังศักดิ์สิทธิ์ไป มันก็เหมือนกับก้อนหินที่จมลงสู่ก้นทะเล ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ครรภ์ของนางเหมือนฟองน้ำขนาดใหญ่ ต้องการพลังมาช่วยให้เขาได้คลอดออกมา

มิฉะนั้น การเกิดของเขาจะมาพร้อมกับความตายของแม่

“เจ้ารีบออกมาสิ อย่าทรมานแม่ของเจ้าเลย!” นางพูดเสียงต่ำด้วยความโกรธ

หน้าห้องคลอดเงียบสนิท

ลู่เจาเจาเดินตาแดงก่ำไปที่ประตูรั้ว “ออกมาเดี๋ยวนี้! ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ออกมาเดี๋ยวนี้!!”

รอบข้างเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมพัดหวีดหวิว

“ข้าจะนับถึงสาม ถ้าเจ้ายังไม่ออกมา ข้าจะพลิกแม้กระทั่งขุมนรกสิบแปดชั้นเลย!”

“หนึ่ง…”

“สอง…”

ทันทีที่สิ้นเสียง ฮ่องเต้เฟิงตูผู้ทรงอำนาจก็ปรากฏตัวขึ้นด้วยสีหน้าหงุดหงิด “เจ้าก็ได้แต่ขู่ข้า!”

เซี่ยอวี้โจวร้องไห้ตาบวม พลางกล่าวอย่างสะอื้นว่า “เจาเจา เจ้าอย่าไปเลย ฮูหยินสวี่ไม่อยากให้เจ้าเห็น…”

ลู่เจาเจาสูดน้ำมูก “ข้าจะไปดูไอ้สารเลวนั่น”

นางถือกระบี่เจาหยางไว้ในมือ

อาหมานกับอาอู๋ออกไปแล้ว ในห้องเหลือเพียงหรงเช่อกับสวี่สืออวิ๋น

เจาเจาเงยหน้ามองทั้งสองคน พลางขมวดคิ้วแน่น

ในเวลาเพียงคืนเดียว ท่านพ่อหรงมีผมหงอกขึ้นมาหลายเส้นแล้ว ตอนนี้เขากำลังอยู่เคียงข้างท่านแม่อย่างอ่อนโยนและแน่วแน่

“เจาเจา อย่ามอง”

สวี่สืออวิ๋นอยากให้เจาเจาออกไปข้างนอก แต่เสียงของนางอ่อนแรง พูดได้เพียงไม่กี่คำเท่านั้น

รู้ว่าเจาเจาไม่เหมือนเด็กทั่วไป แต่ในฐานะแม่ ก็อดไม่ได้ที่จะอยากปกป้องเจาเจาไว้ข้างหลัง

เจาเจากลั้นน้ำตา เดินไปหาท่านแม่อย่างรวดเร็ว

“ท่านแม่ พอท่านคลอดน้องชายแล้ว พวกเราจะกลับไปเป่ยเจาหาท่านพี่กัน... เจาเจาคิดถึงบ้าน คิดถึงท่านพี่แล้ว”

สวี่สืออวิ๋นมีน้ำตาคลอเบ้า นางจะบอกเจาเจาได้อย่างไรว่านางกลับไปไม่ได้แล้ว?

นางกำมือเจาเจาแน่น มือสั่นเล็กน้อย

เจาเจาอายุแค่สี่ขวบครึ่ง นางจะวางใจได้อย่างไร?

เจาเจาของนางช่างอาภัพ พ่อแท้ ๆ อย่างลู่หย่วนเจ๋อไม่ชอบนาง ย่าก็ไม่รักนาง ตอนนี้นางเองก็ต้องจากไปอีก แล้วเจาเจาจะทำอย่างไร?