หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1105

สวี่สืออวิ๋นปล่อยลูกสาวไม่ลง

“เจาเจา... แม่ แม่เกรงว่าจะกลับไม่ได้แล้ว” นางพูดด้วยเสียงสั่นเครือ แต่เจาเจากลับร้องไห้น้ำตาไหลพราก นางพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว

“ท่านแม่ห้ามพูดเหลวไหล มาด้วยกัน ก็ต้องกลับด้วยกัน” ลู่เจาเจาจับมือนางอย่างแน่วแน่

นางเอามือหนึ่งข้างทาบท้องที่นูนขึ้นของแม่

ในท้องเงียบสนิท ดูเหมือนเขากำลังรวบรวมพลัง

ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้า แล้วส่งพลังเข้าไป

ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงแรงดูดที่รุนแรง กำลังดูดพลังของนางอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าของลู่เจาเจาซีดลงในทันที รู้สึกวิงเวียนไปหมด

เม็ดยาวิเศษหมุนอย่างบ้าคลั่งภายในร่างกาย พลังพิษที่ถูกควบคุมไว้อย่างดีก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

ไม่ดีแล้ว!

พลังพิษพยายามที่จะทะลวงพันธนาการของนาง ลู่เจาเจาใช้มือข้างหนึ่งยันเตียงไว้ แล้วพยายามทรงตัวให้มั่นคง

เมื่อเผลอไป พลังพิษก็ไหลทะลักออกมา

สีหน้าของลู่เจาเจาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ยกมือขึ้นเพื่อกักพลังพิษไว้ในร่างกาย แต่ยังไม่ทันได้ควบคุม พลังพิษก็ถูกดูดกลืนโดยพลังอีกอย่างหนึ่งอย่างรวดเร็ว…

??? ช้าก่อน…

การดูดกลืนยังไม่หยุด พลังพิษถูกกวาดล้างไปในพริบตา

ลู่เจาเจา!!

เดี๋ยวนะ ถึงน้องชายคนนี้จะไม่เชื่อฟัง ก็ไม่สามารถเอาพลังพิษไปป้อนให้เขาได้นะ!!!!

สิ่งที่ทำให้นางตกใจที่สุดคือ หลังจากดูดซับพลังพิษเสร็จแล้ว เขาก็ไม่ดูดซับพลังศักดิ์สิทธิ์อีกต่อไป แถมยังทำท่าเหมือนดูถูกมันอีกด้วย!!

นางถึงกับ สัมผัสได้ถึงความรู้สึกรังเกียจ

ลู่เจาเจาอยากจะเอามือออก แต่เขากลับดูดมือนางไว้แน่น จนกระทั่งพลังพิษที่ลู่เจาเจากดไว้...หายไปจนหมดสิ้น

ลู่เจาเจาเอามือกลับคืนมาอย่างมึนงง

ข้าเตรียมพร้อมที่จะใช้พลังวิญญาณทั้งหมดเพื่อช่วยให้เขาเกิดออกมา แต่สุดท้าย...เขากลับกินขยะ!

ใบหน้าซีดเซียวของสวี่สืออวิ๋นก็แดงก่ำขึ้นมาทันที นางที่เดิมทีอ่อนแอ ยกมือขึ้นแล้วตะโกนว่า “ท้องบีบตัวเป็นระยะๆ ลูกจะคลอดแล้ว!”

หมอตำแยและท่านหมอที่รออยู่ข้างนอกม่าน เมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบเข้ามา

ทันทีที่เปิดม่านออก

สวี่สืออวิ๋นรู้สึกถึงความอบอุ่นใต้ร่าง แล้วก็ได้ยินเสียงร้องดังลั่น “อุแว้ อุแว้ อุแว้…”

เสียงเด็กร้องดังจนแสบแก้วหู

พร้อมกับเสียงเด็กร้อง ฟ้าผ่าที่ทะลุทะลวงฟ้าดินก็ผ่าลงมา ฟ้าผ่าสว่างไปทั่วท้องฟ้า เสียงฟ้าร้องดังสนั่นจนทุกคนตกใจ

เปรี้ยง…

ฟ้าแลบผ่าลงมาตรงๆ ยังหมู่บ้านเล็กๆ

แต่เมื่อใกล้จะถึงวัดประจำหมู่บ้าน ฟ้าแลบกลับเบนไปตกใส่ต้นไม้คดงอต้นหนึ่งบนภูเขาแทน

หรงเช่อกอดภรรยาที่ได้กลับคืนมาด้วยความหวาดกลัว

“นายท่านหรง เชิญท่านออกไปก่อนเถิด พวกเราต้องทำความสะอาดให้ฮูหยิน...เลือดเต็มตัวแล้ว ท่านไปล้างสักหน่อยเถิด” ห้องคลอดต้องสะอาดหมดจด หมอตำแยเตรียมน้ำร้อนไว้แล้ว เพื่อทำความสะอาดให้สวี่สืออวิ๋น

หรงเช่อเห็นว่าสวี่สืออวิ๋นสบายดี ก็โล่งใจราวกับได้ยกก้อนหินออกจากอก

เขาเดินไปจูงมือเจาเจา “เจาเจา พ่อจะพาเจ้าไปล้าง…” เจาเจาตัวน้อยของเขา ช่างเป็นบุญของเขา ที่ได้พบกับสวี่สืออวิ๋นและเจาเจา

อาหมานที่รออยู่ข้างนอก อุ้มเจาเจาไปสระผม อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า จนตัวหอมฟุ้ง

เมื่อเจาเจาออกมา ท่านแม่ก็ออกจากห้องคลอดแล้ว

ตอนนี้หรงเช่ออุ้มนางไปห้องข้างๆ ห้องคลอดทั้งร้อนทั้งเหม็นคาว

การอยู่ไฟนั้นโดนลมไม่ได้ โชคดีที่ห้องข้างๆ ได้เตรียมไว้แล้ว

เซี่ยอวี้โจวคุกเข่าเช็ดน้ำตาที่ระเบียง “แหวะๆๆ ข้าพูดจาเหลวไหลไปเมื่อกี้ ข้าไม่ได้จะกลับแดนพระพุทธหรอกนะ”

“เมื่อกี้ข้าไม่ได้พูดอะไร ข้าไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย!”

จู๋มั่วแอบกลอกตาใส่เขา

เมื่อกี้เขายังร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลพราก ร้องขอให้เทพพระพุทธคุ้มครองสวี่สืออวิ๋นและลูกให้ปลอดภัย เขาถึงกับยอมละทางโลกเข้าสู่ทางธรรม…

แต่ก็ไม่มีใครเปิดโปงเขา

สวี่สืออวิ๋นพ้นขีดอันตราย นับเป็นเรื่องน่ายินดี

“หญิงที่เพิ่งคลอดบุตรไม่ควรดื่มน้ำซุปไก่ที่มีไขมันมาก มิฉะนั้นจะทำให้ท่อน้ำนมอุดตัน ข้าได้ตักน้ำมันออกแล้ว และยังทำขนมเล็กๆ น้อยๆ ด้วย ไส้เยอะ แป้งบาง นำไปให้ฮูหยินลองชิมดู” อาหมานถนัดทำอาหาร ไม่นานก็ยกอาหารร้อนๆ ที่ย่อยง่ายมาให้