หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1106

หรงเช่อถือชามเล็กๆ ป้อนสวี่สืออวิ๋นด้วยตัวเอง

“เด็กๆ กำลังมองอยู่…” สวี่สืออวิ๋นหน้าแดงด้วยความเขินอาย

หรงเช่อเป็นคนหน้าหนาอยู่แล้ว หลังจากเหตุการณ์นี้ เขาไม่สนใจหน้าตาอีกต่อไป เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ภรรยาของตัวเองก็ต้องดูแลเอง ใครจะพูดอะไรได้?”

สวี่สืออวิ๋นก็เข้าใจเช่นกัน ครั้งนี้ทุกคนต่างตกใจกลัวอย่างมาก นางจึงไม่ปฏิเสธอีกต่อไป

เซี่ยอวี้โจวโน้มตัวไปที่เปล แล้วเอื้อมมือไปแตะแก้มเด็กทารกเบาๆ

“เขาน่ะหรือ? ที่จะทำลายโลกได้? ฆ่าคนได้?” จริงเหรอ?

“ถ้าพี่สาวของเจ้าไม่ถือกระบี่เข้าไปในห้องคลอด เจ้าก็คงจะเอาชีวิตฮูหยินสวี่ไปแล้ว…” เซี่ยอวี้โจวส่งเสียงแปลกๆ อยากจะบิดหน้าเขาจริงๆ

ช่างเถอะ เขาสู้กับลู่เจาเจาไม่ได้หรอก

และก็สู้จอมมารตัวน้อยนี่ไม่ได้เหมือนกัน

เซี่ยอวี้โจวคิดใคร่ครวญอยู่ในใจ เจาเจามีตำแหน่งสูงสุด แล้วก็คู่รักจู๋มั่วกับสุนัขตัวนั้น…

คิดอีกที โอ๊ย…

จอมมารตัวน้อยที่เพิ่งเกิดก็ยังเทียบไม่ได้!

อาหมานทำอาหารเก่ง ใครจะสู้นางได้???

เฮ้!

หรงเช่อถือชามเล็กๆ ออกมาจากห้อง เห็นหมอแบกกล่องยาจะออกไป เขาหันซ้ายหันขวา ทุกคนในลานบ้านกำลังยุ่ง ไม่มีใครสนใจ

เขาเดินไปหาหมอและพาไปที่มุม

“ท่านหมอ ช่วยรอสักครู่ ขอให้ช่วยจัดยาให้ข้าสักสองสามชุดได้หรือไม่”

มีเด็กชายตัวเล็กๆ สะพายกล่องยาเดินตามท่านหมอมา

ทั้งสองคนเดินตามหรงเช่อไปที่มุม

“ใบสั่งยาของฮูหยินให้แม่นางอาหมานไปแล้ว…” ท่านหมอพูดจบ หรงเช่อก็ปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม

“ข้าจะให้จัดยาให้ข้า”

“ขอรบกวนท่านหมอช่วยจ่ายยา...ยาคุมสำหรับผู้ชายให้ข้าสักหน่อย หากสามารถคุมได้ถาวรเลยก็จะดียิ่ง” หรงเช่อพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและขอบตาแดงก่ำ เขาคิดเรื่องนี้มานานแล้วและเสียใจที่ไม่ได้กินยาคุมตั้งแต่เนิ่นๆ

ท่านหมอแสดงสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย “หากต้องการคุมกำเนิด ให้ฝ่ายหญิงกินยาคุมก็พอแล้ว” ในยุคสมัยนี้ ชีวิตของผู้ชายและผู้หญิงมีความแตกต่างกัน

หรงเช่อมองท่านหมอด้วยสายตาแน่วแน่ “นางกินยาคุมมาหลายวันแล้ว คงจะส่งผลเสียต่อร่างกายไม่น้อย”

“ขอรบกวนท่านหมอจ่ายยาคุมกำเนิดแบบถาวรให้ข้า หากคุมกำเนิดได้ถาวรเลยก็จะดียิ่ง”

ท่านหมอมองเขาพลางถอนหายใจ เขาถูกว่าจ้างด้วยเงินจำนวนมากให้มาที่หมู่บ้านแห่งนี้ และรู้ว่าทั้งสองคนรักกันมาก จึงไม่พูดอะไรต่อ

“ข้ามีใบสั่งยาคุมกำเนิดแบบถาวรอยู่จริง แต่จะคุมกำเนิดเพียงอย่างเดียว และจะไม่ส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของท่านทั้งสอง”

หรงเช่อหน้าแดงก่ำ “เช่นนั้น...เช่นนั้นก็ขอรบกวนท่านหมอด้วย”

ท่านหมอรีบให้เด็กผู้ชายเขียนใบสั่งยาและยื่นให้หรงเช่อ “ระหว่างกินยา ห้ามดื่มสุรา งดทำงานหนัก และห้ามมีเพศสัมพันธ์ หลังจากพักผ่อนสักสองสามวัน ก็จะกลับมาเป็นปกติ”

“ท่านแม่ทัพหรงเป็นคนที่รักภรรยามาก ข้ายกย่องท่าน”

‘คาดว่าน่าจะยังย่อยไม่หมด’

สวี่สืออวิ๋นใจกระตุกวูบ รีบสำรวจเจาเจาอย่างละเอียด พบว่าลูกสาวหน้าตาแดงระเรื่อ ไม่เป็นอะไรมาก จึงค่อยโล่งใจ

“เขาตัวเล็ก ไม่ได้หมายความว่าเขาโง่ เขาหิวก็ต้องร้องไห้เป็นสิ!”

“ถ้าไม่กินก็แสดงว่าไม่หิว...” ลู่เจาเจาพยักหน้า สวี่สืออวิ๋นนึกถึงคำพูดของเจ้าอาวาส จึงเชื่อเจาเจา

“เจาเจากลัวหรือเปล่าลูก?” สวี่สืออวิ๋นยื่นมือไปหาเจาเจา

เด็กสาวซบลงในอ้อมแขนของแม่ ไม่พูดอะไร

ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่สวี่สืออวิ๋นรู้สึกได้ว่าอกเสื้อของตัวเองเปียกชื้น ลูกน้อยแอบร้องไห้…

สวี่สืออวิ๋นใจหายวาบ หรงเช่อที่อยู่หน้าประตูตบหน้าตัวเอง

“ท่านแม่สัญญากับข้านะ ว่าจะไม่ทิ้งเจาเจาไปไหน” เด็กสาวเงยหน้าขึ้น น้ำตาคลอเบ้า กล่าวถามด้วยความสะอื้น

สวี่สืออวิ๋นรู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง อยากจะเก็บดาวบนฟ้ามาให้ลูกสาว

“แม่สัญญา ว่าจะไม่ทิ้งเจาเจาไปไหน”

“งั้นท่านแม่จะยกน้องชายให้ข้าได้ไหม?”

สวี่สืออวิ๋นพยักหน้าโดยไม่ทันได้ฟัง “แม่สัญญา พอเขาเดินได้ แม่จะยกน้องชายให้เจ้า”

ลู่เจาเจาได้ยินเช่นนั้น นางก็ปาดน้ำตา ลุกขึ้นยืนอย่างองอาจ แล้วโบกมือลาอย่างไม่แยแส

ดีๆๆ ในที่สุดเจ้าเด็กนี่ก็ตกอยู่ในมือข้าแล้ว