หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1107

หรงเช่อกำลังหมอบร้องไห้อยู่หน้าประตูอย่างไม่อาจระงับเสียงสะอื้นได้ ก็เห็นต้นเหตุของเรื่องเดินออกจากประตูมาอย่างสบายใจเฉิบ หรงเช่อ???

“ถ้าอย่างนั้น ท่านแม่พักผ่อนให้สบายนะคะ เจาเจาจะไม่รบกวนท่านแล้วเจ้าค่ะ”

พ่อแม่ที่ร้องไห้ตามลู่เจาเจา มองนางโบกมือลาอย่างงุนงง โดยที่ไม่ได้พาเมฆหมอกใด ๆ ไปด้วย

แม้แต่แยกไม่ออกว่าเมื่อครู่เป็นความรู้สึกที่แท้จริง หรือเป็นเพียงคำพูดล่อลวงของเด็กสาวกันแน่??

เซี่ยอวี้โจวทำตัวประจบประแจง โน้มหัวเข้ามาใกล้ “น้องชายของเจ้า... ตั้งแต่เกิดมาก็ทำให้ภูเขามีการเปลี่ยนแปลง เจ้าต้องดูแลเขาให้ดี…”

“คาดว่าคงจะไม่อยู่นิ่ง ๆ แน่”

แล้วก็เป็นจริงตามคาด

ในตอนกลางคืน ลู่เจาเจากำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองของอาหมานจากห้องข้าง ๆ

ลู่เจาเจาลุกขึ้นนั่งทันที

จุยเฟิงเฝ้าอยู่หน้าประตูตลอดทั้งคืน เมื่อได้ยินเสียงก็แปลงร่างเป็นมนุษย์แล้วถีบประตูเข้าไป

อาหมานกระโดดเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง “งูๆๆ งูเยอะแยะไปหมดเลย…”

ตอนกลางคืน อาหมานได้เปิดหน้าต่างทิ้งไว้เล็กน้อย ตอนนี้ ทั้งตะขาบและงูต่างก็เลื้อยเข้ามาทางหน้าต่าง ห้องเต็มไปด้วยความน่ากลัวสยดสยอง

ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวแปลกๆ จากห้องข้าง ๆ

หรงเช่ออุ้มสวี่สืออวิ๋นแล้วรีบพุ่งออกจากห้อง

ข้างห้อง จู๋มั่วก็อุ้มอาอู๋วิ่งออกมา แล้วรีบตรงไปหาลู่เจาเจา

เซี่ยอวี้โจวอุ้มปลาไม้ของเขา ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเลย

“ทำไมจู่ ๆ ถึงมีงูและตะขาบเยอะแยะขนาดนี้? ตกใจแทบแย่…” อาอู๋ตบหน้าอกตัวเองด้วยความกลัว

ตกใจแทบแย่! เมื่อกี้ตอนที่นางเห็นงูครั้งแรก เกือบจะโป๊ะแตกแล้ว!!

นางเป็นเผ่าหงส์ จะไปกลัวงูหนูตะขาบแมลงได้ยังไง? นางถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะเลียนแบบอาหมานกรี๊ดออกมา…

“เมื่อครู่ข้าเห็นเจ้าตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าขยับ” จู๋มั่วพูดอย่างจนใจ ตอนนั้นนางทำหน้านิ่งเฉย เขายังนึกว่านางไม่กลัวเลยสักนิด

อาอู๋…

“ออกมาหมดแล้วหรือยัง?” หรงเช่อถาม

“แย่แล้ว ลูก!” สวี่สืออวิ๋นตบต้นขาตัวเอง วันนี้เพิ่งคลอดลูก ลืมไปได้ยังไง!

ทุกคนรีบวิ่งเข้าไปในห้อง แต่กลับพบว่า…

สัตว์ทุกตัวอยู่ในท่าทางประหลาด ล้อมรอบเด็กทารกในผ้าห่อตัว เหมือนกำลังต้อนรับ…

ราชาของพวกมัน

เมื่อหรงเช่อเห็นภาพนี้ ขมับก็เต้นตุบ ๆ

“อย่าให้พวกมันหนีไป สิ่งนี้ในแดนศักดิ์สิทธิ์มีค่ามากนะ จับ จับมันให้หมด!” อาหมานไม่รู้หยิบตะกร้าออกมาจากไหน แววตาดูเหมือนจะเปล่งประกาย

“เมื่อครู่เจ้านี่ไม่กลัวเหรอ??” ราชาปีศาจถามนาง

อาหมานกลอกตาไปมา “สิ่งนี้ ถ้าจับตรงจุดอ่อนได้ มันก็ไม่น่ากลัวแล้ว”

“แต่พวกมันมาทำเป็นผ้าพันคอให้ข้าตอนข้าหลับ ใครจะไม่กลัวล่ะ?”

แต่พอแม่นมป้อนนม เขาก็ไม่กิน

เขาเม้มปากแน่น ไม่ยอมกินแม้แต่คำเดียว แถมยังแสดงท่าทางต่อต้านอย่างชัดเจน

สวี่สืออวิ๋นหมดหนทาง จึงได้แต่หยิบหมอนมาหนุนหลัง แล้วให้นมลูกด้วยตัวเอง

หรงเช่อให้ทุกคนออกไปข้างนอก เหลือเพียงสวี่สืออวิ๋นที่อุ้มลูกนั่งอยู่บนเตียง

แต่เพียงครู่เดียว ก็ได้ยินเสียงร้องของสวี่สืออวิ๋น

“อ๊า!”

หรงเช่อรีบผลักประตูเข้าไป เห็นสีหน้าของสวี่สืออวิ๋นบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด บนริมฝีปากของทารกในอ้อมแขนของนางมีรอยเลือด

เด็กคนนี้กัดสวี่สืออวิ๋นจนเลือดออก ทั้งที่ยังไม่มีฟัน

หรงเช่อรู้สึกเจ็บปวดใจ ตอนนี้เขาไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกที่มีต่อเด็กคนนี้ยังไง

ทั้งๆ ที่เป็นลูกของเขากับสวี่สืออวิ๋น แต่ในใจกลับเจ็บปวดและโกรธในเวลาเดียวกัน

อีกทั้งยังกังวลว่าตนเองจะควบคุมลูกไม่ได้ ในอนาคตจะทำให้ลูกเดินทางผิด และกลายเป็นภัยต่อชาวโลก

หรงเช่อกัดฟันแน่น อุ้มลูกไปไว้ข้างๆ แล้วทำความสะอาดบาดแผลให้สวี่สืออวิ๋นอย่างระมัดระวัง “อย่าให้นมลูกอีก ต่อไปนี้ อย่าให้แม้แต่คำเดียว!”

สวี่สืออวิ๋นเม้มริมฝีปากแน่น นางรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า สิ่งที่ลูกดูดไม่ใช่น้ำนม แต่เป็นเลือด

“อย่าให้แม่นมป้อนด้วย ให้ใช้ช้อนป้อนไปก่อน” สวี่สืออวิ๋นถอนหายใจ แม่นมก็ลำบากเหมือนกัน ให้ป้อนไปก่อนก็แล้วกัน

ลู่เจาเจาได้ยินว่าแม่ได้รับบาดเจ็บ ก็รู้สึกเสียใจ “ท่านแม่ ท่านเจ้าอาวาสบอกว่าเขาจะเชื่อฟังข้า ใช่หรือไม่ พาข้าไปที่ห้องได้ไหม?”