หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1108

“ท่านวางใจเถอะ เจาเจาจะดูแลน้องให้ดีเอง!!”

เจ้าตัวน้อยพูดพลางตบหน้าอกตัวเองดังๆ

“เจ้าเพิ่งสี่ขวบครึ่งเอง กลางคืนยังต้องมีคนดูแลอยู่เลย” สวี่สืออวิ๋นปฏิเสธทันที นางเองก็ไม่อยากให้เจาเจาต้องลำบาก

“พี่เติงจือก็พักอยู่ห้องข้างนอก บางทีอยู่กับเจาเจาแล้วน้องอาจจะฟังมากกว่าก็ได้นะเจ้าคะ?”

“ท่านแม่เพิ่งคลอดลูก ยังไม่ฟื้นคืนกำลังเลย ให้เขานอนเปล แล้ววางไว้ในห้องของเจาเจาก็พอ เจาเจาจะไม่ลงมือ ให้พี่เติงจือมาทำเถอะ” สาวน้อยกำลังกล่าวรับประกัน

“ฮูหยิน ขอให้บ่าวลองดูสักครั้งเถอะเจ้าค่ะ เด็กคนนี้ ไม่ช้าก็เร็วต้องอยู่ในความดูแลของคุณหนูน้อยอยู่แล้ว”

แต่สวี่สืออวิ๋นยังคงส่ายหน้า เจาเจาเพิ่งสี่ขวบครึ่ง การดูแลน้องชายไม่ใช่หน้าที่ของนาง

นางไม่อยากให้เจาเจาลำบาก

ความเข้าใจของนางในการให้เจาเจาเลี้ยงดูลูกคนนี้ ก็มีเพียงแค่ให้เจาเจาพูด ส่วนคนอื่นลงมือทำ

จะไม่ให้เจาเจาลำบากเด็ดขาด

“ตอนนี้เขายังเล็ก แม่ยังควบคุมเขาได้ ไม่เป็นไร แค่ปล่อยให้เขาร้องไห้จนกว่าจะยอมกิน ตอนนี้ลูกกำลังโต ไม่ควรปล่อยให้เขามารบกวนเวลานอนของลูก” สวี่สืออวิ๋นโบกมือ แล้วพาลู่เจาเจาออกไป

ลู่เจาเจาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากยอมแพ้

ถึงแม้ว่าสวี่สืออวิ๋นจะพูดอย่างเด็ดเดี่ยว แต่ไม่มีแม่คนไหนที่สามารถทนเห็นลูกที่กำลังหิวโหยได้ลงคอ

ระหว่างวันพยายามป้อนอาหารหลายครั้ง แต่ลูกก็ไม่ยอมกิน ทำให้นางเป็นกังวลใจอย่างมาก

ในตอนกลางคืน ลู่เจาเจาแอบเข้าไปในห้องของแม่

ในห้อง สวี่สืออวิ๋นกำลังแอบเช็ดน้ำตา ดูเหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่างกับหรงเช่อเป็นพักๆ “หรือว่า จะปล่อยให้เขาอดต่อไปเหรอ?”

หรงเช่อสูดหายใจเข้าลึกๆ “อวิ๋นเหนียง เขาเป็นลูกของเรา เจ้าสงสาร ข้าก็สงสาร”

“เจ้ารู้ใช่ไหม? สิ่งที่เขาต้องการคือเลือด เราไม่สามารถเลี้ยงดูสัตว์ประหลาดกระหายเลือดได้ เขาเลือกที่จะมาเกิดในท้องของเรา เราจึงต้องเตรียมใจให้พร้อม สำหรับเขา บางทีความใจแข็งอาจเป็นเรื่องปกติ” ไม่เช่นนั้น จะดัดนิสัยเขาได้อย่างไร?

ตอนนี้หรงเช่อรู้สึกถึงความยากลำบาก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ลู่เจาเจาเคาะประตูจากข้างนอก

ทั้งสองคนเช็ดน้ำตา เมื่อเห็นเจาเจาเข้ามา ก็รีบเช็ดน้ำตาให้แห้ง

“ท่านแม่ ให้ข้าช่วยป้อนนมน้องชายได้ไหม?” ลู่เจาเจากระตือรือร้นทำเป็นไม่เห็นดวงตาแดงก่ำของพ่อแม่

สวี่สืออวิ๋นหันหลังให้ กลัวว่าลูกสาวจะเห็นน้ำตา นางจึงเพียงแค่พยักหน้าตกลง

เด็กอยู่หลังม่านในห้อง เติงจือปลอบใจสวี่สืออวิ๋นเบาๆ ทุกคนไม่ได้สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของลู่เจาเจา

ลู่เจาเจาถือชามใบเล็ก พลางบ่นพึมพำ “น้องชาย พี่สาวป้อนนมให้นะ? พี่สาวดีกับน้องใช่ไหม?”

“อ่ะ อ้าปากสิ...”

เด็กทารกเกิดมาผิวขาว แต่ดวงตามีสีดำคล้ำ แววตาจ้องมองผู้คนตรงๆ ดูค่อนข้างน่ากลัวอย่างมาก

เขาใช้ริมฝีปากบนกัดริมฝีปากล่าง ไม่ยอมอ้าปาก

จนถึงวันที่สาม ลู่เจาเจาก็ยังคงนำนมมาให้เขาอีกชาม

นางยังไม่ทันได้ยื่นมือออกไป อีกฝ่ายก็อ้าปากกว้างเหมือนลูกนกที่รออาหาร ไม่ยอมปิดปาก

กลัวว่าจะอ้าปากช้าไป ลู่เจาเจาเลยไม่ได้กินแม้แต่คำเดียว

ความโหดร้ายของพ่อแม่มาพร้อมกับน้ำตา แม้ว่าเขาจะยังเล็กและไม่มีความทรงจำในอดีต แต่เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงอารมณ์ ความเจ็บปวดของพ่อแม่

แต่พี่สาว…

จะทำให้เขาอดตายจริงๆ!

นางยังไม่เคยหวั่นไหวเลย!

ลู่เจาเจามองเขาอย่างไม่พอใจ มีความเสียใจอยู่บ้าง นางอยากเห็นว่ากระดูกแข็งนี้แข็งแค่ไหน ยังไงก็ไม่อดตาย ก็อดไปเลย

หรงเช่อเห็นเขาดื่มนมเป็นคำใหญ่ แม้จะสำลักก็ไม่กล้าปิดปาก รู้สึกทั้งเศร้าและมีความสุข…

“ให้ข้าลองดูไหม?” เขาพูดพลางรับช้อนมา ลู่เจาเจาเอนกายลงข้างเปลเด็ก แล้วมองยิ้มๆ

น้องชายตัวน้อยก็อ้าปากงับช้อนทีละคำทีละคำอย่างว่าง่าย

สวี่สืออวิ๋นและหรงเช่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่ทุกคนก็รู้ดีว่า เจ้าเด็กแสบคนนี้อาจจะเลี้ยงยากกว่าที่คิด