หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1109

โชคดี ที่ตอนนี้เขายังเล็กเกินกว่าจะก่อเรื่องวุ่นวายอะไรได้

มีลู่เจาเจาอยู่เคียงข้าง ทุกอย่างก็ยังสงบสุขดี

ในงานฉลองวันเกิดครบเดือน ชาวบ้านต่างมาร่วมงานเลี้ยงที่จัดขึ้นอย่างครึกครื้น

ลู่เจาเจาเขียนสัญญาเงินกู้สองฉบับอย่างรวดเร็ว แล้วนำชาดทาปากของแม่มาทาที่นิ้วโป้งของน้องชาย ให้เขาเซ็นชื่อและประทับรอยนิ้วมือ

“นี่คืองานฉลองวันเกิดครบเดือนของเจ้า ข้าใช้ศิลาวิญญาณเยอะมากเลยนะกว่าจะจัดงานเลี้ยงนี้ได้ ตั้งสามวันสามคืนเชียวนะ”

“มีแต่ของที่เจ้าชอบทั้งนั้นเลย แต่ตอนนี้เจ้ายังไม่มีฟัน พี่เลยต้องกินแทน”

“แต่เจ้าต้องจ่ายเงินคืนนะ รู้ไหม? นี่เป็นหน้าตาของเจ้า พี่ช่วยให้เจ้าดูดีมีชาติตระกูลนะเนี่ย”

“คนอื่นขอยืมข้ายังไม่ให้เลยนะ นี่เห็นแก่ที่เจ้าเป็นน้องข้า ข้าถึงยอมออกเงินให้ก่อน”

ลู่เจาเจาบีบนิ้วเขาอย่างตั้งใจ ก่อนจะพับเก็บไว้ในมิติ

จากนั้นก็หันหลังวิ่งขาป้อมๆ ออกไปข้างนอก

“ท่านแม่ น้องชายร้องไห้งอแงไม่หยุดเลยเจ้าค่ะ ต้องอยากกินถังหูลู่ของเมืองฉางหนิงแน่ๆ…” สาวน้อยพูดเสียงใส

สวี่สืออวิ๋นหัวเราะจนตัวงอ “ได้ ซื้อให้น้องเจ้าเถิด”

ลู่เจาเจาพยักหน้าอย่างจริงจัง “น้องชายตะกละจริงๆ ฟันยังไม่ขึ้นครบเลยก็อยากกินถังหูลู่แล้ว”

สาวน้อยนึกถึงถังหูลู่ที่จะได้กินพรุ่งนี้ แม้แต่ในความฝันก็ยังหวานชื่น

เจาเจาขยี้ตาพร้อมกับบ่นพึมพำพลางขยี้หูเบาๆ

หลับไปหลับมา เหมือนจะเข้าสู่ความฝัน

ใบหน้าเล็กๆ ที่เคยสงบนิ่งก็เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน ลุกขึ้นจากเตียงพรวดพราด

ใบหน้าซีดเผือด มีความหวาดกลัวอยู่บ้าง

ทำไมถึงฝันแบบนี้?

ในความฝันมีแต่ทะเลเลือด ทุกสิ่งที่นางคุ้นเคยพังทลายลง ภูเขาสัจธรรมของนาง เหล่าศิษย์ของนาง…

ความรู้สึกไม่สงบของลู่เจาเจากลับมาอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าฝนเริ่มตกตั้งแต่เมื่อไหร่

ลู่เจาเจาสูดดมกลิ่นเบาๆ ในอากาศมีกลิ่นคาวเลือด เมื่อฝนตกหนัก กลิ่นคาวเลือดก็ยิ่งแรงขึ้น

นางก้าวขึ้นไปบนม้านั่งแล้วผลักหน้าต่างออกไป แล้วเอื้อมมือออกไปแตะ

เม็ดน้ำที่เคยใส กลับกลายเป็นสีแดงเลือด

นางดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว มันเป็นเลือดจริงๆ

ลู่เจาเจารีบกระโดดลงจากม้านั่ง นางเพิ่งเปิดประตู ก็เห็นจู๋มั่วและจุยเฟิงยืนอยู่หน้าประตูแล้ว

สายฟ้าและฟ้าร้องดังมาแต่ไกล พร้อมกับเพลิงสวรรค์ตกลงมาจากขอบฟ้า เพลิงสวรรค์ตกลงมาแล้วลุกไหม้ในทันที ควันไฟพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

“เกิดเรื่องขึ้นที่วิหารทวยเทพแล้ว”

ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์มีตำหนักทวยเทพ ซึ่งเป็นที่บูชาเทพเจ้ามากมายจากแดนเทพ

“เจาเจา แม่จะรอเจ้ากลับบ้าน เจ้าต้องกลับมาเร็วๆ นะ” สวี่สืออวิ๋นวิ่งตามออกไป แต่มังกรดำเร็วมาก ในไม่ช้าก็หายไปในความมืด

หรงเช่อโอบเอวสวี่สืออวิ๋น แล้วพานางกลับเข้าไปในห้อง

“จริงๆ แล้ว ครั้งนี้ที่เจาเจากลับมา ข้าก็พอจะเดาได้ว่าเกิดเรื่องขึ้น” สวี่สืออวิ๋นก้มหน้าลงและพูดพึมพำเบาๆ

“ตอนกลางคืนนางหลับไม่สนิท มักจะฝันอยู่เป็นประจำ”

“นางมักจะเรียกชื่อของลูกศิษย์”

“นางหัวเราะทุกวัน แต่ข้ารู้ว่า นางไม่ได้มีความสุข…” เมื่อนางมีความสุข เสียงหัวใจของนางจะร่าเริง และสามารถสัมผัสได้ถึงความสุขของนาง

แต่ตอนนี้ นางไม่มีเสียงหัวใจเลย

ทั้งๆ ที่นางดูมีความสุขถึงเพียงนั้น แต่กลับให้ความรู้สึกหนักอึ้ง

สวี่สืออวิ๋นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สำหรับเจาเจา มันต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมาก สำคัญมากจนนางไม่สามารถหลบซ่อนได้อีกต่อไป

“เจาเจาไม่ใช่เด็กธรรมดา อย่ากลัวเลย เรากลับไปเป่ยเจาเร็วๆ แล้วรอนางกลับบ้าน”

“เจาเจา กำลังทำเรื่องใหญ่ข้างนอก เราจะไม่เป็นตัวถ่วง อย่าให้นางต้องกังวล”

“ดูแลน้องชายให้ดี...”

“แล้วก็เรื่องชื่อของน้องชาย บอกว่าให้เจาเจาตั้งให้ ยังไม่ทันได้ตั้งเลย” ทุกวันก็เรียกแต่น้องชาย

สวี่สืออวิ๋นปาดน้ำตาออกทันที “ใช่ ชื่อจริงรอเจาเจากลับมาตั้ง ชื่อเล่นก็...เรียกว่าหูลู่ เจาเจาชอบกินถังหูลู่ นางชอบ”