หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1110

หรงเช่อเหลือบมองลูกชาย เช่นนั้นก็ได้ ยังไงเขาก็พูดไม่ได้อยู่แล้ว จะไปขัดอะไรได้ล่ะ

กว่าเขาจะขัดได้ ก็คงสายไปแล้ว

ตอนนี้ ลู่เจาเจากำลังยืนอยู่บนหัวมังกรดำ ชาวบ้านทั้งหมู่บ้านคุกเข่าลงกับพื้น เพื่อส่งนางจากไป

ภายในวิหารเทพสว่างไสว ผู้เฝ้าวิหารล้วนเป็นผู้บำเพ็ญตน ตอนนี้พวกเขาพยายามทุกวิถีทางที่จะดับไฟ แต่เปลวไฟกลับยิ่งโหมกระหน่ำมากขึ้น

“หยุดเถอะ ไร้ประโยชน์”

“ไร้ประโยชน์…” ผู้บำเพ็ญตนที่ผมไหม้เกรียมจนดำ นั่งลงบนพื้นด้วยสีหน้าสิ้นหวัง

“นี่คือเพลิงสวรรค์ ดับไม่ได้ เป็นการลงทัณฑ์จากสวรรค์ มันจะหยุดก็ต่อเมื่อมันเผาไหม้ทุกอย่างจนหมดสิ้น” เขาพูดอย่างกระวนกระวาย มองไปยังขอบฟ้าด้วยความสับสน

“ทำไมล่ะ? ทำไมสวรรค์ถึงลงโทษเทพเจ้า?”

“หรือว่า... เกิดเรื่องขึ้นในแดนเทพ?”

ต้องเป็นแดนเทพแน่ๆ ที่เกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

“รีบนับ รีบตรวจสอบว่ามีรูปเคารพองค์ใดเสียหายบ้าง” ผู้บำเพ็ญตนอาวุโสรู้สึกไม่สงบอย่างมาก เปลือกตากระตุกอย่างบ้าคลั่ง

ลู่เจาเจายืนเงียบๆ อยู่ในวิหารทวยเทพ

ได้ยินเสียงผู้บำเพ็ญน้อยจากทุกสารทิศตะโกนว่า “เทพเจ้าแห่งชีวิต เทพเสียนถิงกำลังรับโทษเพลิงสวรรค์”

“เทพเจ้าแห่งความมืดมิด เสวียนอวี้...”

“เทพเจ้าแห่งโชคลาภ เซิ่งเหอ”

“เทพเจ้าแห่งกาลเวลา ฉงเย่ว์”

“เทพเจ้าผู้คุมกฎ จงไป๋”

“เทพเจ้าสงคราม...ซิงหุย” ผู้บำเพ็ญตนน้อยที่มารายงานเสียงสั่นเครือ หน้าซีดด้วยความหวาดกลัว จนพูดติดอ่าง

“และเทพเจ้าแห่งสี่ฤดู กานถัง”

ผู้บำเพ็ญตนอาวุโสลุกขึ้นยืนด้วยความเจ็บปวด สีหน้าหมองคล้ำ “ทั้งหมด...ทั้งหมดเป็นศิษย์ของท่านผู้นั้นหรือ?”

“ใช่ รูปเคารพทั้งเจ็ด กำลังลุกไหม้ทั้งหมด”

ภายในวิหารเหลือเพียงเสียงลมหวีดหวิวและเสียงไฟลุกไหม้ เงียบสงัดจนน่ากลัว

ทุกคนรู้ดีว่า อาจเกิดเรื่องใหญ่ในแดนเทพแล้ว

“พูดให้ถูกคือ รูปเคารพมีเจตจำนงของพวกเขาเอง ถ้ารูปเคารพถูกแผดเผา พวกเขาก็จะรู้สึกเจ็บปวด สวรรค์ไม่ได้ลงโทษรูปเคารพ… แต่ลงโทษ… ลงโทษเทพ” เณรน้อยพูดไม่ทันจบก็ปิดปากเงียบ ไม่กล้าพูดอีกต่อไป

คิดถึงตรงนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเทาอย่างรุนแรง

เทพเจ้าถูกสวรรค์ลงโทษ?

เว้นแต่… สวรรค์ไม่ยอมรับพวกเขาอีกต่อไป

จะปลดพวกเขาจากตำแหน่งเทพ

ทุกคนเดาได้ว่า สามดินแดนคงจะถูกพลิกคว่ำ แดนเทพกำลังทำเรื่องใหญ่…

หรือแม้กระทั่ง…

กำลังสังหารเทพ

ผู้บำเพ็ญตนชราในชุดพิธีคุกเข่าลงกับพื้น

เอื้อมมือไปลูบพื้นเบาๆ

ลู่เจาเจาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ

เด็กสาวสวมชุดกระโปรงสีแดงยืนอยู่บนหัวมังกรดำ ประสานมือขึ้นลงอย่างรวดเร็ว จนแทบจะมองไม่เห็นนิ้วมือ

ด้านหลังของนาง ดูเหมือนจะมีเงาปรากฏขึ้น

“มีเงาจริงๆ มีเงาจริงๆ ด้วย! ข้าไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม? ตอนแรกข้าคิดว่าตัวเองตาฝาดซะอีก!” อาหมานเอามือปิดปาก ตกใจสุดขีด

ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อมองดูร่างเล็กๆ ของนาง พร้อมกับเงาขนาดมหึมาที่อยู่ด้านหลัง

เงานั้นดูเลือนราง แต่กลับทำให้ผู้คนรู้สึกถึงแรงกดดันจนต้องยอมสยบ

เดิมทีเฟิ่งอู๋ยืนอยู่ แต่ตอนนี้ต่อหน้าเงานั้น กลับค่อยๆ ก้มหัวลง ไม่กล้าแม้แต่จะมอง

เงานี่มัน คืออะไรกันแน่??

ดูเหมือนจะมีที่มาที่ยิ่งใหญ่!

แต่สถานการณ์ตอนนี้กำลังคับขัน นางจึงไม่มีเวลาคิดมาก

รอยประทับสีแดงระหว่างคิ้วของลู่เจาเจาปรากฏขึ้นอีกครั้ง นางใช้มือทั้งสองสัมผัสกับเครื่องกีดขวาง เครื่องกีดขวางก็ส่งเสียงหึ่งๆ ออกมาทันที

เกลียวคลื่นที่สงบนิ่งเริ่มปั่นป่วน ปลาที่แหวกว่ายอย่างสบายใจก็กระโดดขึ้นจากผิวน้ำด้วยความตื่นตระหนก

ก้นทะเลราวกับกำลังสั่นสะเทือน คลื่นยักษ์โหมกระหน่ำคำรามอย่างบ้าคลั่ง

พลังอันแข็งแกร่งแผ่ซ่านไปทั่วโลกมนุษย์ พื้นดินทั้งหมดสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง นกในป่าต่างกระพือปีกหนีไปด้วยความหวาดกลัว สัตว์ป่าต่างพากันหนีออกมาจากโพรง วิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

ภูเขาสูงใหญ่แตกระแหงจากแรงสั่นสะเทือน เกิดเป็นเหวลึกที่น่ากลัวน่าขนลุกขึ้นมาเป็นทางยาว

จากห้วงเหวลึกเบื้องล่าง เสียงคำรามดังกึกก้องขึ้นมาเป็นระลอกๆ