หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1111

ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งใดถูกผนึกไว้ใต้พิภพ

ผืนดินถูกฉีกขาด ต้นไม้โค่นล้ม หินบนภูเขาถล่มลงมา ผู้คนเบื้องล่างไม่อาจทรงตัวได้ พลันร้องตะโกนว่า “มังกรดินพลิกตัวแล้ว เร็วเข้า มังกรดินพลิกตัวแล้ว!”

ผู้นำหมู่บ้านตีฆ้องทองแดงแจ้งให้ชาวบ้านทั้งหมดอพยพไปยังที่ปลอดภัย

เหตุการณ์นี้ เกิดขึ้นทั่วทั้งโลกมนุษย์

ณ วังหลวงแห่งแคว้นใต้

กระเบื้องเคลือบหลากสีสันร่วงหล่นลงมาจากด้านบน เหล่าข้าราชบริพารต่างแตกตื่นวิ่งหนี บ้างก็คุกเข่าลงบนพื้นอธิษฐานขอให้สวรรค์ทรงระงับโทสะ

ทุกคนต่างพากันคุ้มครองลู่เยี่ยนซูให้ออกไป

“มังกรดินพลิกตัว โลกมนุษย์กำลังเผชิญกับภัยพิบัติครั้งใหญ่”

“ลู่เจียนกั๋ว รีบตามกระหม่อมไปหลบภัยก่อนเถิด” ขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊เพิ่งเลิกประชุม ตอนนี้ยังไม่ทันได้ออกจากวัง

ลู่เยี่ยนซูมองไปยังท้องฟ้าไกล ๆ ราวกับมีแสงระยิบระยับบาง ๆ ปกคลุมโลกมนุษย์เอาไว้

เขาตาฝาดไปหรือเปล่า?

“ทุกท่านโปรดดูที่พื้นดิน!” ข้าราชบริพารบางคนถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้น พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ก้มลงกราบอย่างหมดหนทาง

เดิมทีเป็นฤดูใบไม้ผลิ ทิวทัศน์ที่มองเห็นล้วนเป็นสีเขียว

ดอกไม้นานาพันธุ์เติบโตขึ้น เป็นภาพที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

แต่ตอนนี้…

ราวกับพลังทั้งหมดของโลกถูกดึงออกไปในพริบตา หญ้าสีเขียวสด ดอกไม้สีสันต่างๆ ก็เหี่ยวเฉาลงในทันที พลันทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง

สิ่งที่เห็นคือภาพแห่งความตาย

ลู่เจาเจาเริ่มรู้สึกว่าหัวใจของนางหลุดลอยไปจากโลกมนุษย์

แทบจะรู้สึกถึงการเต้นเป็นจังหวะตึกตักๆ อยู่ใต้ฝ่ามือของนาง

หัวใจยังไม่กลับคืนร่าง แต่ก็รู้สึกถึงพลังชีวิตที่พลุ่งพล่าน

มุมปากของนางยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งความดีใจ

มือของนางเหมือนกำลังกุมแสงสว่างเอาไว้ แต่เมื่อแสงนั้นค่อย ๆ ใกล้เข้ามา รอบข้างนางก็เต็มไปด้วยเสียงร้องไห้ที่น่าหวาดกลัว

นางเงยหน้าขึ้นและมองขึ้นไปบนโลกมนุษย์

คลื่นทะเลปั่นป่วน ชาวบ้านต่างวิ่งหนีเอาชีวิตรอดด้วยความหวาดกลัว

แม้ว่าหัวใจแห่งเป่ยเจาจะยังไม่หลุดออกจากโลกมนุษย์โดยสมบูรณ์ แต่ก็ได้ก่อให้เกิดความโกลาหลเช่นนี้แล้ว

สายตาของนางหยุดนิ่ง

“เร็วเข้า ดึงกลับมา หัวใจเข้าใกล้โลกมนุษย์มากแล้ว ใกล้จะหลุดออกไปแล้ว” เซี่ยอวี้โจวกระโดดโลดเต้นอย่างร้อนใจอยู่ข้างหลัง

ลู่เจาเจาวางมือลงบนแสงสว่างเบา ๆ แสงนั้นก็ตอบสนองด้วยการแตะที่ฝ่ามือนางอย่างอ่อนโยน

“สหายเก่า ครั้งนี้ต้องบอกลาจริงๆ แล้ว” ลู่เจาเจาถอนหายใจเบา ๆ

นางดีดนิ้วเบา ๆ ก้อนแสงที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ทะยานออกไปยังโลกมนุษย์ด้วยพลังของนาง

“เฮ้ กลับมาเร็วเข้า!” เซี่ยอวี้โจวแทบจะพุ่งออกไปคว้ามันไว้

ก้อนแสงตกลงสู่โลกมนุษย์ แล้วซ่อมแซมทุกสิ่งที่ถูกทำลายอย่างรวดเร็ว

ในตอนนี้ แสงสว่างส่องไปที่ใด หญ้าแห้งสีเหลืองก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียว ต้นไม้ดอกไม้เติบโตอย่างรวดเร็ว พลังแห่งชีวิตกลับคืนสู่ผืนดิน

ลู่เจาเจานึกแล้วก็หัวเราะออกมา

“พี่สามของข้าคงไม่ได้กลายเป็นหนอนหนังสือหรอกใช่ไหม?”

เซี่ยอวี้โจวเบ้ปาก “พี่สามของเจ้าเป็นที่รักของนักอ่านหนังสือมาก ถ้าให้เวลาเขา เขาจะต้องกลายเป็นบัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่แน่ๆ”

ลู่เจาเจา…

บ้านที่เต็มไปด้วยอาจารย์ที่มีชื่อเสียง มันช่างเป็น…

ฝันร้ายที่น่ากลัวอะไรเช่นนี้

“ไม่ไปแล้วล่ะ” ลู่เจาเจาโบกมือพร้อมส่ายหัวไปมา

“ช่างเถอะ คงเป็นเพราะความรู้สึกกลัวบ้านเกิดสินะ” อาหมานกอดนางอย่างสงสาร เอาแก้มแนบแก้มนางเบาๆ

ทั้งนุ่มและน่ารัก

เซี่ยอวี้โจวนั่งยอง ๆ อยู่ตรงมุมแล้วมองมาที่นาง “กลัวความรู้สึกเมื่อได้กลับมาบ้านเกิดเหรอ? ไม่น่าจะใช่นะ?”

ด้วยนิสัยใจคอของลู่เจาเจาแล้ว นางน่าจะกลัวพี่ชายของนางที่กำลังจะได้เป็นบัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่

ใครมีอาจารย์ที่บ้านแล้วไม่กลัวบ้าง!!

ยิ่งไปกว่านั้น การบ้านที่อาจารย์ครูให้เมื่อคืนนางก็ยังทำไม่เสร็จ

เซี่ยอวี้โจวเห็นเห็นแก่ที่นางกำลังจะทำเรื่องใหญ่ จึงไม่ได้เปิดโปงนาง

“เฮ้ เจ้าหนีได้ชั่วคราว แต่หนีไม่ได้ตลอดไปหรอกนะ”

“พอเจ้าทำเรื่องใหญ่เสร็จแล้วกลับมา วันเวลาดีๆ ของเจ้าก็...โอ๊ย”