หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1112

เสียงดัง ตึง!

ยังไม่ทันที่เซี่ยอวี้โจวจะพูดจบ ร่างกายของเขาก็อ่อนยวบและล้มลงกับพื้น ปลาไม้ในมือก็กลิ้งหลุดออกมา

ลู่เจาเจายืนอยู่ด้านหลัง โดยถือหินก้อนใหญ่อยู่ในมือ

“ดีนะที่เขานั่งลง ไม่งั้นก็ทำให้เขาหมดสติไม่ได้” ลู่เจาเจากระทืบเท้า ถ้าสูงกว่านี้อีกหน่อยก็คงจะดี

“พี่อาหมาน พี่อาอู๋ รบกวนพวกท่านช่วยพาเขากลับบ้านด้วยนะเจ้าคะ”

ไม่ว่าจะเป็นพี่อวี้โจว หรือเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่กลับชาติมาเกิด ลู่เจาเจาก็ไม่เคยคิดที่จะทำให้คนอื่นเดือดร้อน

นางมองไปที่จุยเฟิงและจู๋มั่ว

“จู๋มั่ว เจ้าอยู่ที่บ้านกับพี่อาอู๋ได้นะ เจ้าเป็นเผ่ามังกร ข้าจะไม่ทำให้เจ้าเดือดร้อน”

“จุยเฟิง เจ้าก็ด้วย กลับแดนมารเถอะ”

“ข้า ลู่เจาเจา จะรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง จะไม่ทำให้ใครเดือดร้อน”

ดวงตาของจู๋มั่วเป็นประกายเล็กน้อย และกะพริบตาเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

หน้าอกของจุยเฟิงยกขึ้น ผมสีแดงของเขาสว่างและร้อนแรง “ทำไมถึงเรียกว่าทำให้เดือดร้อน? พวกเราไม่ใช่เพื่อนกันเหรอ?”

“ใครถอยคนนั้นเป็นไอ้เต่าสารเลว!”

จู๋มั่วที่เพิ่งก้าวขาออกไปข้างหนึ่ง ได้รีบชักขากลับอย่างเงียบ ๆ แล้วพยักหน้าอย่างจริงจัง พร้อมกับกัดฟันพูดว่า “ใช่ ใครถอยคนนั้นเป็นไอ้เต่าสารเลว!”

“ดูสิ จู๋มั่วโกรธจนตาแดงก่ำแล้ว เจาเจา เจ้าคิดว่าพวกเราเป็นคนยังไงกัน? พวกเราเป็นคนที่ขี้ขลาดหวาดกลัวหรือ?” จุยเฟิงตบหน้าอกตัวเองดังปังๆ

“เจ้าอย่าห่วง ข้าจัดการเรื่องแดนมารเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้แดนมารจะไม่กล้าบุกสวรรค์ด้วยกัน แต่ก็ยังสามารถป้องกันตัวเองได้”

“อีกอย่าง ข้าแค่ตัวคนเดียว จะกลัวอะไร! อ้อ จู๋มั่ว เจ้ามีเมียแล้ว... แต่ว่า เจ้าคงไม่กลัวหรอกใช่ไหม?” จุยเฟิงโอบไหล่จู๋มั่ว ทำท่าเหมือนเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน

จู๋มั่วกัดฟันแน่น “ไม่กลัว!” พูดทีละคำ!

“ใช่ เจ้าจะไปแดนเทพ ข้าก็ต้องตามเจ้าไปสิ” เขาจ้องจุยเฟิงอย่างโกรธเคือง ไอ้ขี้ประจบ!! ทำไมต้องลากข้าลงไปด้วย!

จุยเฟิงหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วยิ้มแล้ว

จู๋มั่วพยายามฝืนยิ้ม ก่อนจะก้าวไปจับมือภรรยาของเขา “เจ้ารอข้าอยู่ที่บ้านอย่างสบายใจ ข้าจะกลับมาอย่างปลอดภัย จะไม่ยอมให้เจ้าเป็นหม้ายเด็ดขาด”

เฟิ่งอู๋…

ลู่เจาเจารู้สึกประหลาดใจ จุยเฟิงกินนอนโตมาด้วยกันกับนาง การที่เขาเต็มใจไปด้วยก็เป็นเรื่องปกติ

แต่จู๋มั่ว เขาก็ตกลงด้วย?

จะบอกว่าไม่ซาบซึ้งใจเลยก็คงเป็นเรื่องโกหก

ลู่เจาเจาน้ำตาคลอเบ้า จับมือจู๋มั่วพลางกล่าวว่า “จู๋มั่ว ที่ผ่านมาข้าดูถูกเจ้า” เคยคิดมาตลอดว่า เขาคงอึดอัดที่ต้องอยู่ข้างๆ ตนเอง

จู๋มั่วยิ้มแต่ไม่พูดอะไร

ข้าอยากกอดภรรยาแล้วนอนอยู่ในโลกมนุษย์จริงๆ

ในขณะที่ลู่เจาเจาไปจัดการเรื่องต่างๆ จู๋มั่วก็จ้องมองจุยเฟิงอย่างดุเดือด

เด็กรับใช้ยิ้มอย่างมีความสุข “คุณชายสาม การบ้านที่ท่านเตรียมไว้ให้คุณหนูน้อย เกือบจะเต็มห้องแล้ว นางจะเรียนทันได้อย่างไร?”

ลู่หยวนเซียวขมวดคิ้ว “เรียนทันสิ”

“มีชีวิตจนแก่เฒ่า เรียนจนแก่เฒ่า เจาเจาฉลาดกว่าข้า”

พูดไป ก็ถอนหายใจยาวๆ

“ข้าเป็นคนที่โง่ที่สุดในครอบครัว” แววตาของเขาดูเศร้าเล็กน้อย

เด็กรับใช้เกือบจะกระโดดขึ้นมาด้วยความตกใจ พยายามพูดปลอบใจ “พระโพธิสัตว์คุ้มครอง คุณชายสาม เวลาออกไปข้างนอกอย่าพูดแบบนี้ ท่านเป็นผู้ที่อายุน้อยที่สุดที่สอบจอหงวนได้! ถ้าสอบวังผ่าน ท่านก็จะเป็นจอหงวนที่อายุแค่สิบสามปี! แม้แต่คุณชายใหญ่ในตอนนั้นก็ยังเทียบท่านไม่ได้เลย”

ลู่หยวนเซียวส่ายหัว “เทียบกับพี่ใหญ่ไม่ได้หรอก พี่ใหญ่พลาดเพราะตกน้ำ ไม่งั้นก็คงมีชื่อเสียงไปทั่วหล้า และสอบได้ทั้งสามครั้งแล้ว”

“อีกอย่าง ข้าก็เป็นคนที่โง่ที่สุดในบ้านอยู่แล้ว”

“เจาเจามีความจำเป็นเลิศ จำได้ทุกอย่างที่อ่าน แต่นางไม่ชอบเรียน” พูดไปก็เริ่มบ่นพึมพำ

“เจาเจาจะเสียพรสวรรค์ขนาดนั้นไปได้อย่างไร รอนางให้กลับมา ข้าจะสอนนางเอง”

อาหมานกับอาอู๋มองหน้ากัน แสดงว่าสิ่งที่เจาเจาเดานั้นถูกต้อง

โชคดีที่วิ่งหนีทัน ไม่เช่นนั้น พี่ชายของนางคงจะตามมาหานางพร้อมกับหนังสือ

ขอละเว้นรายละเอียดเกี่ยวกับการเปิดเผยตัวตนของอาหมานและอาอู๋ไว้ก่อน

ในขณะนี้ ลู่เจาเจาสวมชุดกระโปรงสีแดงยืนอยู่หน้าประตูสวรรค์ทางทิศใต้ เมื่อเห็นว่าประตูสวรรค์ทางทิศใต้ถูกปิดกั้น นางอดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก