หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1113

ถึงแม้ว่านางจะเข้าสู่วัฏจักรแล้ว แต่ก็ไม่ได้อยู่ในบัญชีการเกิดการตาย หากแดนเทพต้องการตามหานางในหมู่มนุษย์มากมาย คงจะเป็นเรื่องยากมาก

ลู่เจาเจาก็ไม่อยากทำให้คนที่รักในแดนเบื้องล่างต้องเดือดร้อน

ในตอนนี้ นางแปลงกายเป็นเซียนน้อยที่เพิ่งสู่สวรรค์

“ท่านเทพ ขอถามหน่อยว่าที่นี่คือประตูสวรรค์ทิศใต้ใช่หรือไม่?” นางกล่าวพร้อมกับโค้งคำนับต่อทหารที่เฝ้าประตู

ทหารที่เฝ้าประตูกวาดมองนางอย่างเข้มงวด “เจ้าเป็นผู้บำเพ็ญตนที่ขึ้นมาจากแดนเบื้องล่างหรือ?”

“ใช่ ข้าเพิ่งสู่สวรรค์มาแดนเทพ ขอท่านเทพช่วยชี้แนะด้วย แดนเทพนี้…” นางมองไปรอบๆ ด้วยความประหลาดใจ

“แดนเทพสมกับเป็นแดนเทพ การป้องกันแน่นหนาเหลือเกิน”

แม่ทัพสวรรค์ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแต่นำกระจกบานใหญ่ออกมา “ผู้บำเพ็ญตนทุกคนที่ขึ้นมาต้องส่องกระจกเทพก่อน”

ลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้นยิ้ม เผยให้เห็นลักยิ้มเล็กๆ สองอันบนแก้ม

“ได้” นางเดินผ่านกระจกเทพอย่างใจเย็น กระจกเทพไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

สีหน้าของแม่ทัพสวรรค์ก็ดูอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย “ขออภัยที่ล่วงเกินสหายเต๋า”

“ปกติแล้วแดนเทพไม่ได้เข้มงวดอย่างที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน เพียงเพราะไม่กี่วันที่ผ่านมาแดนเทพเกิดความไม่สงบสุข มีการลงโทษเทพ”

ลู่เจาเจาหรี่ตาเล็กน้อย “มีเทพเจ้ากระทำความผิดครั้งใหญ่งั้นหรือ?”

แม่ทัพสวรรค์ชะงักไปครู่หนึ่ง “ท่านจะรู้เมื่อเข้าสู่แดนเทพ” ถูกหรือผิด ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาสามารถตัดสินใจได้อีกต่อไป

“ท่านเป็นผู้บำเพ็ญตนที่สู่สวรรค์มาจากไหนหรือ?”

ลู่เจาเจากอดกระบี่แล้วพูดอย่างแผ่วเบา “นิกายหมื่นกระบี่แห่งแดนศักดิ์สิทธิ์”

แม่ทัพสวรรค์มองนางด้วยความเห็นใจเล็กน้อย “ผู้บำเพ็ญตนที่สู่สวรรค์มาจากนิกายหมื่นกระบี่ทั้งหมดอยู่ในสวรรค์ห้าชั้นฟ้า ท่านไปหาพวกเขาเถิด”

ไม่กี่ปีก่อน นิกายหมื่นกระบี่เป็นตัวแทนของเกียรติยศ

แต่ตอนนี้ มันเป็นเหมือนยาพิษ สัมผัสไม่ได้ แตะต้องไม่ได้

ลู่เจาเจาขอบคุณแม่ทัพสวรรค์ จากนั้นจึงบินไปยังสวรรค์สี่ชั้นฟ้า

ลู่เจาเจายืนอยู่บนกระบี่ หยิบหุ่นเชิดดินตัวเล็ก ๆ ออกมาจากอก รูปร่างหน้าตาของหุ่นเชิดดินเหมือนกับนางในตอนนี้

“หุ่นเชิดดินสามารถผ่านกระจกเทพได้ด้วยหรือนี่…” นางกระซิบสองสามคำ รู้สึกประหลาดใจ

เมื่อมาถึงสวรรค์สี่ชั้นฟ้าแล้ว ลู่เจาเจาจึงปล่อยจู๋มั่วและจุยเฟิงออกมาจากมิติ

“มิติของเจ้า สามารถหลบกระจกเทพของท่านเซียนหันชวนได้ด้วยหรือ?” จู๋มั่วรู้สึกประหลาดใจมาก

ลู่เจาเจามองเขาอย่างไร้เดียงสา “ก็เดินเข้ามาแบบนี้นี่ไงล่ะ”

จู๋มั่วเต็มไปด้วยความสงสัย

มิติของใครจะหลบได้กัน!!

จุยเฟิงและจู๋มั่วแยกกันไปสืบเรื่องราวในแดนเทพ ลู่เจาเจาก็มาถึงที่อยู่ของสหายร่วมนิกายหมื่นกระบี่

ณ สวรรค์ห้าชั้นฟ้า

สถานะของนิกายหมื่นกระบี่ในแดนเทพนั้นพิเศษมาก เพียงแค่ถามเล็กน้อย ก็มีคนพานางไปที่หน้าประตูนิกายหมื่นกระบี่แล้ว

ลู่เจาเจานิ่งเฉย หยิบหลักฐานของนิกายหมื่นกระบี่ออกมา แล้วส่งให้อีกฝ่าย

ลู่เจาเจารู้ว่าสถานการณ์ของนิกายหมื่นกระบี่ตอนนี้พิเศษ นางจึงแสดงเพลงกระบี่เจาหยางสองกระบวนท่าเพื่อพิสูจน์ตัวตน ศิษย์นิกายกระบี่ทุกคนจะฝึกเพลงกระบี่เจาหยาง เพียงแต่จะเรียนได้แค่สามกระบวนท่าแรกเท่านั้น ขึ้นอยู่กับความสามารถ

มีเพียงลูกศิษย์ทั้งเจ็ดของนางเท่านั้น ที่ได้เรียนจนจบ

อาจารย์หลินลดความระแวดระวังลง แล้วดึงนางลงมานั่งด้วยความเป็นกันเอง

“เกิดอะไรขึ้นกับนิกายหรือ? ทำไมจิตวิญญาณของหมิงคงถึงแตกสลายกะทันหัน!” หลังจากสู่สวรรค์ แดนเทพและแดนศักดิ์สิทธิ์ก็ถูกแยกจากกันด้วยเขตแดน ไม่สามารถลงไปยังแดนเบื้องล่างได้หากไม่มีเหตุจำเป็น

ลู่เจาเจามองเขาด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่ง “พวกท่านไม่รู้หรือ?”

“เขาพยายามปลดปล่อยพลังพิษสู่โลกมนุษย์ ต้องการให้มนุษย์แบกรับภาระที่ควรจะเป็นของเทพเจ้า!”

“ไอ้สารเลว!!” เมื่อครู่นี้ใบหน้าของอาจารย์ลุงยังเต็มไปด้วยความห่วงใย แต่ตอนนี้กลับเคร่งขรึมลงทันที

ท่านระงับอารมณ์ไม่อยู่ ตบโต๊ะอย่างแรงจนโต๊ะแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เด็กน้อยข้างนอกประตูร้องคร่ำครวญ “อาจารย์ลุง! ระวังอารมณ์ของท่านหน่อย!”

“ถ้วยน้ำชาสำหรับรับแขก โต๊ะเก้าอี้สำหรับรับแขกของเรา ไม่มีของดีๆ เหลือแล้ว!”

อาจารย์ลุงโบกมือให้เขาอย่างเขินอาย แต่ใบหน้ายังคงปกปิดความโกรธไว้ไม่อยู่

“ไอ้สารเลว ไอ้คนชั่ว! เขากล้าดียังไง??”

“ชีวิตมนุษย์นับหมื่นชีวิต นั่นมันบาปกรรมมากมายมหาศาล เขากล้าดียังไง!! นิกายหมื่นกระบี่ของเราไม่กล้าพูดว่าบริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่ก็ไม่เคยมีคนชั่วร้ายเช่นนี้!!”

“เขา เขาเป็นลูกคนเดียวของบรรพชนของเรา!!”