หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1120

“ในฐานะพ่อ ข้าก็ควรจะช่วยเขาสักหน่อย ไปแสดงตัวต่อหน้าท่านหันชวนสักหน่อยเถอะ” ราชามังกรเดินนำไป

ใต้เท้าเต่าเดินตามหลังถามขึ้นว่า “มิได้บอกให้ท่านกลับไปก่อนหรือ? กระหม่อมเห็นว่าองค์ชายน้อยดูเอาจริงเอาจังมากนะพ่ะย่ะค่ะ”

ราชามังกรโบกมือ

“ข้าแก่แล้ว ทำอะไรเพื่อลูกได้ไม่มากนักหรอก”

“ขอเพียงเขาเป็นคนดี มีความสามารถ เสียหน้าไปขอความกรุณาให้เขาสักหน่อย ก็ไม่เสียหายอะไร”

เผ่ามังกรค่อยๆ เดินเข้าไปด้านใน จู๋มั่วและจุยเฟิงยืนอยู่มุมหนึ่งของฝูงชน กำลังหาจังหวะลงมือ ยังไม่ทันเห็นพ่อของตน

ก่อนหน้านี้ พวกเขาก็เคยแอบไปใกล้คุกขังเซียน พยายามที่จะช่วยเหลือ

แต่คุกขังเซียนนั้นมีมาตั้งแต่แรกเริ่มของสวรรค์และโลก และเป็นดินแดนแห่งสายฟ้าพิบัติ

ถ้าพวกเขาเข้าไป อาจจะต้องตายในคุกด้วย

ยิ่งกว่านั้น คุกขังเซียนมีเพียงประตูเดียวเท่านั้น

หากพวกเขาเสี่ยงตายบุกเข้าไป แล้วเหล่าทวยเทพไม่ได้อยู่ในนั้น ก็ไม่เท่ากับติดกับดักของผู้อื่นหรอกหรือ?

ในตอนนี้ ราชามังกรเดินอย่างระมัดระวังไปตรงหน้าท่านเซียนหันชวน

“ท่านเซียนสบายดีหรือไม่?”

สีหน้าของท่านเซียนหันชวนไม่ค่อยดีนัก แต่เมื่อเห็นราชามังกรเข้ามา ก็ระงับความโกรธ แล้วพยักหน้าให้เขา

“วันนี้เผ่ามังกรมาแดนเทพโดยเฉพาะ เพื่อมาช่วยเหลือท่านเซียนหันชวน”

“องค์ชายน้อยของเผ่ามังกรข้าสาบานไว้ที่บ้าน ว่าจะมาสร้างผลงานในแดนเทพ และขออุทิศตนเพื่อแดนเทพ ท่านเซียนหันชวน ลูกชายข้าทำให้ท่านต้องลำบากแล้ว”

สีหน้าของท่านเซียนหันชวนผ่อนคลายลง เผ่ามังกรดูเหมือนจะรู้จักกาลเทศะอยู่บ้าง

บนใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย

“ดี เผ่ามังกรมีความตั้งใจเช่นนี้ ข้าจะจดจำความปรารถนาดีของเผ่ามังกรไว้ รัชทายาทน้อยแห่งเผ่ามังกร มีนามว่าอะไรหรือ?”

หัวใจของราชามังกรพองโตด้วยความยินดี ดีๆๆ ลูกชาย พ่อขอโอกาสให้เจ้าแล้ว

“ละอายนัก เขามีนามว่าจู๋มั่ว เป็นมังกรดำ หากท่านเซียนได้พบเห็น คงจำเขาได้ในทันที”

หลังจากพูดคุยทักทายกันเสร็จ ราชามังกรก็เดินไปยืนที่มุมห้องด้วยความพึงพอใจ

เพียงแค่รอ หากลู่เจาเจาขึ้นมายังแดนเบื้องบน ลูกชายของเขาจะต้องรีบออกไปสร้างผลงานและชื่อเสียงอันยิ่งใหญ่!!

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกดี

เจ้าลูกชายตัวแสบ ไม่เอาไหน คิดแต่เรื่องรักๆใคร่ๆ ในที่สุดก็เติบโตขึ้นแล้ว ราชามังกรรู้สึกตื้นตันใจอย่างมาก

ท่านเซียนหันชวนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“มหาเทพได้มอบตราประทับมหาเทพให้ข้า ข้าจึงต้องคำนึงถึงความสงบสุขของสามดินแดนเป็นสำคัญ ไม่อาจปล่อยให้มารร้ายคุกคามความสงบสุขของสามดินแดนได้”

“หากสหายเซียนท่านใดมีความเห็นต่าง สามารถปรึกษากับมหาเทพได้”

เขาค่อย ๆ ยกตราประทับมหาเทพในมือขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและจิตสังหาร

“ตราประทับมหาเทพอยู่ที่นี่ เหล่าทวยเทพจงฟังคำสั่ง!”

เหล่าทวยเทพมองเขาด้วยความไม่เต็มใจ หลังจากเวลาผ่านไปนาน ในที่สุดก็ต้องก้มศีรษะลงด้วยความไม่เต็มใจ

“สาวกทั้งเจ็ดของลู่เจาเจาทำความผิดร้ายแรง นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ให้ปลดแก่นพลังเทพ และขับออกจากตำแหน่งเทพ!”

“กำจัดมารร้าย คืนความสงบสุขให้สามดินแดน”

ท่านเซียนไป๋เฮิงก้าวขึ้นไปบนแท่นสังหารเทพทีละก้าว พื้นผิวของแท่นเทพสังหารเต็มไปด้วยลวดลายสลับซับซ้อน หากมีคนภายนอกบุกรุกเข้ามา จะกลายเป็นรูปแบบค่ายกลเพื่อขัดขวาง

ทุกคนจากนิกายหมื่นกระบี่รีบรุดมาถึง ท่านอาจารย์ลุงใหญ่ที่เป็นผู้นำ เห็นว่าแสงเทพของหลายคนหายไป ก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก

“ข้าไม่ยอม!”

“พวกเขาล้วนเป็นผู้มีบุญคุณในการช่วยโลกหล้าในตอนนั้น บัดนี้โลกสงบสุขแล้ว พวกท่านยังจะหักหลังพวกเขาเช่นนี้หรือ? นี่หรือคือแดนเทพ?”

“สถานที่ที่เต็มไปด้วยหมอกควันและความโกลาหลเช่นนี้ สมควรเป็นแดนเทพงั้นหรือ?”

ท่านอาจารย์ลุงใหญ่ตาแดงก่ำ ถือกระบี่อยู่ในมือ ด้านหลังมีเหล่าผู้อาวุโสที่สู่สวรรค์มาในช่วงหลายปีที่ผ่านมาของนิกายหมื่นกระบี่

“หันชวน เจ้าอย่าได้ถืออำนาจโดยมิชอบ!”

“ทุกอย่างรอให้มหาเทพกลับมาจากการผ่านด่านเคราะห์แล้วค่อยตัดสินใจ!”

หันชวนมองพวกเขาด้วยสายตาเยาะเย้ย “ตราประทับมหาเทพอยู่ในมือข้า ข้ามีอำนาจเต็มในการปกครองแทนมหาเทพ หากเจ้าไม่พอใจ ก็ไปหามหาเทพเองแล้วกัน”

“ไป๋เฮิง ลงมือ!”

เหล่าอาจารย์ลุงของนิกายหมื่นกระบี่ชักกระบี่ออกมาทันที “เจ้ากล้าเหรอ!”

เขามองจงไป๋และคนอื่น ๆ ด้วยความเหนือกว่า รอยยิ้มปรากฏที่มุมปาก “ทหาร นิกายหมื่นกระบี่แข็งข้อ ต่อต้านอำนาจ เหมือนเป็นกบฏ จับตัวพวกเขา!”

สิ้นเสียงนั้น หยินหยางสลับเปลี่ยน เวลาเที่ยงตรงปรากฏช่วงเวลาแห่งหยินขั้นสูงสุดชั่วพริบตา

ลู่เจาเจารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าพลังรอบตัวค่อย ๆ อ่อนแอลง

“พวกเจ้ากล้าดียังไง พวกเจ้าทำแบบนี้กับเจาเจาได้ยังไง?”