หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1119

ราชามังกรหน้ากระตุก อับอายขายหน้าอย่างมาก

ในใจมีแต่ความแค้น เจ้าสารเลวนั่นช่างบังอาจเกินไปแล้ว เจ้าไปแต่งงานกับดอกไม้ริมทาง ยังกล้าส่งบัตรเชิญมาให้ภรรยาหลวงอีกเหรอ?

โอ้สวรรค์ เขาเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง!

ราชามังกรนึกถึงเรื่องนี้ก็ต้องกุมขมับ ทำไมสายตรงของเผ่ามังกรถึงเหลือแค่ไอ้ลูกไม่เอาไหนนี่นะ?

นึกถึงเมื่อครู่ที่เขาขึ้นไปยังแดนเทพ เพียงขอให้เผ่าหงส์อย่าได้ล่วงรู้เรื่องนี้เป็นอันขาด

ไม่เช่นนั้น วันนี้ไม่ใช่แค่เทพผู้คุมกฎที่จะตาย

แต่เป็นวันตายของเขาด้วยเช่นกัน

โชคดี ที่เผ่าหงส์ไม่ได้ติดใจอะไร นำคนออกไปข้างหน้าอย่างยิ่งใหญ่

เมื่อเผ่าหงส์จากไป ราชามังกรก็ยกมือขึ้นซับเหงื่อเย็น

“ไอ้ลูกไม่เอาไหน รีบไปหย่ากับดอกไม้ริมทางนั่นซะ! ภรรยาหลวงของเจ้ายังไม่ได้เข้าหอ เจ้ายังกล้าทำเรื่องเลวทรามข้างนอกอีก!” ราชามังกรหันไปกระชากจู๋มั่วที่ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มออกมา

“เผ่าหงส์อยากจะแล่เนื้อเจ้าเป็นพันชิ้น เจ้ายังกล้าโผล่มาอีก เจ้าอยากตายหรือไง!”

ราชามังกรเอื้อมมือไปบิดหูเขา

จู๋มั่วร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ยๆๆ ท่านพ่อ ปล่อยมือ ปล่อยมือ หูจะหลุดอยู่แล้ว…”

ราชามังกรเห็นท่าทางเหมือนคนจะตายของเขา ก็ยิ่งโมโห ยกเท้าถีบเขาออกไป

“โอ๊ย ท่านพ่อ ข้ากับยัยตัวร้ายเผ่าหงส์นั่นไม่ได้มีความรู้สึกอะไร ทำไมต้องจับข้ามัดติดกันด้วย? ข้ารักอาอู๋ ข้าจะยอมรับแค่นางเป็นภรรยาในชีวิตนี้”

“ที่ข้าแต่งงานกับนาง ก็เพราะพวกผู้อาวุโสในเผ่าคุกเข่าอ้อนวอน บังคับให้ข้าแต่ง!” จู๋มั่วนึกถึงองค์หญิงเผ่าหงส์ ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที

“ตอนนั้นไม่ใช่เจ้าพยักหน้าเองหรอกเหรอ?” ราชามังกรถามด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว

จู๋มั่วเม้มปาก พูดอะไรไม่ออก

“ถ้าอย่างนั้น ก็ให้นางเป็นพระชายารัชทายาทเผ่ามังกร ส่วนข้ากับอาอู๋จะได้เป็นคู่รักที่รักใคร่ในโลกมนุษย์”

“ยังไงซะ นางก็มีอายุยืนยาวนานนับไม่ถ้วน ส่วนอาอู๋มีชีวิตแค่ร้อยปี”

ราชามังกรชี้ไปที่เขา มือสั่นเทา “สรุปแล้ว เจ้าเลี้ยงดอกไม้ไว้ในบ้าน แล้วก็เลี้ยงดอกไม้อีกดอกไว้ข้างนอก? องค์หญิงเผ่าหงส์จะยอมเป็นดอกไม้ในบ้านอย่างว่าง่ายหรือไง? ถ้าทำให้นางไม่พอใจ เจ้าคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเขียนคำว่าตายยังไง!”

จู๋มั่วเลียปากยิ้ม ตอบอย่างไม่คิด “ท่านพ่อ ดอกไม้ที่บ้านมันจะไปหอมสู้ดอกไม้ป่าได้ยังไง ท่านว่าจริงไหม?”

“ถ้ามีเวรกรรมอะไร ก็ให้มันมาลงที่ข้า!”

“ข้าเขียนหนังสือหย่าให้นางแล้ว แต่นางไม่ยอมรับ! ของล้ำค่าของเผ่าหงส์ก็ใช้ไปแล้ว เราใช้คืนไม่ได้! ถ้านางอยากจะรออยู่ในเผ่าหงส์ ก็ปล่อยให้นางรอไป”

“ตำแหน่งพระชายารัชทายาทก็ให้นางไป ให้นางเป็นดอกไม้ในบ้านก็แล้วกัน”

“ยังไง ข้าก็ไม่มีทางรักนาง ตายก็ไม่มีทาง!”

“ไม่ต้องห่วง ตอนนี้ใครๆ ก็เรียกข้าว่าลูกชายคนเล็กของเผ่ามังกร”

“ต่อไปใครๆ ก็จะเรียกท่านว่าพ่อของจู๋มั่ว ลูกจะทำให้ท่านพ่อมีหน้ามีตา” จู๋มั่วตบบ่าพ่อของเขา

“ท่านพ่อ ท่านทำงานเสร็จแล้วรีบกลับนะ ไม่สิ กลับเดี๋ยวนี้เลย... ยิ่งเร็วยิ่งดี กลับไปเปิดเขตแดนของเผ่า” ร่างกายของเผ่ามังกรแข็งแกร่งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เขตแดนก็เช่นกัน

พอพูดจบ จู๋มั่วก็รีบหายตัวเข้าไปในฝูงชนอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีใครเห็นร่องรอย

ใต้เท้าเต่าที่แบกกระดองเต่าอยู่บนหลังมีสีหน้าพอใจ “องค์ชายน้อยของเราโตขึ้นแล้ว รู้จักทำงานแล้ว”

“จำได้ว่าเมื่อก่อน เขาใฝ่ฝันถึงความรักของมนุษย์มาก พูดอยู่ทุกวันว่าอิจฉาแต่เป็ดยวนยาง ไม่อิจฉาเซียน อยากจะหาคนรู้ใจมาอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต ข้ากังวลว่าเขาจะต้องพังเพราะผู้หญิงสักวัน”

“ยังดี ยังดี แม้จะติดอยู่ในโลกมนุษย์มาเป็นพันปี แต่ก็เติบโตขึ้นมาก”

“เผ่ามังกรของเรามีความหวังที่จะผงาดขึ้นมา”

“ไม่รู้ว่าเขาทำงานอะไรอยู่ข้างนอก ข้าค่อนข้างอยากรู้”

ราชามังกรพยักหน้า คิ้วผ่อนคลายลง ดูเหมือนอารมณ์ดีมาก

เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าลูกชายทำธุรกิจอะไรอยู่ ถึงกับทำให้ทั้งสามดินแดนตกตะลึงได้ขนาดนี้ หรือว่าเขาจะไปจับลู่เจาเจา?

แม้ว่าการฝึกฝนของเขาจะอยู่ในระดับที่พอจะไปเป็นสัตว์พาหนะของลู่เจาเจาได้ แต่ถ้าเขาลงมือ ท่านเซียนหันชวนก็คงจะให้หน้าเผ่ามังกร แล้วให้เขาได้รับความดีความชอบกลับมาบ้าง