หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1122

หันชวนหลบได้อย่างหวุดหวิด แต่ก็ยังถูกแรงปะทะจนกระเด็นถอยหลังไปสามก้าว และมีเลือดไหลออกมาจากลำคอ

“เฮ้ๆๆ องค์ชายน้อย เกิดอะไรขึ้นกับท่าน!!” ใต้เท้าเต่าเฒ่าร้องลั่นด้วยความตกใจ

“ท่านราชามังกร องค์ชายทรงมีพลังแข็งแกร่งขึ้น แต่ยังควบคุมทิศทางได้ไม่ดีเท่าไหร่”

สีหน้าของราชามังกรซีดเผือด ความตื่นเต้นดีใจค่อยๆ กลายเป็นความสิ้นหวัง…

เขาฟาดลงไปบนกระดองเต่าอย่างแรง “ควบคุมทิศทางอะไรกัน! ถุย! รีบกลับไปยังถ้ำมังกรแล้วเปิดเขตแดนเร็วเข้า!!”

“ไอ้ลูกทรพี ไอ้ลูกทรพี!!”

“เขาบอกว่าจะทำเรื่องใหญ่ ที่แท้ก็หมายถึงก่อกบฏ!!”

“ข้าจะฆ่าเขาซะ!!” อ๊า!!

ราชามังกรแทบจะสิ้นใจตายตรงนั้น

เขาดึงเผ่าหงส์มาคุยด้วยความปลาบปลื้ม บอกว่าลูกชายรู้ความแล้ว รู้จักสร้างผลงาน ตอนแรกยังชวนกันดูภาพลูกชายต่อสู้กับศัตรูอย่างองอาจอีกด้วย

แต่สุดท้าย…

เห็นเขาฟาดฝ่ามือลงบนร่างของท่านเซียนหันชวน กระทั่งพื้นดินยังเป็นหลุมยุบลงไป

ราชาหงส์ค่อยๆ ถอยห่างออกไปสามเมตร

เส้นเลือดที่ขมับของราชามังกรเต้นตุบๆ เจ้าโง่เอ๊ย ทำเรื่องใหญ่โต คิดจะก่อกบฏ!

ราชามังกรนึกถึงตอนที่ตัวเองไปตีสนิทกับหันชวนก่อนหน้านี้ ทำให้หันชวนไม่ทันระวังจู๋มั่ว จนต้องพบกับการเสียเปรียบครั้งใหญ่ ก็ทำให้เขาโมโหจนหัวใจเต้นรัว…

ซวยแล้ว ยังกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดอีก

“ใต้เท้าเต่า เรารีบไปกันเถอะ ตอนนี้กำลังชุลมุนวุ่นวาย”

“เร็วเข้า รีบบอกทุกคนในเผ่า ให้ออกจากสนามรบเงียบๆ บอกว่าราชามังกรเข้าฌานเป็นพันปี ไม่ยอมพบใคร แล้วเปิดเขตแดนให้ถึงขีดสุด!” ราชามังกรหันหลังกลับแล้วพาเผ่ามังกรจากไป

บัดซบ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมลูกชายถึงบอกว่า ให้รีบกลับบ้าน เดี๋ยวจะกลับไม่ได้!!

ราชามังกรเดินไปพลาง นึกถึงลูกชายคนเล็กที่พูดถึงอาอู๋อยู่ตลอด

เดิมทีอยากจะถามว่า มีชื่อเดียวกับเฟิ่งอู๋งั้นหรือ? ตอนนี้ไม่กล้าจะหยุดแล้ว ต้องรีบลงไปยังแดนเบื้องล่าง

ราชาหงส์มองเผ่ามังกรจากไปอย่างอับอาย หงส์ตัวน้อยเข้ามาหาราชาหงส์ “ท่านราชาหงส์ เราจะยกเลิกการหมั้นหมายกับเผ่ามังกรหรือไม่? ลูกเขย...ถุย ไอ้สารเลวนั่นก่อกบฏ สมควรตาย”

ราชาหงส์โบกมือ “ถ้าเขาเป็นแค่สุนัขล่าเนื้อของหันชวนจริงๆ ข้าก็ดูถูกเขา”

“อาอู๋บอกว่านางจะจัดการเอง ปล่อยให้นางจัดการเถอะ”

หงส์น้อยพยักหน้า องค์หญิงของเราเก่งกาจที่สุด ไม่เคยยอมเสียเปรียบใคร

หันชวนถูกจู่โจมโดยจู๋มั่วอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า หันกลับไปมอง แต่เผ่ามังกรก็หายไปแล้ว

“บังอาจ!”

“รัชทายาทเผ่ามังกรสมคบกับมารร้าย โจมตีแดนเทพ ประหารพร้อมกัน!”

“เหล่าทวยเทพยังไม่ลงมืออีก คิดจะทำอะไร?”

ลู่เจาเจายกมือขึ้นเช็ดคราบเลือดที่แก้มเบาๆ ชุดแดงเพลิงของนางตอนนี้เปื้อนเลือดจนชุ่ม มีออร่าของเทพสังหารอยู่ไม่น้อย

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว แสดงความเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่าง

“ลู่เจาเจา แท่นสังหารเทพเปิดแล้ว ไม่มีใครช่วยพวกเขาได้!”

“เจ้าบุกแท่นสังหารเทพจากแดนเบื้องบน สิ้นสภาพจากเทพอันสูงส่งกลายเป็นมารร้าย ใครก็สามารถสังหารได้!”

“เหล่าเทพยังลังเลอะไรอีก? ลู่เจาเจาทำลายต้นหญ้าเซียนหลิวหลีทั้งหมด หรือว่าพวกเจ้าอยากจะลงไปโลกมนุษย์เพื่อฝึกฝนใหม่? มหาเทพลงไปโลกมนุษย์เป็นพันปีแล้วไม่กลับมา พวกเจ้าคงไม่หวังว่าพวกเจ้าที่เต็มไปด้วยตัณหาจะกลับมายังแดนเทพได้อีกหรอกใช่ไหม?”

เมื่อพูดจบ หลายคนก็เริ่มเคลื่อนไหว

“สู้! ถ้าออกจากแดนเทพไปเป็นมนุษย์ จะต่างอะไรกับการตาย!”

“ลู่เจาเจา เจ้ากล้าบุกขึ้นไปยังแดนเทพ ก็ไม่ต่างอะไรกับพวกมารร้าย จะโทษที่พวกเราตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้นไม่ได้!”

“ฆ่า!”

“รีบฆ่าตอนที่นางยังไม่ฟื้นฟู!”

พลังเทพนับไม่ถ้วนสาดส่องลงมา ลู่เจาเจาถูกพันธนาการร่างกายไว้ทันที เมื่อเห็นว่าเที่ยงวันใกล้จะผ่านไป นางก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ

“ข้า ลู่เจาเจา สามารถช่วยเทพได้ ก็สามารถฆ่าเทพได้เช่นกัน!”

“จะเป็นมารร้ายก็ดี จะเป็นเทพก็ช่าง ข้าไม่สนใจ!!” การสังหารเทพในวันนี้ นางต้องถูกประณามหยามเหยียดอย่างแน่นอน แต่ถึงกระนั้นแล้วอย่างไร?

ศิษย์ของนาง ต้องไม่ให้ใครมารังแก!

กระบี่เจาหยางราวกับอาวุธสังหารหมู่ ทุกที่ที่ผ่านไปล้วนเต็มไปด้วยซากศพ

จะเป็นเทพก็ดี มารร้ายก็ช่าง หัวใจของข้ายังคงเดิม