หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1123

นางรู้เสมอว่าตัวเองควรทำอะไร!

จงไป๋กำหมัดแน่น เงยหน้ามองร่างของท่านอาจารย์อย่างไม่ลดละ “ไม่ควรมา... ไม่ควรมา…”

ท่านอาจารย์ ท่านรู้ไหมว่าที่หันชวนทำทั้งหมดก็เพื่อล่อท่านขึ้นมาบนแดนเบื้องบน!

ท่านอาจารย์ การที่ท่านสละชื่อเสียง เงินทอง และอำนาจทั้งหมดเพื่อศิษย์เช่นข้า มันคุ้มค่าแล้วหรือ?

วิญญาณเทพของเขารู้สึกราวกับถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ แท่นเทพสังหารช่างร้ายกาจยิ่งนัก เพียงไม่กี่อึดใจ เลือดก็เริ่มไหลออกจากตา หู จมูก และปากของเขา

ตราประทับมหาเทพอยู่ในมือหันชวน สรรพสิ่งในสามดินแดนล้วนอยู่ในกำมือของเขา

เขากลายเป็นเหมือนสายลม เหมือนสายฝน เหมือนพลังวิญญาณแห่งสวรรค์และโลก นำพาพวกมันเข้าโจมตีลู่เจาเจา

ที่แท้ นี่คือความรู้สึกของการควบคุมสามดินแดน

มันช่างดีจริงๆ

เขายังสัมผัสได้ถึงพลังแห่งกฎเกณฑ์ นี่คือพลังของเทพสูงสุดใช่หรือไม่? แววตาของหันชวนฉายแววโลภ…

เขาควบคุมพลังวิญญาณต่อสู้กับลู่เจาเจา โดยไม่ปิดบังเจตนาฆ่าเลยแม้แต่น้อย

“ลู่เจาเจา ทำไมเจ้าถึงกลับมา? หากเจ้าตายไป ข้าจะดูแลนิกายหมื่นกระบี่และเหล่าศิษย์แทนเจ้าอย่างดี...ทำไม เจ้าถึงต้องกลับมา!” เขาพูดเสียงเบาพลางพุ่งเข้าหาลู่เจาเจาหลายครั้ง แต่ก็ถูกหลบหลีกได้ทุกครั้ง

“เมื่อตายไป เจ้าจะเป็นเทพที่ไม่มีใครสามารถล้ำหน้าได้ แต่หากมีชีวิตอยู่ เจ้าก็เป็นเพียงมารร้าย ที่ใครๆ ก็รังเกียจ!”

“เหล่าศิษย์ของเจ้าต้องสูญเสียแก่นพลังเทพ และถูกประหารบนแท่นเทพสังหารก็เพราะเจ้า! ทำไม ถึงต้องกลับมา!”

“ตายซะเถอะ!!”

ตราประทับมหาเทพในมือร้อนระอุ แต่ท่านเซียนหันชวนไม่ยอมปล่อยมือเลยแม้แต่น้อย เขาใช้ตราประทับมหาเทพควบคุมพลังวิญญาณที่รุนแรงนับไม่ถ้วนเข้าโจมตีลู่เจาเจา

เผลอไปเพียงชั่วครู่ เขาก็ถูกกระบี่ตัดผมไปครึ่งเส้น

ลู่เจาเจานำกระบี่เจาหยางที่มีพลังร้ายกาจฟาดฟันเข้าใส่ หากพลาดไปเพียงนิดเดียว กระบี่นี้คงจะแทงทะลุหัวใจของหันชวน

หลบได้อย่างหวุดหวิด แต่เขาก็ถูกฟันแขนขาดไปข้างหนึ่ง!

“อ๊ากกกก!” หันชวนร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด

อาศัยตราประทับมหาเทพ จึงหลบกระบี่เจาหยางที่พุ่งเข้ามาที่คอได้อย่างหวุดหวิด

ลู่เจาเจาหันหลังกลับแล้วบินไปยังแท่นเทพสังหาร เหล่าทวยเทพนับไม่ถ้วนล้มตายภายใต้คมกระบี่ของนาง

นางมองดูแท่นสังหารเทพ แล้วก้าวเข้าไปโดยไม่ลังเล

“เทพกระบี่ อย่า!” เสียงของท่านอาจารย์ลุงหลินสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

ลู่เจาเจาไม่หันหลังกลับไปเลย ทุกคนมองดูนางพุ่งเข้าไปในแท่นสังหารเทพ

หันชวนกุมแขนที่ถูกตัดขาด ปลายนิ้วของเขาเต็มไปด้วยเลือด และทันใดนั้นก็หัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆๆๆ หาความตายด้วยตนเอง! ไม่มีใครเคยรอดชีวิตจากแท่นสังหารเทพได้!”

เหล่าทวยเทพที่ถูกกิเลสตัณหาครอบงำ ต่างคุกเข่าลงทันที “ขอแสดงความยินดีแด่ท่านเซียน มารร้ายถูกกำจัด ทั้งสามดินแดนสงบสุขแล้ว”

แท่นสังหารเทพ สามารถสังหารมหาเทพจากทุกดินแดนได้

ลู่เจาเจาเกาหัว “อาจเป็นเพราะ…” นางหยุดพูดกลางคัน ไม่ยอมพูดต่อ

เสียนถิงทรุดตัวลง ซิงหุยรีบเข้าไปประคอง “เสียนถิงโดนลงโทษหนักเกินไป แถมยังสูญเสียแก่นพลังเทพ คงจะทนไม่ไหว”

“พวกเจ้าช่วยพยุงเสียนถิงไว้” นางหันหลังกลับ แล้วชักกระบี่ฟันไปที่แท่นสังหารเทพ

กระบี่แล้วกระบี่เล่า แท่นสังหารเทพดูดซับพลังมหาศาลไว้ ไม่ได้รับความเสียหายเลยแม้แต่น้อย

ลู่เจาเจาโกรธขึ้นมา

ทันใดนั้น นางได้นึกถึงพลังลึกลับที่หลอมรวมเข้ากับตัวนาง นางจึงเร่งปลุกพลังนี้ขึ้นมา ราวกับว่าเข้าไปอยู่ในดินแดนพิศวงอีกครั้ง…

กลายเป็นลม กลายเป็นฝน กลายเป็นดอกไม้ใบหญ้าข้างทาง และกลายเป็นเมฆบนท้องฟ้า…

ราวกับว่านางคือทุกสรรพสิ่ง

ด้านหลังของนาง ราวกับมีเงารางๆ ปรากฏขึ้น

พลังแห่งเต๋าสวรรค์หลั่งไหลออกมาจากปลายนิ้วของนาง รอยประทับแดงกลางหว่างคิ้วเปล่งประกาย นางทะยานขึ้นไปกลางอากาศ เหนือแท่นสังหารเทพ

ชุดแดงสะบัดพลิ้ว ผมปลิวไสว เหล่าศิษย์ต่างตกตะลึง

“ไม่ชอบมาพากลแล้ว ท่านอาจารย์...ดูแปลกๆ พลังของนาง มีพลังมหาศาลที่ไม่ใช่ของนางผสมอยู่” จงไป๋พึมพำ เกิดอะไรขึ้นกับท่านอาจารย์?

นอกแท่นสังหารเทพ

จู๋มั่วมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง หัวใจสลาย บ่นพึมพำ จบแล้วๆ ลู่เจาเจาเข้าไปในแท่นสังหารเทพแล้ว!!