หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1124

ตอนนี้ข้าควรจะคุกเข่าขอโทษ? หรือคุกเข่าขอโทษดีล่ะ?

เข่าเพิ่งจะงอลง…

ก็ได้ยินเสียงระเบิดอันน่าสะพรึงกลัวดังมาจากแท่นสังหาร เทพพลังระเบิดทำให้เหล่าทหารที่อยู่รอบ ๆ กระเด็นออกไป

แม้แต่ลู่เจาเจาก็กระอักเลือดออกมา

การฝึกตนของเด็กสาวก็ยังไม่ฟื้นตัวดี ตอนที่สังหารเทพเมื่อครู่นี้ก็แทบจะหมดแรงแล้ว แต่ก็ไม่กล้าแสดงความเหนื่อยล้าออกมา กลัวว่าหันชวนจะจับได้ ในตอนนี้…

“จุยเฟิง จู๋มั่ว พาพวกเขาไป”

จุยเฟิงที่ซ่อนตัวอยู่ก็พุ่งออกมาทันที แล้วพาเทพทั้งสองท่านออกไป

จู๋มั่วเกือบจะยืนไม่อยู่ เกือบจะคุกเข่าลงไปแล้ว

เห็นลู่เจาเจาหน้าซีดเผือด เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เจาเจา เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า?” ร่างของนางแทบจะทรงตัวไม่อยู่ เกือบจะเผยให้เห็นขาอันสั้นๆ

ลู่เจาเจารู้สึกวิงเวียน

“พาพวกเขาไปก่อน ข้าจะอยู่ขวางข้างหลัง”

จู๋มั่วไม่ลังเลอีกต่อไป แปลงร่างเป็นมังกรดำ แบกคนอื่น ๆ หนีออกไป

เหล่าทหารสวรรค์ที่พยายามไล่ตาม ถูกขวางไว้โดยกระบี่ของลู่เจาเจา

หันชวนรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง

ลู่เจาเจา หัวใจหายไป การฝึกตนยังไม่ฟื้นตัว ถือกระบี่เล่มเดียว แต่กลับทำให้แดนเทพปั่นป่วน แม้แต่เทพเจ้าที่ถูกนางสังหารก็มีจำนวนนับไม่ถ้วน

หน้าตาของแดนเทพทั้งหมด ถูกบดอย่างละเอียดในวันนี้

แดนเทพเสียหน้า กลายเป็นเรื่องตลก!

“ฆ่า ใครก็ตามที่ตัดหัวมารร้ายได้ จะได้เลื่อนขั้นเป็นเทพชั้นสูง และอยู่ในตำแหน่งท่านเซียน!”

“ต้องไม่ปล่อยให้นางจากไป!” เมื่อหนีไปยังแดนเบื้องล่าง ก็เหมือนปล่อยเสือกลับเข้าป่า ยากที่จะตามรอยได้!

วันนี้ ถ้านางจากไป แดนเทพทั้งหมดจะกลายเป็นเรื่องตลก

ท่านเซียนหลิงเซียวต้องการช่วย แต่ท่านเซียนไป๋เฮิงพูดอย่างแผ่วเบาว่า “หลิงเซียวต้องคิดให้ชัดเจน วันนี้ถ้าลงมือ ก็ต้องเป็นศัตรูกับแดนเทพทั้งหมด”

“เจ้าไม่ต้องการภรรยาและลูกของเจ้าแล้วหรือ?”

ท่านเซียนหลิงเซียวหลับตาแน่น ดวงตาแดงก่ำ จ้องมองร่างสีแดงนั้นอย่างไม่ลดละ

เขากำมือภรรยาไว้แน่นจนเจ็บ

ลู่เจาเจาเงื้อกระบี่ฟันกระบี่ไม่หยุด ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ไม่รู้ว่าเป็นเลือดของตัวเองหรือของศัตรู เลือดบนเปลือกตาไหลลงมา ปิดตา ทำให้มองเห็นภาพเบลอ

พลังของนางค่อยๆ เหือดแห้ง มือที่ถือกระบี่เริ่มยกไม่ไหว

ท่านเซียนไป๋เฮิงมองดูอยู่ห่างๆ ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย ความปรารถนาในตัวเขาพลุ่งพล่าน เขาจำต้องช่วยหันชวน

เมื่อเห็นกระบี่เจาหยางหลุดจากมือ เขาฉวยโอกาสนั้นทันที

เขาลอยขึ้นกลางอากาศ แสงเย็นวาบกำลังจะพุ่งเข้าใส่หว่างคิ้วของลู่เจาเจา…

เขามองเห็นเงาโปร่งใสของบุรุษปรากฏขึ้นด้านหลังลู่เจาเจา

บุรุษนั้นค่อยๆ ยกมือของนางขึ้น กุมกระบี่ของนางไว้…

กระบี่เดียว…

ชายหนุ่มอุ้มลู่เจาเจา แล้วกลายเป็นสายลมพัดออกจากแดนเทพไป

หันชวนคลุ้มคลั่งจนแทบเสียสติ รับรู้ได้เพียงความผันผวนของพลังวิญญาณ ลู่เจาเจาก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา วันนี้ลู่เจาเจาท้าทายแดนเทพเพียงลำพัง แถมยังทำลายแท่นสังหารเทพแล้วพาลูกศิษย์หนีไปอีก นี่มันตบหน้าเขาต่อหน้าใต้หล้าชัดๆ

เดิมทีคิดว่าวันนี้จะกำจัดมารร้ายได้

กลับกลายเป็นลู่เจาเจาขึ้นมาสังหารเทพ

เรื่องตลก เป็นเรื่องตลกที่ยิ่งใหญ่ที่สุด! ศักดิ์ศรีของแดนเทพถูกเหยียบย่ำ หันชวนกุมแขนที่กำลังมีเลือดไหลออกมาไว้แน่น

“พาตัวพวกเขาไปแล้วอย่างไร? เทพที่สูญเสียแก่นพลังเทพ ชีวิตของพวกเขาก็เข้าสู่ช่วงนับถอยหลัง พวกเขาจะอยู่ได้อีกไม่นาน!”

“ไม่มีอะไรมากไปกว่า ความแตกต่างระหว่างการตายบนแท่นสังหารเทพ หรือการตายต่อหน้าต่อตาเจ้า!”

หันชวนค่อยๆ สงบสติอารมณ์ลง คำนวณเวลา ชีเจวี๋ยได้ถือกำเนิดขึ้นอย่างราบรื่นแล้ว

ชีเจวี๋ยเกิดจากพลังพิษ ดูดซับพลังชั่วร้ายของโลกตั้งแต่แรกเกิด และเกิดมาเพื่อเป็นผู้ทำลายล้างโลก

การเกิดของเขา จะมาพร้อมกับความตายของแม่ผู้ให้กำเนิด

ชีวิตนี้จะเติบโตขึ้นมาท่ามกลางการนองเลือด

มุมปากของหันชวนยกยิ้มอย่างโหดร้าย!

ชีเจวี๋ยแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ และค่อยๆ สูญเสียเหตุผลทั้งหมด ลู่เจาเจา เจ้าและโลกมนุษย์ที่เจ้าปกป้อง ในที่สุดก็ไม่สามารถหนีจากภัยพิบัตินี้ได้!

ลู่เจาเจารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย

เช่นเดียวกับความเจ็บปวดที่ฉีกขาดไปทั่วร่างกายหลังจากการอุทิศตนครั้งแรก ราวกับว่ากระดูกทุกนิ้ว ผิวหนังทุกนิ้ว และจิตวิญญาณทุกเส้นกำลังจะถูกบดขยี้ ความเจ็บปวดทำให้นางม้วนตัวแน่น