หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1125

ไม่นานนัก ร่างกายของนางก็อุ่นขึ้นราวกับแช่อยู่ในน้ำร้อน และค่อยๆ บรรเทาความเจ็บปวดไปทั่วร่าง

นางเหนื่อยจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้น

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน จนกระทั่งน้ำลายไหลละเมอออกมาว่า “ไก่ย่าง ขาหมู เนื้อแกะเสียบไม้…”

ชายหนุ่มก้มลงฟังข้างหูนางอย่างตั้งใจ ฟังจบสีหน้าก็หมองหม่นลง

“เจ้าทำให้แดนเทพปั่นป่วนไปหมด การสังหารเทพเจ้าเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ยังไม่สำคัญเท่าขาหมูอีกเหรอ?” ชายหนุ่มพูดไปหัวเราะไป

เอื้อมมือไปเช็ดน้ำลายที่มุมปากของนาง

เด็กสาวมีริมฝีปากแดง ฟันขาว แก้มสีชมพู ขนตายาวดกดำ ผมดำสลวย และมีลักยิ้มสองข้าง

ชายหนุ่มครุ่นคิด สร้อยคอที่เขาให้เจาเจา ยังไม่รู้ขนาดเลยนี่นา

เห็นเด็กสาวหลับสนิท ก็ลุกขึ้นยืน ก้มมองเจาเจาจากมุมสูง แขนทั้งสองข้างกางออกไปที่คอเจาเจา

เขากำมือที่คอเจ้าเจา พลางคิดในใจว่าสร้อยคอนี่มันยาวเท่าไหร่กันนะ

ยังไม่ทันได้ชักมือกลับ ก็เห็นดวงตาเรียวรีคู่นั้นกะพริบตาปริบๆ

แล้วก็ลืมตาขึ้นมา

ชายหนุ่มแสยะยิ้ม มุมปากยกขึ้นด้วยความดีใจ

ยังไม่ทันได้พูด ก็เห็นลู่เจาเจากำหมัดแน่น แล้วต่อยเข้าที่หัวของเขา

หมัดนั้นรวดเร็วมาก แน่นอนว่า เขาไม่ได้ระวังตัวเลยเมื่ออยู่ต่อหน้าลู่เจาเจา

แรงมหาศาลทำให้เขากระเด็นถอยหลังไปสามก้าว

หมัดต่อยเข้าที่ตาพอดี ทำให้ตาบวมเป่งขึ้นมาทันที

“โอ๊ย...” ร้องลั่น

เต๋าสวรรค์เอามือปิดตา มองนางด้วยความน้อยใจและหวาดกลัว

ลู่เจาเจาเท้าเอว มองเขาด้วยความโกรธ “ข้าเห็นเจ้าเป็นเพื่อน แต่เจ้ากลับจะบีบคอข้าตาย!!”

เต๋าสวรรค์รู้ดีว่าพอลู่เจาเจาลืมตาขึ้น ก็เห็นหน้าใหญ่ๆ อยู่ตรงหน้านางแล้ว

กำลังบีบคอนางอยู่พอดี เจ้ารู้ไหมว่ามันน่ากลัวแค่ไหน?

ตาของเต๋าสวรรค์บวมช้ำ ชี้ไปที่นางด้วยความน้อยใจ “เจ้า…เจ้า…” น้ำตาชายหนุ่มไหลพราก อยากจะร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจ

“ถ้าข้าจะฆ่าเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าไว้ทำไมกัน?” เขาหันหลังให้ เหมือนภรรยาน้อยที่กำลังงอน

เจาเจารู้สึกว่าตัวเองหลับไปนานมาก จนไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นปีไหนแล้ว

นางชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนึกถึงเรื่องสังหารเทพขึ้นมาได้

พลางเอามือลูบหัวตัวเองด้วยความเขินอาย พร้อมกับยอมรับผิดว่า “เป็นความผิดของข้าเอง เป็นความผิดของข้าเอง พอข้าลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เห็นเจ้าอ้าปากกว้างแล้วยังบีบคอข้า ใครจะไม่กลัวล่ะ?”

เต๋าสวรรค์ตาแดงก่ำ “รู้ว่าผิดแล้วจริงๆ เหรอ?”

ลู่เจาเจาพยักหน้าอย่างจริงใจ “ข้าผิดไปแล้ว ว่าแต่เจ้าบีบคอข้าทำไมกัน?”

ชายหนุ่มกระแอมออกมาทันที คิ้วเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ข้ามีของขวัญจะให้เจ้า เดี๋ยวอีกสองสามวันจะเอามาให้ รู้ว่าผิดก็ดีแล้ว ข้าไม่ได้ง้อง่ายๆ นะ”

เขามีท่าทางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “เป็นสหายเก่าท่านหนึ่ง”

เด็กสาวนั่งขัดสมาธิปั้นดินเหนียวอย่างตั้งใจ ในพริบตาเดียว ก็ปั้นหุ่นเชิดดินเหนียวตัวเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนมีชีวิตขึ้นมา

นางเป่าลมหายใจใส่หุ่นเชิดดินตัวน้อย เมื่อหุ่นเชิดดินแตะพื้นก็กลายเป็นเต๋าเด็กน้อยที่ขยันขันแข็ง

“มีคนเก่งกว่าเจ้าอีกเหรอ?” เด็กน้อยพูดอย่างไม่ตั้งใจ แล้วหยิบดินเหนียวขึ้นมากำมือหนึ่งแล้วโยนออกไป

ดินเล็ก ๆ ตกลงพื้นแล้วกลายเป็นคน แต่มีรูปร่างหน้าตาธรรมดา

ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากแล้วยิ้มแต่ไม่พูดอะไร

“ข้าไม่เคยถามเจ้าเลย เจ้าเกิดมาก็อยู่ที่นี่หรือ? เกิดมาก็เป็นเต๋าสวรรค์เลยหรือ?”

“เกิดมาเพื่อมีชีวิตอยู่เพื่อสรรพสัตว์ในสามดินแดนหรือ?” ลู่เจาเจามองเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ชายหนุ่มเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย “แน่นอนว่าไม่ใช่”

“ข้ามีชีวิตอยู่เพื่อคนคนเดียว”

เขาเกล้าผมที่รุงรังของนางขึ้น แล้วยังเด็ดดอกไม้มาทัดไว้ที่ผมของนาง

“เจาเจา ผู้ชายในโลกนี้มีเล่ห์เหลี่ยมมาก เจ้าต้องระวังตัวนะ รู้ไหม?”

“ถ้าผู้ชายทำดีโดยไม่มีเหตุผล ก็ต้องมีแผนร้าย อย่าไปหลงกลผู้ชายเจ้าเล่ห์เหล่านั้นเด็ดขาด”

“ผู้ชายที่ให้เงิน ให้ดอกไม้ ให้ของขวัญ ไม่มีแม้แต่ความจริงใจเลย ทุกคนก็แค่หวังในรูปร่างหน้าตาและฐานะของเจ้า พวกเขาเป็นแค่คนหลอกลวง”

“จำไว้หรือยัง?” ชายหนุ่มกำชับอย่างจริงจัง ราวกับจะปิดกั้นทุกเส้นทาง