หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1126

ลู่เจาเจากะพริบตาปริบๆ เอียงศีรษะครุ่นคิด “ได้ๆๆๆ ข้าจำได้แล้ว! ผู้ชายทั่วหล้าไม่มีใครดีสักคน คนที่เอาอกเอาใจต้องมีแผนการอะไรบางอย่างแน่ๆ”

“คนปากหวานจับโยนออกไปให้หมด”

“ผู้ชายไม่มีใครดีสักคน!”

เด็กสาวเท้าสะเอวพยักหน้าหงึกหงัก

ชายหนุ่มยิ้มรับพยักหน้า แม้จะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก

ปิดทุกเส้นทาง ไม่ให้ใครเดินได้

ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองนาง โบกมือหนึ่งที ก็ส่งลู่เจาเจากลับไปยังโลกมนุษย์

ลู่เจาเจายืนอยู่หน้าประตูจวนลู่

ประตูจวนลู่ปิดสนิท บ่าวรับใช้ที่ออกมาซื้อของพากันกลั้นหายใจ ไม่กล้าพูดอะไรมาก

“ได้ยินว่าองค์หญิงน้อยเกิดเรื่องแล้ว...”

“หายหน้าไปครึ่งปีแล้ว คนในจวนลู่พากันทำหน้าเศร้าสลด ฮูหยินสวี่ร้องไห้โดยไม่มีสาเหตุอยู่หลายครั้ง”

“ท่านแม่ทัพหรงก็มีสีหน้ากังวล ไปไหว้พระที่วัดฮู่กั๋วหลายครั้ง”

“แม้แต่ฝ่าบาท ก็ไม่ทรงมีสีหน้ายินดีตลอดทั้งวัน คงเป็นไปได้ว่าองค์หญิงน้อยประสบเหตุร้ายแล้ว”

ลู่เจาเจาได้ยินเสียงเบาๆ รอบตัว นางจึงขมวดคิ้วขึ้น

ทั่วเมืองหลวงลือกันว่าข้าตายแล้ว???

เด็กน้อยปีนขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว เคาะประตูเสียงดังสนั่นลั่น

“เปิดประตู เปิดประตู... ข้า ลู่เจาเจา กลับมาแล้ว!”

ภายในประตูใหญ่ คนเฝ้าประตูรีบคลานไปเปิดประตูหลักอย่างรวดเร็ว

เห็นใบหน้ากลมขึ้นเล็กน้อยของลู่เจาเจา ก็ร้องไห้ออกมาทันที วิ่งโซซัดโซเซกลับไป “กลับบ้านแล้ว บรรพชนน้อยของพวกเรากลับบ้านแล้ว!!” ร้องไห้โฮไปรายงานในจวน

ลู่เจาเจามองไปที่มุม แล้วยักจมูก

ที่มุมห้องมีเลือดแข็งตัวติดอยู่กับขนนกเล็กน้อย

ลู่เจาเจาใช้เท้าเขี่ยดินออกสองสามครั้ง ก็ขุดซากไก่และเป็ดออกมาจากโคลน

ที่คอมีรูเล็กๆ สองรู เหมือนรอยกัดของฟัน

ลู่เจาเจาเบ้ปาก

คนดีที่ไหนมีฟันแค่สองซี่?

บรรพชนของใครกลายเป็นปีศาจ คลานออกมาจากพื้นดินเพื่อคืนชีพเป็นผีดิบ?

เมื่อลู่เจาเจาเพิ่งก้าวเข้าประตู

ทันใดนั้นก็เห็นแม่วิ่งโซซัดโซเซออกมา ด้านหลังเติงจือก็มีน้ำตาคลอเบ้าเดินตามมาติด ๆ สวี่สืออวิ๋นรีบวิ่งไปหานาง แล้วโผเข้ากอดนางไว้แน่น

“เจาเจาของข้า…” เสียงยังไม่ทันขาดคำ ก็เริ่มสะอื้นแล้ว

หรงเช่อได้ยินว่าลู่เจาเจากลับบ้าน จึงรีบออกจากวังกลับบ้านแต่เช้า

ยังไม่ทันเข้าประตู ก็เห็นบ่าวรับใช้ในบ้านเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก็รู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ครึ่งปีมานี้ เหมือนมีเมฆดำปกคลุมไปทั่วจวน ทุกคนต่างหนักอึ้งในใจ และไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า

ในเวลานี้ ใจของเขาเต็มไปด้วยความปิติยินดี

“ได้แจ้งให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายทราบแล้วหรือยัง?”

“พวกเยี่ยนซูกลับมาแล้วหรือยัง?” หรงเช่อถามทันทีที่เข้าประตู

“แจ้งแล้วครับ คุณชายทั้งสามกำลังรีบกลับมา ได้ส่งคนไปแจ้งตระกูลหรงและและสวี่แล้ว คาดว่าตอนนี้เพิ่งจะทราบข่าว”

พึ่งเข้าประตูมา เซี่ยอวี้โจวก็รีบตามมาทัน และเข้าประตูมาพร้อมกับเขาพอดี

เมื่อเข้ามาในบ้าน อาหารเพิ่งจะถูกจัดวางบนโต๊ะ สวี่สืออวิ๋นมองลูกสาวด้วยความรักใคร่

ลู่เจาเจาไม่ได้กลับบ้านมานาน คิดถึงรสชาติอาหารที่บ้านอย่างมาก เมื่อเห็นทุกคนในบ้านจ้องมองนางไม่กะพริบตา ก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อย

ถือถ้วยเล็ก ๆ แล้วกินทีละนิด

แววตาแอบมองไปที่นกพิราบอบบนโต๊ะเป็นครั้งคราว แอบกลืนน้ำลาย

“เจาเจา กินเนื้อสิจ๊ะ” สวี่สืออวิ๋นคีบเนื้อให้นาง

เด็กสาวบิดไปบิดมาด้วยความเขินอาย “ท่านแม่ เจาเจาไม่ชอบกินของมัน ๆ แบบนี้” พวกท่านมองอยู่แบบนี้ ข้าจะกอดนกพิราบแทะได้ยังไง!!

ทุกคนในบ้านมองนางด้วยสายตาที่ร้อนแรง จนนางไม่สามารถมองข้ามได้