หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1128

“ปกติแล้วลูกกินนมเยอะหรือไม่? นอนหลับดีหรือไม่? มีอะไรผิดปกติหรือไม่?” ท่านหมอหลี่ซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเด็ก หยิบกลองเล็ก ๆ ออกมาจากกล่องยา

เขาเขย่ากลองเหนือเด็ก ส่งเสียงดังตงๆๆ

เด็กทารกอายุประมาณแปดหรือเก้าเดือน นั่งอยู่บนเตียงโดยไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ

สวี่สืออวิ๋นพูดด้วยน้ำตาคลอเบ้าว่า “ปกติเวลาเล่นกับลูก เขาไม่เคยส่งเสียง ไม่เคยหันไปฟัง หรือแม้แต่หันมามองเลย”

นางเคยมีลูกมาก่อน นางย่อมรู้ดีว่าการพัฒนาของเด็กเป็นอย่างไร

เด็กวัยนี้ควรจะส่งเสียงอ้อแอ้ได้แล้ว แม้จะยังไม่ชัดเจน แต่ก็ควรจะเปล่งเสียงง่าย ๆ ได้แล้ว

“แม้จะเอาของเล่นที่น่าสนใจมาล่อ ก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ”

ท่านหมอหลวงค่อย ๆ เปิดเปลือกตาของเด็ก แล้วตรวจดูรอบ ๆ

“แปลกนะ ดวงตาของเด็กคนนี้ดูสดใสมีชีวิตชีวา ไม่เหมือนคนปัญญาอ่อน หรือคนหูหนวกเป็นใบ้”

เขาเคยเห็นเด็กปัญญาอ่อนมาก่อน ดวงตาจะดูเลื่อนลอย ซึ่งแตกต่างจากเด็กคนนี้อย่างชัดเจน

เด็กหูหนวกเป็นใบ้ก็ไม่เหมือนกัน

แต่ทำไมเด็กคนนี้ ถึงไม่มีปฏิกิริยา และไม่ส่งเสียงเลยล่ะ?

หมอหลวงคิดไม่ตก ทุกคนต่างก็รุมถามหมอหลวงอย่างละเอียด

ลู่เจาเจาหมอบอยู่บนเตียง เงยหน้ามองน้องชายที่อยู่ในผ้าห่อตัว

เด็กอายุเพียงแปดเดือน แต่ก็ดูโตแล้ว แก้มยุ้ย ๆ กำลังมีน้ำลายไหลออกมา... ลู่เจาเจาเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อดมกลิ่นนม แต่ก็มีกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ปนอยู่ตลอด

นางใช้นิ้วจิ้มเบาๆ ที่แก้มน้องชาย ทำให้เกิดรอยบุ๋มเล็กๆ บนใบหน้า คิ้วของน้องชายดูเหมือนจะขมวดเข้าหากัน

“เจ้าเป็นคนโง่เหรอ?”

“เจ้าหูหนวกเหรอ?”

“เจ้าเป็นใบ้เหรอ?”

ลู่เจาเจาส่ายหัวอย่างเงียบๆ “ข้าไม่เชื่อหรอก”

หลังจากกินพลังวิญญาณของข้าไปมากมาย จะมีคนโง่ที่เลี้ยงดูด้วยพลังพิษมากมายขนาดนั้นเหรอ? หลอกใครกัน?

ตอนที่ยังอยู่ในท้องแม่ เขาจะส่งผลต่อจิตใจของแม่ เขาจะโง่เหรอ?

“เรียกพี่สาว?” สาวน้อยบีบแก้มน้องชายของนาง ปากของเด็กน้อยพ่นฟองออกมา

ดวงตาสีดำสนิทของน้องชายมองมาที่นาง แม้แต่กระดูกสันหลังของลู่เจาเจาก็ยังเย็นวาบเล็กน้อย

ทั้งๆ ที่เขาจะยังเป็นทารก แต่แววตาของเขาก็ไม่มีอารมณ์ใดๆ ราวกับว่าเขาเกิดมาพร้อมกับความเย็นชาอย่างมาก

แม้แต่แววตาที่มองไปที่แม่ ก็ไม่มีความอ่อนโยนเลย

“อืม ในร่างกายของเจ้ามีพลังวิญญาณสะสมอยู่มากมาย…” พลังวิญญาณเป็นหย่อมๆ ยังปะปนไปด้วยพลังพิษมากมาย เขา ดูดซับไปมากขนาดนี้เลยเหรอ?

มิน่าล่ะ แววตาของเขาจึงมีเส้นสีเลือด

“ถ้าไม่พูด ข้าจะแย่งมันมาให้หมด!” ลู่เจาเจาเคยเป็นจอมเผด็จการ เป็นคนหัวแข็ง เป็นคนที่ไม่มีเหตุผล

“เขายังหัดเรียกพี่สาวด้วย”

“ช่างเป็นความรักระหว่างพี่น้องที่น่าประทับใจจริงๆ สมกับเป็นพี่น้องที่มีสายเลือดเดียวกัน ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าเด็กนี่ไม่ยอมอ้าปาก ไม่ตอบสนอง ใครจะไปคิดว่า... ว่าต้องรอพี่สาวกลับบ้าน?” หรงเช่อรู้สึกทั้งขมขื่นและปวดร้าวในใจ แต่ก็รู้สึกโล่งใจอย่างมาก…

เด็กน้อยที่นั่งอยู่บนเตียงแทบจะสติแตก กอดศีรษะ แล้วร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง

เติงจือรู้สึกตื้นตันจนน้ำตาไหล “คุณชายน้อยถึงจะยังเล็ก แต่ก็เข้าใจทุกอย่าง”

สวี่สืออวิ๋นจูงมือเจาเจาเข้าไปข้างหน้า ประสานมือลูกชายคนเล็กที่ร้องไห้ฟูมฟายกับเจาเจา

“พวกเจ้าพี่น้องรักกัน แม่รู้สึกปลื้มใจ ดีแล้ว ดีแล้ว ต่อไปแม่ก็วางใจได้แล้ว…” สวี่สืออวิ๋นไม่ทันสังเกตเลยว่า ลูกชายคนเล็กยิ่งร้องไห้หนักขึ้น

เซี่ยอวี้โจวทำหน้าประหลาดใจ “ที่แท้เด็กก็ไม่ได้เป็นใบ้ แค่ไม่อยากสนใจพวกท่าน”

หรงเช่อกับภรรยา…

เจ้าพูดถูก แต่ครั้งหน้าอย่าพูดอีก

ณ แดนเทพ

หันชวนมองหินสีเลือดที่ลอยอยู่ตรงหน้า แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ก้อนหินก้อนนี้เกิดจากพลังพิษชีเจวี๋ย ซึ่งสามารถสะท้อนสถานการณ์ของชีเจวี๋ยได้

ในตอนนี้ หินก้อนนี้เป็นสีแดงฉาน

แสดงให้เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังตกอยู่ในสภาวะโกรธและควบคุมไม่ได้ ดีๆๆ ชีเจวี๋ยจงโกรธแค้นต่อไป จงเติบโตต่อไป!!