หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1129

ในตอนนี้ ชีเจวี๋ยผู้โกรธเกรี้ยวจนควบคุมตัวเองไม่ได้…

ได้อุ้มเท้าของตัวเองขึ้นมา แล้วอ้าปากงับอย่างแรง…

ลู่เจาเจาหัวเราะอย่างไม่มีความรู้สึก ในขณะที่น้องชายของเขา ร้องไห้ปานจะขาดใจ…

“ฮูหยิน ในครัวมีของหายอีกแล้วเจ้าค่ะ”

สาวใช้ตัวน้อยหน้าประตูเดินเข้ามารายงานด้วยสีหน้าลำบากใจ แม้ว่าประตูหน้าต่างจะปิดอย่างแน่นหนา แต่ในบ้านก็มักจะมีสัตว์เลี้ยงหายไป

ของที่หายไปไม่ได้มีราคาแพง แต่ในบ้านจะไม่ควรมีคนขี้ขโมยเช่นนี้เด็ดขาด

เติงจือพาคนตรวจสอบมาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยใดๆ

สวี่สืออวิ๋นกดที่วางคิ้ว “อะไรหายไปอีกแล้ว?”

สาวใช้เม้มริมฝีปาก “ครั้งนี้มีนกพิราบหายไปสามตัวเจ้าค่ะ”

“ช่างเถอะ พวกเจ้าออกไปก่อน อย่าเพิ่งทำอะไรให้เป็นที่สังเกต ให้พี่เช่อพาคนไปตอนกลางคืน” สวี่สืออวิ๋นหยอกล้อลูกชายตัวน้อยในอ้อมแขน ดูเหมือนลูกชายของนางยังคงไม่สนใจ ทั้งที่อายุแค่แปดเดือน แต่นิสัยของเขาก็ดูเย็นชาไปบ้างแล้ว

“เจ้าค่ะ” สาวใช้ก็ออกไป

เติงจือปิดปากหัวเราะ “ฮูหยิน ท่านดูสิ คุณชายน้อยเพิ่งจะแปดเดือน แต่ตั้งใจฟังพวกเราคุยกันอย่างตั้งใจ ราวกับว่าเขาเข้าใจ”

เด็กน้อยวัยแปดเดือนมองนางด้วยสีหน้าเรียบเฉย

หัวใจของเติงจือเต้นแรง นางถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

รู้สึกว่าสายตาของคุณชายน้อยนั้นดูน่ากลัวเล็กน้อย

เมื่อมองดูอีกครั้ง เขาก็กำลังอุ้มผลไม้แล้วกัดกิน

อาจเป็นเพราะ นางคิดไปเองสินะ

ในตอนเย็น พี่น้องทั้งสามคนแห่งตระกูลลู่ก็รีบกลับไปที่จวน

ไม่ได้เจอกันนาน พี่ใหญ่ที่หล่อเหลาดูเหมือนจะสุขุมขึ้น ทำให้คนอื่นเดาใจไม่ถูก เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วอุ้มลู่เจาเจา กอดนางไว้ในอ้อมแขนแน่น

“พี่ใหญ่ไร้ประโยชน์ ไม่สามารถปกป้องน้องหญิงได้” ลู่เยี่ยนซูพูดออกมาอย่างรู้สึกผิด

ลู่เจิ้งเย่ว์สวมชุดแข็งแรง แม้ว่าเขาจะไม่สวมชุดเกราะ แต่เขาก็มีกลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่วร่างกาย

เด็กหนุ่มที่เคยลำบากยากเข็ญ ได้กลายเป็นแม่ทัพที่แข็งแกร่ง

มีแผลเป็นบนใบหน้าของเขาตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ ซึ่งทำให้เขาดูเป็นลูกผู้ชายมากขึ้น

“ให้พี่รองดูหน่อยสิ สูงขึ้นและผอมลงด้วยนะเนี่ย...” ลู่เจิ้งเย่ว์รับน้องสาวมาอุ้ม เสียงของเขาสั่นเครือหลายครั้งขณะที่เขาอุ้มนางไว้

ลู่หยวนเซียวที่อยู่ข้างหลังเขาถือหนังสือและมีน้ำตาคลอเบ้า พึมพำเบา ๆ ว่า กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว”

ในตอนกลางคืน ครอบครัวนั่งทานอาหารเย็นด้วยกันที่โต๊ะ

“เจาเจากลับมาบ้านแล้ว ช่วยตั้งชื่อให้น้องชายได้หรือไม่? หรงเช่อเป็นคนที่จำเรื่องนี้ได้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจาเจาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าน้องชายดื้อรั้นมาก

“ตั้งชื่อเล่นให้เขาว่า ซ่านซ่าน”

“อ้อ...ขอบคุณพี่สามทั้งครอบครัวเจ้าค่ะ”

ลู่หยวนเซียว “เราเป็นครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจกันหรอก พี่ดีใจที่เจาเจาตั้งใจเรียน”

“พี่สามต้องตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้ เพราะพี่เป็นคนโง่ที่สุดในบ้านแล้ว” เขาพูดพลางลูบหัวตัวเองอย่างเศร้าใจ

ลู่เจาเจา ข้าหมดหวังแล้วจริงๆ…

หลังจากส่งพี่สามกลับไปแล้ว ลู่เจาเจาก็ลูบหัวตัวเองอย่างสงสัย “ข้าทำการบ้านเสร็จรึยังนะ?”

เสร็จรึยัง? เหมือนจะยังไม่เสร็จ…

คืนนี้ ปากกาหนึ่งด้าม และโคมไฟหนึ่งดวง จะร่วมกันสร้างตำนานบทใหม่ขึ้นมา

“ถ้ารอให้อาจารย์ครูชราตาย ข้าก็จะได้รับอิสระเสียที แต่พี่สามของข้าเพิ่งสิบกว่าขวบ ข้ากลัวว่าจะรอไม่ไหวหรอกนะ” นางพูดพลางกุมขมับด้วยความสิ้นหวัง ครั้งล่าสุดที่แอบดูบัญชีการเกิดการตายของฮ่องเต้เฟิงตู อาจารย์ครูเหลือเวลาอีกแค่สามปีเท่านั้น

แต่ใครจะไปรู้ว่า จะมีพี่สามเพิ่มมาอีกคน!

นางเดินคอตกเข้าไปในห้อง ล้างหน้าล้างตาอย่างลวกๆ แล้วก็ไล่สาวใช้ให้ออกไปเพื่อที่จะได้นอนพัก

เมื่อทุกคนออกไปหมดแล้ว นางจึงลุกขึ้นนั่ง

ประสานมือเรียกจู๋มั่วและจุยเฟิง

จู๋มั่วและจุยเฟิงรู้ข่าวว่านางกลับบ้านแล้ว จึงปรากฏตัวขึ้นในห้องอย่างเงียบๆ

“คุณหนู ท่านได้รับบาดเจ็บหรือไม่?” จุยเฟิงก้าวไปข้างหน้า ตรวจดูแขนขาเล็กๆ ของนางอย่างละเอียด แล้วก็นับลูกตา นิ้วเท้าและอื่นๆ