หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1130

กลัวว่าจะขาเป๋ตาบอด

“ไม่เป็นไร ไม่ได้ตาบอดหรือขาเป๋ ยังมีชีวิตดีๆ พวกเขาเป็นอย่างไรบ้าง?” ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้าลึกๆ เหล่าศิษย์ถูกปลดออกจากตำแหน่งเทพและได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่รู้ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรบ้าง

“ตอนนั้นพวกเราหนีจากแดนเทพไม่มีที่ไป พอดีได้พบกับฮ่องเต้เฟิงตูแห่งแดนเทพชั้นบน ฮ่องเต้เฟิงตูจึงหาสถานที่ให้พวกเขาได้ฟื้นฟูพลัง ตอนนี้…” จุยเฟิงมองนางด้วยความลังเล

“เทพที่สูญเสียแก่นพลังเทพไปแล้ว ไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้นาน ตอนนี้เทพเสียนถิงและเทพจงไป๋อยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยดี”

“ท่านอย่ากังวล ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมามีเทพหลายองค์เสด็จลงมาที่แดนปรภพ คาดว่ากำลังสืบข่าวของท่านอยู่ ฮ่องเต้เฟิงตูไม่กล้ามาพบกับท่าน ท่านควรหลีกเลี่ยงไปก่อนก็ดี อาอู๋และอาหมานอยู่ที่นั่นเพื่อดูแลเหล่าท่านเทพ ท่านวางใจเถอะ...”

ลู่เจาเจาทำได้เพียงระงับความร้อนรนในใจ

ถ้านางรีบไป อาจทำให้แดนเทพสังเกตเห็น

ลู่เจาเจาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “แล้วพวกเจ้าทำการบ้านเป็นไหม?” จู๋มั่วและจุยเฟิงต่างตกตะลึง…

จุยเฟิงส่ายหัว “ตอนข้าอยู่ในแดนมารไม่ได้ไปเรียน ข้าไม่เข้าใจเรื่องยุ่งยากของโลกมนุษย์พวกเจ้าหรอกนะ”

จู๋มั่ว “เผ่ามังกรของข้าเรียนรู้วิธีผสมพันธุ์ สิ่งที่เจ้าท่องจำมาเป็นเรื่องน่าเบื่อ ข้าทำไม่เป็นหรอก!”

ลู่เจาเจาทั้งโกรธและโมโห จึงโบกมือไล่พวกเขาออกไป

หลังจากที่จู๋มั่วและจุยเฟิงจากไป ลู่เจาเจาก็นั่งลงข้างหน้าต่าง หยิบการบ้านที่อาจารย์ครูสั่งออกมาอย่างว่าง่าย

“ข้าคือลู่เจาเจา เทพกระบี่เจาหยาง อุทิศตนเพื่อช่วยโลกหล้า บุญคุณยิ่งใหญ่กว่าสวรรค์!!”

“ข้าสามารถสังหารเทพ และสังหารมารชั่วร้ายได้”

“ใครจะกล้าทำอะไรข้า?”

ขณะที่เขียนไป ก็พึมพำบ่นงึมงำด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

พูดไปพูดมา ก็เบะปาก “แต่อาจารย์ครูตีมือเจ็บจริงๆ นะ…”

ห้องนอนของลู่เจาเจา สว่างไสวทั้งคืน

นางนั่งอยู่หน้าต่าง มือเล็กๆ เขียนเร็วมาก จนกระทั่งฟ้าสาง ตาของนางก็แทบจะลืมไม่ขึ้น…

เมื่อคืนยังเหลือตั้งเยอะ！！

แย่แล้ว แย่แล้ว ข้า เทพกระบี่เจาหยาง ต้องโดนตีมือแน่！

ในขณะที่กำลังสิ้นหวังจนปัญญา ก็รู้สึกได้ถึงพลังพิษที่เริ่มแผ่ซ่านเข้ามาจากนอกประตู…

ลู่เจาเจารีบลุกขึ้นยืน ค่อยๆ ผลักประตูแง้มออกเล็กน้อย

ตอนนี้ เป็นยามดึกแล้ว

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ สาวใช้ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูของนางถึงได้ทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างหมดแรง

ลู่เจาเจาเขย่งเท้าแอบย่องออกไป พลังพิษเกือบจะปกคลุมทั่วทั้งจวนตระกูลลู่แล้ว

ลู่เจาเจาเดินตามทิศทางที่พลังพิษหนาแน่นที่สุดไป

จนกระทั่ง หยุดอยู่หน้าห้องครัว

ท่านพ่อหรงกำลังพิงกำแพงอย่างอ่อนแรง มือข้างหนึ่งกำกระบี่ไว้แน่น สีหน้าดูเคร่งขรึมอย่างมาก

“เจ้าปีศาจชั่วตนใด กล้ามาอาละวาดในจวนข้า?!”

นางก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว ซ่านซ่านดูเหมือนจะได้ยินเสียงเคลื่อนไหวด้านหลัง จึงรีบหันกลับมา

ขณะที่เขาหันหลังกลับมา ดวงตาของเขายังคงแดงก่ำด้วยความโกรธ ดูแล้วช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก หากปล่อยไว้เช่นนี้ วันข้างหน้าต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่

มุมปากของเขายังคงมีรอยเลือดสีแดงสดติดอยู่ และมีขนไก่ติดอยู่บนแก้ม

เสี่ยวซ่านซ่านมีท่าทีตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด เขาถึงกับยกมือขึ้นมาเช็ดปากอย่างงุ่มง่าม แต่กลับทำให้เลือดเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้า

ลู่เจาเจามองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“นมดี ๆ ไม่กิน ทำไมต้องดื่มเลือดด้วย? เจ้ารู้ไหมว่า ท่านแม่จะเสียใจแค่ไหน”

“แล้วยังทำให้คนทั้งจวนแตกตื่นตกใจ ทุกคนคิดว่ามีปีศาจร้ายปรากฏตัว...”

นางชะงักไปครู่หนึ่ง หยิบผ้าเช็ดหน้าเล็ก ๆ ออกมาจากอกเสื้อ แล้วเช็ดรอยเลือดที่มุมปากของซ่านซ่านจนสะอาดหมดจด

ทั้งๆ ที่ยังไม่ครบปี แต่ร่างกายกลับแผ่รังสีอำมหิตออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ความกระหายเลือดทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

ที่แปลกก็คือ เป็ดและไก่ที่อยู่บนพื้นก็ดูเหมือนจะยอมตายเพื่อเขา

ซ่านซ่านพยายามคลานไปข้างหน้า อยากจะจับเป็ดที่อยู่ตรงหน้า

แต่ลู่เจาเจาขวางทางเขาไว้ ขัดขวางเส้นทางของเขา

ทันใดนั้นเขาก็แยกเขี้ยว เผยให้เห็นฟันสองซี่ที่เปื้อนเลือด ใบหน้าที่ดูน่ารักไร้เดียงสา กลับมีความโหดเหี้ยมกระหายเลือดแฝงอยู่

“เจ้าเพิ่งจะแปดเดือน ทำไมถึงกระหายเลือดขนาดนี้ เจ้า…” ลู่เจาเจาจ้องมองเขาอย่างละเอียด