หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1131

หลังจากครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน นางจึงพูดขึ้นด้วยท่าทีสุขุม “หรือว่าเจ้าจะเป็นปีศาจที่เยว่ซื่อนำมา”

เมื่อไม่มีเลือดสด น้องชายก็เริ่มมีอาการหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด เขากัดฟันกรอด ส่งเสียงคำรามออกมาจากลำคอ

แม้แต่นิสัยยังเปลี่ยนเป็นดุร้ายได้ขนาดนี้

“ยังไงเจ้าก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับอาหารของมนุษย์!”

“ไม่มีเลือด เจ้าจะตายงั้นหรือ” ลู่เจาเจารับรู้ได้ถึงอารมณ์คุกรุ่นของเขาจึงพอจะเดาได้

ใบหน้าเล็กของลู่เจาเจาลังเลอยู่พักหนึ่ง “ข้าจะให้โอกาสเจ้า ค่อย ๆ ปรับตัวกับอาหารของมนุษย์ก็แล้วกัน”

“เลือดเป็ด เลือดไก่ ข้าไม่ห้ามหากเจ้าต้องการจะดื่ม แต่ถ้าเจ้าทำร้ายมนุษย์เมื่อใดล่ะก็ ข้าจะเป็นคนสังหารเจ้าด้วยมือของข้าเอง!” ลู่เจาเจามองเขาอย่างดุดัน

“อยากดื่มก็ดื่มสิ”

“แต่เจ้าห้ามสร้างเรื่องอะไรในจวน เดี๋ยวท่านพ่อกับท่านแม่จะกลัว…” ลู่เจาเจานึกถึงตอนที่เขายังไม่เกิด ตอนนั้นมีสัตว์ป่าวิ่งมาชนประตูหน้าบ้านตายเป็นจำนวนมาก นางกลัวว่าน้องชายจะเป็นผู้ที่ชอบก่อความวุ่นวาย

“จะหาเลือดดื่มมันก็ง่ายจะตายไม่ใช่หรือ” ลู่เจาเจาอุ้มเขาขึ้นมาก่อนพาออกไปนอกประตูบ้านในช่วงที่ฟ้ายังไม่สาง

ซ่านซ่านขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรนางได้

ลู่เจาเจาเรียกจุยเฟิงให้ตามออกมา เพื่อให้มันพาทั้งสองออกไปยังนอกเมือง

ช่วงเวลาฟ้าสาง มีชาวบ้านเริ่มออกมาเดินกันบนถนน

ทั้งสองมาถึงนอกเมือง ก่อนจะเดินเข้าไปในซอยยาว บรรยากาศของที่นี่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหม็นและกลิ่นคาวอ่อนๆ

“นี่คือถนนเชือดสัตว์ของเมืองหลวง พวกเขาจะทำการฆ่าหมู ฆ่าไก่ ฆ่าเป็ด ฆ่าแกะและอีกมากมายที่นี่”

ลู่เจาเจาหยิบเงินสองเหรียญออกมาและยื่นไปให้คนเชือดหมู “ขอเลือดหมูหนึ่งถ้วย”

ซ่านซ่านที่นอนอยู่บนหลังจุยเฟิง เมื่อเห็นไก่ เป็ด หมู และแกะที่กำลังรอถูกเชือด แววตาของเขาก็แฝงไปด้วยความรังเกียจ

ผ่านไปไม่นาน เลือดหมูถ้วยใหญ่ก็ถูกวางไว้บนพื้น

“หนูน้อย ข้ายังมีเลือดไก่เลือดเป็ดอีก ต้องการหรือไม่”

ลู่เจาเจาเก็บเลือดถังใหญ่เอาไว้ และให้จุยเฟิงลากเลือดสองถังกลับบ้าน

“หลังจากนี้ ถ้าเจ้าอยากดื่มเลือด เจ้าก็เรียกข้าได้ ข้าจะพาเจ้ามาที่ถนนเชือดสัตว์ หรือเจ้าจะนอนรองใต้หัวหมูเพื่อดื่มเลือดก็ได้ ข้าไม่ถือสา…”

ซ่านซ่านเคยคิดว่าความกระหายในสัญชาตญาณของตัวเองแข็งแกร่งกว่าทุกอย่าง

แต่ตอนนี้...

สัญชาตญาณดูเหมือนไม่ใช่เรื่องยากที่จะเอาชนะ

หากเขาได้กัดคอไก่และเป็ดตัวเป็น ๆ ที่ยังมีชีวิตเขาก็คงรู้สึกราวกับเลือดภายในร่างกายที่กำลังเดือดพล่านด้วยความตื่นเต้น

แต่เมื่อเลือดในถ้วยถูกวางลงตรงหน้า เขากลับรู้สึกไม่อยากดื่ม

เขาปิดปากตัวเอง น้ำตาเกือบจะไหลออกมาเพราะความโกรธ

“ทำไมไม่ดื่มล่ะ อยากให้ข้าป้อนหรือ” นางหยิบช้อนขึ้นมาและตักเลือดใส่ปากเขา

“แหวะ...”

ซ่านซ่านอ้วกออกมาทันที

เขาปีนขึ้นไปร้องไห้อาละวาดบนหลังของจุยเฟิง

“พี่สาม ท่านดูน้องชายสิ!!” นางโมโหฟาดงวงฟาดงา ก่อนจะชี้ไปทางน้องชายที่ฉีกการบ้านของนางออกเป็นชิ้น ๆ

ทำดี ทำดี ไม่เหลือเลยสักแผ่น

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าคือน้องชายของข้า!!

ไม่ว่าเจ้าจะร้ายกาจเพียงใด พี่สาวคนนี้จะทำให้เจ้ากลับตัวเป็นคนดีเอง!!

“พี่สาม ท่านดูสิ ดูเขาสิ เขายังไม่รู้สึกผิด แถมยังฉีกการบ้านของข้าอยู่!”

“ท่านต้องช่วยบอกอาจารย์ให้ข้านะ ช่วยเป็นพยานให้ข้าว่าการบ้านถูกซ่านซ่านฉีกจริง ๆ !”

ลู่หยวนเซียวกำลังตกใจกับกระดาษที่ลอยอยู่เต็มอากาศ

ภาพนี้...ช่างคุ้นตาเสียจริง

ราวกับเหตุการณ์ที่จุยเฟิงกลายเป็นแพะรับบาปคราวที่แล้ว

แต่ลู่เจาเจาแสดงได้สมจริงมาก น้ำตาคลอเบ้า นางจับแขนของพี่ชายและร้องไห้อย่างน่าสงสาร

ลู่หยวนเซียวสมองโล่งไปชั่วขณะ เขานั่งลงตรงหน้าซ่านซ่านที่มีสีหน้าไร้อารมณ์ “ซ่านซ่าน บอกพี่สามมาว่าเจ้าทำด้วยความสมัครใจหรือเปล่า”

ซ่านซ่าน...

ข้าถูกบังคับ

แต่ข้าพูดไม่ได้

เขาแอบมองพี่สาวที่ยิ้มอย่างอบอุ่นอยู่ด้านหลังของพี่สาม นางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ซ่านซ่าน บอกมาว่าใครขู่เจ้า ข้าจะจัดการให้” นางกำหมัดและชูกำปั้นขึ้นไปในอากาศ