หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1132

ซ่านซ่านส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะทำการฉีกกระดาษด้วยแรงที่มากขึ้น

เขากะพริบตาถี่ ๆ มองไปที่พี่สาม เหมือนจะบอกว่า พี่สาม ท่านแอบถามข้าสิ แอบถามข้า!!

“ซ่านซ่านตาเป็นอะไร เดี๋ยวพี่จะเชิญหมอมาตรวจทีหลังดีกว่า เผื่อว่ามีปัญหาอะไร” ลู่หยวนเซียวพึมพำ ก่อนจะหันไปสั่งให้เด็กรับใช้ติดตามเรื่องดวงตาของน้องชาย จากนั้นเขาก็เดินจากไป

“เจาเจา อย่ากังวลไป พี่สามจะหามาให้ใหม่”

ลู่เจาเจา...

นางก้มหน้าคอตก ราวกับผู้ที่สูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป

แต่เด็กน้อยที่นั่งอยู่บนเตียงกลับหัวเราะออกมาเงียบ ๆ เขาดีใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นว่าลู่เจาเจาเจ็บใจ

“สีหน้าของเจ้าทำให้ข้าไม่พอใจ แต่ข้าจะให้โอกาสเจ้าในการแสดงสีหน้าใหม่อีกครั้ง”

รอยยิ้มของเด็กน้อยหายไปในทันที

เขากำหมัดด้วยความโกรธ ทำไมพอเจ้าไม่มีความสุข แล้วข้าจะมีความสุขไม่ได้!!

เขาโกรธจน...

ทำได้แค่โกรธเท่านั้นแหละ

พอเห็นหมัดเล็ก ๆ ของพี่สาว เขาก็ต้องหุบยิ้มและก้มหน้าก้มตาต่อไป เขาต้องแสดงสีหน้าเศร้าให้เหมือนกับพี่สาว

ลู่เจาเจารู้สึกพอใจขึ้นมาทันที นางเดินไปตบหัวน้องชายเบา ๆ

“ไม่ต้องเป็นห่วง การบ้านของข้าก็มีส่วนของเจ้าอยู่ด้วย เจ้าต้องรีบโตหน่อยนะ จะได้ช่วยข้าทำการบ้านน่ะ”

ลู่เจาเจาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เด็กน้อยกลั้นน้ำตาเอาไว้ นัยต์ตาดำสนิทของเขาทำให้ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หลายคนในจวนไม่รู้เรื่องการบ้านที่เป็นเหตุให้พวกเขาหมดสติไป

แต่หรงเช่อที่ทำศึกในสนามรบมานาน แน่นอนว่าเขาต้องรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของเมื่อคืน

ในมื้อเช้า เขาได้นำยันต์ที่ลู่เจาเจาเคยวาดมาวางไว้ทั่วบ้าน

“จวนของเรา เกรงว่าจะสกปรกเกินไป” หรงเช่อพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม

“เมื่อเช้าข้าให้คนขุดที่ใต้กำแพงนอกบ้าน และพบว่ามีซากสัตว์ที่ถูกดูดเลือดจนแห้งกรังถูกฝังไว้อยู่มากมาย”

เดิมทีเขาเป็นห่วงว่าอวิ๋นเหนียงจะกลัว แต่ถ้าปิดบังนางก็เกรงว่านางอาจไปเจอเข้ากับเรื่องอัปมงคลโดยไม่รู้ตัว

อวิ๋นเหนียงทำช้อนหล่นจากมือ

ลู่เจาเจาที่นั่งตรงหน้ากำลังทานอาหารอย่างตั้งใจ โดยที่ข้าง ๆ มีแม่นมคอยป้อนข้าว และซ่านซ่านที่มีหน้าตาไร้เดียงสา

“เจ้าไม่ต้องกลัว ยันต์ของเจาเจามีอิทธิฤทธิ์มาก วิญญาณชั่วร้ายไม่กล้าเข้ามาใกล้หรอก”

“แต่สัตว์เหล่านั้นล้วนมีรอยกัดที่คอ เกรงว่าจะเป็นผีดิบในตำนาน ตามตำนานว่ากันว่าผีดิบตายแล้วไม่เน่า พวกมันจะกินเลือดมนุษย์เป็นอาหาร ข้ากลัวว่านี่อาจนำมาซึ่งหายนะ”

ลู่เจาเจายกมือขึ้น “ท่านพ่อ ท่านแม่ ไม่ต้องกังวลใจ เจาเจาจัดการแล้วล่ะ”

“ผีดิบน้อยบอกว่าไม่กล้าทำแล้ว”

ลู่เจาเจาทำหน้าซึม “ข้าขอพักอีกสามวันได้หรือไม่ ข้าได้รับบาดเจ็บ ยังไม่หายดี…”

“แขนเจ็บ ขาเจ็บ ใจก็เจ็บ...”

ลู่เยี่ยนซูหัวเราะ “เจ้าไม่มีหัวใจ…จะเจ็บได้อย่างไร…” พูดจบ เขาก็เงียบไปทันที

เขาหันไปมองเจาเจาด้วยความตกใจ แต่พบว่าเด็กสาวกำลังยิ้มร่าอยู่ แววตาของนางไร้ซึ่งความเจ็บปวด

“ได้ ได้ ได้ ตกลง พี่ก็จนปัญญาแล้วจริง ๆ พักอีกสามวัน” เขากอดเจาเจาด้วยความรู้สึกผิดและโทษตัวเองที่พูดแบบนั้นออกมา

เขาพูดไม่คิดจริง ๆ

จนกระทั่งลู่เยี่ยนซูออกไป ลู่เจาเจาก็นั่งกอดเข่าหน้าประตู ก่อนจะใช้นิ้วจิ้มต้นหญ้าในกระถาง

“เจ้าหญ้าน้อย เจ้าว่าข้าเป็นตัวอะไร เทพ? มนุษย์? ปีศาจ?”

นางไม่รู้ว่าความหมายของเทพ มนุษย์ หรือปีศาจคืออะไร

นางยังไม่ทันจะได้เสียใจ จู่ ๆ จู๋มั่วก็บินร่อนลงมาปรากฏตัวขึ้นด้วยรอยยิ้มเช่นเคย ก่อนจะวิ่งเข้ามากอดเจาเจาอย่างดีใจ

มันถึงขั้นโยนตัวนางขึ้นไปในอากาศแล้วรับไว้

“อ๊ากกกก....”

“องค์หญิงน้อย องค์หญิงน้อย ข้าจะเป็นพ่อคนแล้ว! ข้าจะเป็นพ่อคนแล้ว!!”

“ท่านรู้หรือไม่ว่าอาอู๋ท้องแล้ว!” จู๋มั่วหัวเราะจนตัวสั่นและกอดเจาเจาเอาไว้ด้วยความดีใจ