หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1133

“จู๋มั่วจะมีทายาทสืบสกุลแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่า...” ต้องบอกก่อนว่า เผ่ามังกรมีทายาทยากมาก แต่เขาเพิ่งจะแต่งงานได้ปีเดียวก็มีลูก!!

ใครจะรู้ว่าเขาดีใจแค่ไหน

“วันนี้พวกเทพในแดนปรภพไปกันแล้ว อีกเดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปที่นั่น”

“ข้าได้ยินว่าผู้หญิงในโลกมนุษย์ เวลาที่พวกนางท้องจะชอบกินของเปรี้ยวและเผ็ด อีกเดี๋ยวข้าจะไปหาฮูหยินสวี่เพื่อขออาหารสักหน่อย”

“จริงสิ อาอู๋เป็นมนุษย์ แต่ลูกของข้าเป็นมังกร แล้วนี่นางต้องท้องนานเท่าใด ร่างกายอาอู๋จะทนไหวหรือไม่” ความดีใจของจู๋มั่วมาพร้อมกับความกังวล ทายาทของเผ่ามังกรต้องท้องนานหนึ่งปีแปดเดือน เกรงว่าอาอู๋จะลำบากซะแล้ว

ลู่เจาเจาสูดหายใจเบา ๆ

นางมีลางสังหรณ์ว่าอีกไม่นานจู๋มั่วจะได้รับผลกรรมของตนเองในไม่ช้า

“ข้าจำได้ว่าเจ้ายังมีภรรยาอยู่แล้วที่เผ่ามังกร…” ลู่เจาเจาเตือนเบาๆ

จู๋มั่วโบกมืออย่างไม่สนใจ “อะไรนักหนา จะพูดถึงตัวซวยทำไมกัน”

ในตอนนี้ ท้องฟ้าเริ่มมืด

ก่อนที่ลู่เจาเจาและจู๋มั่วจะออกจากตระกูลลู่ พวกเขาได้ทำการป้องกันรอบ ๆ จวนตระกูลลู่ เพราะกลัวว่าพลังชั่วร้ายที่รุนแรงของซ่านซ่านจะนำสิ่งไม่ดีเข้ามา

ลู่เจาเจาเตรียมการป้องกันไว้ล่วงหน้า

เมื่อลู่เจาเจามาถึงแดนปรภพ ราชาแห่งโลกความตายก็กำลังทำสีหน้าไม่สบอารมณ์รอพวกเขาอยู่

เมื่อเห็นว่านางเดินเข้ามาด้วยสภาพครบสามสิบสอง และไม่ได้รับบาดเจ็บที่ใด เขาจึงถอนหายใจฮึดฮัด

“ก่อกบฏไม่เรียกข้า แต่กลับมาขอความช่วยเหลือภายหลังเนี่ยนะ”

“ทหารผีของข้านับหมื่นนาย กำลังรอปฏิบัติหน้าที่อยู่ แต่เจ้ากลับไม่เรียกข้า!! เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เจ้าไม่เรียกข้า!” ราชาแห่งโลกความตายผู้สูงศักดิ์และมีอำนาจล้นฟ้า แต่น้ำเสียงกลับปนไปด้วยความน้อยใจ

“เจ้ากลับพาแค่มังกรดำกับหมาขนแดงขึ้นไปก่อกบฏ! เจ้าสองตัวนั่นจะช่วยอะไรได้ มันเก่งกว่าข้า? หรือมีสมุนมากกว่าข้า?”

“ข้าสู้พวกมันไม่ได้งั้นหรือ”

จู๋มั่วถลึงตาทันที “เจ้าจะพูดอะไรก็พูดไป แต่ทำไมต้องโจมตีมาที่ข้าด้วย!”

ราชาแห่งโลกความตายมองเขาอย่างดูถูก “มังกรดำตัวน้อยที่ทำหน้าที่ปลูกดอกไม้ป่า เห้อ…ไม่ช้าก็เร็วก็คงจะถูกเผ่าหงส์ลอกหนังมังกรออกจนหมด”

จู๋มั่วทั้งโกรธทั้งโมโห แต่สู้อีกฝ่ายไม่ได้ จึงทำได้เพียงจ้องเขาอย่างไม่พอใจ

ลู่เจาเจารีบเดินเข้าไปแทรกกลางระหว่างทั้งสอง “ข้าไม่ได้มองว่าเจ้าอ่อนแอ เจ้าคือสหายคนสำคัญที่สุดของข้า มีเจ้า ข้าถึงได้ขึ้นสวรรค์อย่างไร้ความกังวล”

“และเจ้ายังช่วยจัดการเรื่องลูกศิษย์ของข้าอีก”

ราชาแห่งโลกความตายพยักหน้าอย่างลำพองใจ “ก็จริง มีแค่แดนปรภพของข้าที่ซ่อนพวกเขาได้”

“นับว่าเจ้ามองการณ์ไกล ครั้งหน้าหากจะทำการต่อสู้เจ้าต้องเรียกข้า”

ลู่เจาเจาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เพื่อทำให้ราชาแห่งโลกความตายพึงพอใจ

“จงไป๋...” ลู่เจาเจาเปล่งเสียงเบา ๆ นางยื่นมือออกไปจับมือใหญ่ของผู้เป็นลูกศิษย์

มือของจงไป๋เย็นเฉียบ ร่างกายแข็งทื่อ นางแทบจะไม่สามารถจับชีพจรของเขาได้

เมื่อได้ยินเสียงของลู่เจาเจา ขนตาหนา ๆ ของเขาก็สั่นเบา ๆ ก่อนที่เปลือกตาทั้งสองจะเปิดขึ้นช้า ๆ

สายตาที่เคยขุ่นมัว เมื่อเห็นลู่เจาเจาก็เกิดประกายแสงขึ้นมาทันที

เขายกมือขึ้นมาจับมือของลู่เจาเจาเอาไว้แน่น “ท่าน...ท่านอาจารย์...” ราชาแห่งโลกความตายไม่กล้าดูต่อ

“ยังมีชีวิตอยู่ ท่านอาจารย์...ดีจริง ๆ “ เขาพูดเบา ๆ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“คุ้มกันงั้นหรือ คุ้มจริง ๆ ใช่หรือไม่ที่เจ้าต้องเอาอนาคตของตัวเองมาเดิมพัน แล้วชีวิตของเจ้าล่ะ” ลู่เจาเจาก้มหน้าร้องไห้ น้ำตาหยดลงบนหลังมือจงไป๋

“เจ้าได้ตำแหน่งเซียนแล้ว เป็นเทพฝ่ายยุติธรรมในแดนเทพ แต่เจ้าต้องกลายเป็นเช่นนี้เพื่อข้า มันคุ้มกันจริง ๆ งั้นหรือ” ลู่เจาเจาร้องไห้ไม่หยุด

ใบหน้าขาวซีดของจงไป๋ประดับไปด้วยรอยยิ้ม

เขายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ลู่เจาเจาด้วยความยากลำบาก

“อย่าร้อง อย่าร้อง...” ท่านอาจารย์อย่าร้องไห้...

“คุ้มสิ คุ้ม แค่ท่านยังมีชีวิต อะไรก็คุ้มทั้งนั้น พวกเราอยากให้ท่านอาจารย์ได้เห็นโลกอันสวยงามแห่งนี้”

“ท่านอาจารย์...ท่านต้องใช้ชีวิตให้ดีนะ...” เขาเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก ดวงตาแทบจะลืมไม่ขึ้น เขาทำได้เพียงพูดคำซ้ำ ๆ เดิม ๆ