หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1134

เมื่อพูดจบ เขาก็หลับตาลงและหมดสติไป

“จงไป๋ จงไป๋ เจ้ารีบฟื้นขึ้นมานะ อย่านอน ข้ากลับมาแล้ว เจ้าอย่าเพิ่งทิ้งข้าไป” ลู่เจาเจาฟุบหน้าร้องไห้บนร่างของจงไป๋

“อาการของเขาเหมือนกับเทพเสียนถิงไม่มีผิด”

“ซิงหุยและเซิ่งเหอดีกว่าหน่อย แต่...” นี่เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น

ราชาแห่งโลกความตายทอดถอนใจเบา ๆ

“ให้พวกเขาไปเกิดใหม่ได้หรือไม่ พวกเขาจะสามารถกลับเข้าสู่วัฏจักรได้หรือไม่” ลู่เจาเจาถามในขณะที่น้ำตานองหน้า

ราชาแห่งโลกความตายส่ายหน้า “เมื่อใดที่ถูกลบล้างออกจากการเป็นเทพ ส่วนประกอบของวิญญาณจะไม่สามารถย้อนกลับได้”

“ถ้าเจ้ามองดี ๆ เจ้าจะเห็นว่าดาวที่เป็นตัวแทนของพวกเขาได้ดับแสงลงแล้ว”

“มนุษย์อาจจะสามารถเกิดใหม่ได้ แต่เทพ…ไม่มีผู้ใดสามารถย้อนคืนสู่วัฏจักรได้”

“ไม่อย่างนั้น ทุกอย่างจะโกลาหลไปหมด”

ลู่เจาเจามองจงไป๋ที่หมดสติอย่างสิ้นหวัง นี่เขาจะไม่สามารถย้อนกลับสู่วัฏจักรได้จริง ๆ หรือ

นางสามารถรับรู้ได้ว่าจงไป๋กำลังจะแตกสลายทีละน้อย ซึ่งนางไม่อาจยอมรับได้

นางจึงไปพบเสียนถิง ซิงหุยและเซิ่งเหอ

เสียนถิงได้เข้าสู่สภาวะสลบไสล ส่วนซิงหุยและเซิ่งเหอ ยังพอที่จะคุยกับนางได้บ้าง แต่ก็เป็นเพียงการยิ้มฝืน ๆ เท่านั้น

สีหน้าของอาหมานไม่สู้ดีนัก ช่วงนี้นางนอนไม่สามารถนอนหลับได้เต็มตา

นางยิ้มอย่างขมขื่น “ท่านพ่อชอบเข้าฝันข้าทุกวัน เพื่อทำความสนิทสนมกับข้า น่ารำคาญมาก…”

แม้แต่ในฝัน เขายังบ่นเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในแดนเทพ

คงเป็นเพราะอยากให้ลูกสาวสนิทกับเขามากขึ้น

ได้ยินมาว่า เขามีศัตรูในแดนเทพที่มีนามว่ากานถัง

เขาสาปแช่งกานถังทุกวัน อาหมานฟังจนหูชาไปหมด

เขาถึงขั้นบอกให้อาหมานอย่าบูชาเทพเจ้าสี่ฤดูเด็ดขาด เพราะเป็นศัตรูตัวฉกาจของเขา เมื่อหันชวนหาที่ซ่อนตัวของนางพบ เขาจะฆ่ากานถังด้วยมือของเขาเอง

เมื่อลู่เจาเจาได้ยินดังนั้น ก็ตกใจเป็นอย่างมาก

“ตอนนี้เขาคิดอย่างไรกับเจ้า” ลู่เจาเจาถามขึ้น

ตอนที่พวกเราต่อต้านท่านเซียนเยี่ยนชิง ไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าเป็นลูกสาวของท่านเซียนเยี่ยนชิง!!

อาหมานเบะปาก “ข้าคิดว่าเขามียังความรู้สึกกับแม่ข้าอยู่บ้าง”

ในฝัน เขามักจะมองหน้าข้าด้วยน้ำตา

แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่ท่วมท้น

เขามักจะหาวิธีการชดเชยความผิด แต่ก็กลัวว่าอาหมานจะไม่พอใจ จึงทำได้เพียงเข้าฝันนางอย่างระมัดระวัง

ท่านเซียนเยี่ยนชิงเหมือนกับพ่อที่ชอบเอาใจลูกสาว

“เขา...ราวกับให้ข้าเป็นลูกสาวจริง ๆ ของตัวเอง”

ลู่เจาเจาถอนหายใจอย่างหนัก “งั้นก็ดี งั้นก็ดี” รอวันหนึ่งที่อาหมานเปิดเผยตัวตน ท่านเซียนเยี่ยนชิงคงไม่บ้าคลั่งจนฆ่าลูกสาวตัวเองใช่หรือไม่

จงไป๋ที่กำลังหลับตาอยู่ในแดนปรภพอันไกลโพ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย

เสี้ยววิญญาณของเขาออกจากร่าง

เขารู้สึกถึงเสียงเรียกของท่านอาจารย์ จึงไม่ลังเลที่จะขานรับ

วิญญาณโปร่งแสงกำลังยืนอยู่ข้างบ่อน้ำ ลู่เจาเจาโบกมือเรียกเขา

นางแอบยกนิ้วชี้ขึ้น “ชู่ว…”

จากนั้นสองมือก็ร่ายมนตร์อย่างรวดเร็ว เพื่อนำวิญญาณของจงไป๋เข้าสู่ตุ๊กตาดิน

ในวินาทีที่วิญญาณกำลังเข้าสู่ตุ๊กตาดิน ใบหน้าของลู่เจาเจาเต็มเปี่ยมไปด้วยความปิติยินดี

แต่ยังไม่ทันจะได้ยิ้มเต็มปาก เสียงแตกหักของบางอย่างก็ดังขึ้น...

ตุ๊กตาดินแตกสลายเป็นชิ้น ๆ วิญญาณของจงไป๋กลับคืนสู่ร่างเดิม

ลู่เจาเจาโมโหเป็นอย่างมาก นางเขวี้ยงตุ๊กตาดินลงในบ่อน้ำและเดินกลับอย่างไม่พอใจ

เพราะอาอู๋กำลังตั้งครรภ์ จึงต้องอาศัยอยู่ที่ตระกูลลู่

เมื่อจู๋มั่วไม่อยู่ นางจึงออกมาฝึกวิชาภายใต้แสงจันทร์ทุกคืน

เทพสัตว์ป่ายังไงก็เป็นสัตว์ แสงจันทร์เป็นประโยชน์มากต่อสัตว์เทพเช่นนาง

“เจ้าน่าจะไปขอพรที่แคว้นฟั่น ที่นั่นมีพระสงฆ์มากมาย ตอนนี้กำลังมีงานเทศกาลธรรมะพอดี และมีพระโพธิสัตว์ลงมาเทศนาธรรมเพื่อช่วยเหลือสรรพสัตว์”

ลู่เจาเจามีสีหน้าบูดบึ้ง “ข้ามีความแค้นกับพระพุทธศาสนาน่ะ...”