หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1135

อาอู๋หัวเราะ “วางใจเถอะ ผู้ออกบวชล้วนมีความเมตตา ท่านไม่โกรธเจ้าหรอก”

ลู่เจาเจามองหน้านางอย่างสงสัย เรื่องจริงงั้นหรือ

แต่ข้าได้พาพระสงฆ์ของพวกเขาไป และพระสงฆ์เหล่านั้นไม่สามารถกลับมาได้ ทำให้พระพุทธศาสนาไม่มีผู้คอยดูแล จะไม่โกรธข้าจริง ๆ งั้นหรือ

“งั้นข้าจะลองไปดู”

“เจ้าอาจจะรู้อยู่แล้ว”

“น้องชายของเจ้า ตอนนี้เขาเพิ่งจะอายุได้แปดเดือน แต่กลับมีพลังมืดที่ไม่สามารถควบคุมได้ หากพาเขาไปที่ยังบ่อน้ำพระพุทธศาสนาที่แคว้นฟั่นเพื่อข่มพลังมืด อาจช่วยได้บ้าง”

“ไม่อย่างนั้น อาจเกิดหายนะครั้งใหญ่ในภายภาคหน้า”

“เจาเจา สิ่งที่น้องชายเจ้าชอบไม่ใช่แค่การฆ่า แต่เป็นการทรมานและฆ่า”

“เขามีความสุขในขณะที่ทำการทรมานและฆ่า เขาจะสนุกเมื่อมีชีวิตหนึ่งต้องจบลงเพราะเงื้อมมือของเขา และตอนนี้ เขาเพิ่งจะอายุได้เพียงแปดเดือน!”

ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้า “ข้าจะพาเขาไปด้วยทุกที่ ไม่ให้ห่างแม้แต่นิดเดียว” น้ำเสียงของนางขาดช่วงไปเล็กน้อยแต่แววตาไร้ซึ้งความลังเล

“หากเขาดื้อดึงไม่เชื่อฟัง ข้าจะฆ่าเขาด้วยมือข้าเอง”

ลู่เจาเจามีจิตใจที่นิ่งสงบ ไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ นางสามารถสละตัวเองเพื่อโลกได้ และจะไม่ยอมให้น้องชายกลายเป็นหายนะต่อโลก

อาอู๋ยิ้ม “ข้ารู้” ข้าไม่เคยสงสัยในความรักของเจ้าที่มีต่อสามดินแดน

อาอู๋ลูบหน้าท้องตัวเองเบา ๆ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“เจ้า...เจ้าท้องจริง ๆ ...”ลู่เจาเจาชี้ไปยังหน้าท้องของอาอู๋ด้วยความรู้สึกตกใจ

อาอู๋หัวเราะออกมา

“ว่ากันว่ามังกรและหงส์เป็นสัตว์มงคล หากสามารถมีลูกด้วยกันได้ จะเป็นการกอบกู้ทั้งสองเผ่า”

“เผ่าของเราทั้งสองแต่งงานกันมาหลายปี แต่ไม่เคยมีใครมีเด็กที่มีเลือดมังกรและหงส์ในตัวเลย”

“ข้าเพียงต้องการลูกที่สามารถช่วยให้เผ่าหงส์บินได้สูงขึ้นเท่านั้น”

“ส่วนผู้ชาย เป็นหรือตายจะไปสำคัญอะไร”

“แต่ครั้งก่อนข้าได้หลอกเอาทรัพย์สินจากเขา ครั้งนี้ข้าหลอกเอาความรักจากเขา ในช่วงที่เขารักข้าสุดหัวใจ ข้าจะตายไปพร้อมกับกับลูก น่าจะเป็นการแก้แค้นชายเลวทรามผู้นั้นได้บ้าง…”

“อืม ข้าคิดไว้แล้ว”

“ตายขณะคลอดลูกก็ดีเหมือนกัน...เพียงแต่ ตอนนั้นคงต้องวานให้เจ้าขุดข้าออกมา…” อาอู๋ยิ้มให้นางอย่างไม่แยแส ใบหน้าใสสะอาดไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ

ก่อนที่นางจะออกเดินทาง นางได้พยายามสืบหาความชอบของจู๋มั่วจนเข้าใจ ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางทำล้วนยึดตามคนรักในฝันของเขา

แม้กระทั่ง ตอนนี้ที่นางเพิ่งจะตั้งครรภ์ นางได้ลากให้จู๋มั่วมาตั้งชื่อให้ลูก และจัดเตรียมเสื้อผ้าเล็ก ๆ ให้ลูก

ทุกอย่างที่ทำก็เพื่อให้เขาจดจำอย่างเจ็บปวดในอนาคต

เขาเบิกตาโตด้วยความรู้สึกที่สับสน เขาไม่เข้าใจความต้องการของลู่เจาเจา…

เมื่อลู่เจาเจาเห็นว่าเขาไม่เข้าใจ นางจึงเดินเข้าไปจับไก่ขึ้นมาหนึ่งตัว ก่อนจะถอนขนรอบคอมัน “กัดสิ”

หรงเซี่ยงซ่าน ??

“ข้าคิดว่าการข่มสัญชาตญาณของเจ้าไม่ง่าย”

“เพราะฉะนั้นทำไมเจ้าไม่ใช้สัญชาตญาณของตัวเองทำเงินบ้าง”

“ที่นี่มีไก่และเป็ดทั้งหมดสองร้อยตัว ล้วนต้องส่งไปที่ร้านอาหารตอนเช้า”

“ข้าคิดว่า ยังไงซะเจ้าก็สนุกกับการทรมานและฆ่า สู้ให้เจ้าได้ปลดปล่อยสัญชาตญาณของตัวเองออกมา อีกทั้งยังหาเงินได้ด้วย รีบกัดสิ ยังมีอีกหลายร้อยตัวรอเจ้าอยู่” ในห้องนี้เหม็นมาก ลู่เจาเจาไม่ชิน นางจึงยื่นคอไก่ไปที่ปากของเซี่ยงซ่าน

ซ่านซ่านอ้าปากกัดตามสัญชาตญาณ เมื่อกัดเข้าไป เลือดคาวไหลออกจากมุมปาก

ลู่เจาเจาหยิบถังมารองเลือดอย่างรวดเร็ว

“ใช่ ใช่ ใช่ ทำแบบนี้ ทิ้งรูเล็ก ๆ ไว้สองรูเพื่อให้เลือดไหลออกจนหมด ไม่งั้นเจ้าของร้านจะไม่จ่ายเงิน”

“คืนนี้จะได้เงินสองเหรียญนะ”

“รีบ ๆ หน่อย จะมัวชักช้าทำไม เดี๋ยวก็เช้าแล้ว!!” ลู่เจาเจาจับเขาไปนั่งที่หน้าประตูกรง และวางถังที่เท้าของเขา