หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1136

หลังจากนั้น...

นางนำเก้าอี้มาให้ เปิดประตู ลมเย็นพัดผ่าน ทำให้กระจายกลิ่นเหม็นออกไป

นางนอนอยู่บนเก้าอี้หวายแกว่งตัวไปมา ก่อนจะพึมพำออกมาอย่างง่วงงัน

“รีบฆ่าเร็วๆ อย่าโอ้เอ้”

ไก่อีกร้อยกว่าตัวกำลังรอยู่…

“ต้องส่งงานก่อนรุ่งสาง ทั้งหาเงินได้ ทั้งทำให้เจ้าได้ปลดปล่อยสัญชาตญาณออกมาอย่างถูกกฎบ้านเมือง ข้าช่างอัจฉริยะจริงๆ” นางกล่าวอย่างช้า ๆ และไม่ลืมที่จะยกย่องตัวเอง

เด็กน้อยอายุแปดเดือนเศษยังไม่สามารถเดินได้ เขาจึงทำได้เพียงแค่คลานเท่านั้น

ในตอนนี้ เขาได้นั่งอยู่หน้ากรงไก่ เขาต้องการที่จะคลานออกไป แต่ลู่เจาเจาได้นั่งขวางประตูเอาไว้

เขาอายุยังไม่ถึงหนึ่งปี หลายสิ่งเขาทำไปตามสัญชาตญาณ เขามีสัญชาตญาณเรียกหาสิ่งมีชีวิต และมีสัญชาตญาณฆ่าสิ่งมีชีวิต แต่ขณะนี้…

ที่เขาได้นั่งอยู่หน้ากรงไก่ เขารู้สึกอยากร้องไห้

ซ่านซ่านเบะปากขึ้น กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

เพราะกลัวอำนาจของลู่เจาเจา ทำให้เขาไม่กล้าต่อต้าน เขาเกลียดที่ตัวเองอายุแค่แปดเดือน จะสู้ก็สู้ไม่ได้ ทำได้เพียงยอมจำนนด้วยความอึดอัด

เขาหยิบไก่ขึ้นมาหนึ่งตัว ก่อนจะกัดจนเลือดเต็มปาก

เลือดหยดติ๋ง ๆ ก่อนจะเทเลือดไว้ที่ถัง

คืนนี้ เขาไม่ได้นอนทั้งคืน

เขานั่งขาชาอยู่ในกรงไก่ ฆ่าแล้วก็เทเลือด…เทเลือดแล้วก็ฆ่า วนไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ก่อนหน้านี้ ทุกครั้งที่ทำการฆ่า เขาจะตื่นเต้นจนตัวสั่น ความสุขที่ได้รับจากการควบคุมความเป็นความตายของสิ่งมีชีวิต ทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว เขาหลงใหลและเพลิดเพลิน…

แต่ตอนนี้...

เขามองไปที่ไก่และเป็ดตรงหน้า เขารู้สึกเหมือนกับอนาคตที่มืดมนของตัวเอง จากนี้คงหลงเหลือเพียงแต่ความทุกข์

เขาเหนื่อยจนอ้าปากไม่ไหว เขารู้สึกว่าปวดฟันเป็นอย่างมาก และแก้มทั้งสองเจ็บจนไม่กล้าขยับ แต่ในกรงยังมีไก่และเป็ดอีกมาก…

เขาบ่นด้วยภาษาทารกที่ฟังไม่ได้ศัพท์

จนกระทั่งฟ้าเริ่มสว่าง ในกรงยังมีไก่เหลืออีกหลายสิบตัว ส่วนลู่เจาเจานั้น…

นางได้ตื่นมาขยี้ตา ก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง

“ฆ่าเสร็จหรือยัง ต้องส่งของแล้ว” เพราะนางเพิ่งตื่นนอน ทำให้น้ำเสียงเต็มไปด้วยความง่วงงัน เมื่อหรงเซี่ยงซ่านได้ยินเสียงของนาง เขาก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

เขาแหกปากร้องไห้เสียงดังจนฟ้าสะเทือน

เขาอ้าปากที่เต็มไปด้วยเลือด ฆ่าทั้งคืนก็ยังไม่เสร็จ

เขาเจ็บฟันน้ำนมสองซี่ที่เพิ่งขึ้นมาเป็นอย่างมาก มันเกือบจะกร่อนลงมา

ลู่เจาเจาตกใจตัวโยน ทำให้นางตื่นเต็มตา “ร้องไห้ทำไม ยังเหลืออีกตั้งหลายสิบตัว ฆ่าเร็ว ๆ มา เดี๋ยวข้าช่วย…”

“ไม่พอหรือ งั้นครั้งหน้าข้าจะเตรียมให้มากกว่านี้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หรงเซี่ยงซ่านก็ร้องไห้หนักขึ้น น้ำหูน้ำตาไหล

ซ่านซ่านจ้องหน้านางด้วยดวงตาฉ่ำน้ำ น้ำตาเกือบจะไหลออกมา

คนที่เหนื่อยคือข้ามิใช่หรือ

ไม่นานแม่นมก็เข้ามาให้นม เมื่อเห็นว่าลู่เจาเจาก็อยู่ในห้องด้วย นางก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“องค์หญิง...” แม่นมรีบเข้ามาทำความเคารพ

“ลุกขึ้นเถอะ ข้ามาดูน้องน่ะ”

ลู่เจาเจายิ้มตาหยี เมื่อแม่นมเห็นซ่านซ่านก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติไป

“คุณชายน้อยทำไมดูอ่อนเพลียขนาดนี้ล่ะ...ราวกับไม่ได้นอนทั้งคืน”

“หรือไม่สบายตัวตรงไหนหรือเปล่า เดี๋ยวข้าจะไปรายงานฮูหยินให้เรียกหมอหลวงมาตรวจดู” เพิ่งจะตื่น แต่ตาเหมือนจะลืมไม่ขึ้น

และนางก็ยิ่งกังวลมากขึ้น เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมอ้าปาก

แม่นมรีบอุ้มซ่านซ่านไปหาฮูหยินทันที ลู่เจาเจาไขว้มือเอาไว้ด้านหลัง นางแอบเก็บความดีความชอบไว้

หลังจากที่หมอหลวงมา กลับเอ่ยว่า “คุณชายน้อยไม่ได้นอนทั้งคืนหรือ ดูเหมือนจะอ่อนเพลียมาก…” เด็กคนนี้ดูเหนื่อยมาก

แม่นมรีบคุกเข่าลง “เป็นไปไม่ได้ คืนแรกข้ายังแอบเข้าไปดูอยู่เลย ข้าเห็นว่าคุณชายน้อยนอนหลับอยู่บนเตียง”

‘เหอะเหอะ จะไม่เหนื่อยได้อย่างไร‘

’ทำงานเป็นแรงงานเด็กทั้งคืน ฆ่าไก่และเป็ดไปสองร้อยกว่าตัว จนฟันเกือบกร่อนหมดแล้ว’

‘เขาชอบฆ่าและทรมานสิ่งมีชีวิต ข้าก็พาเขาไปฆ่าไก่ เมื่อสิ่งที่ชอบกลายเป็นวิถีชีวิต จะทำให้เขาเกลียดมัน’ ลู่เจาเจาไขว้มือไว้ด้านหลัง พร้อมกับยิ้มจนตาเป็นขีด