หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1137

สวี่สืออวิ๋นได้ยินดังนั้น นางก็หันไปมองเห็นบุตรชายที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง นี่เขาฆ่าไก่และเป็ดมากกว่าสองร้อยตัว???

ไม่ได้นอนทั้งคืน

อาศัยเพียงฟันสองซี่นั้น?

สวี่สืออวิ๋นเม้มปากแน่น นางเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา นางรีบขอบคุณหมอหลวง หลังจากที่ส่งหมอหลวงกลับไป นางจึงเอ่ยขึ้น “รีบลุกขึ้นเถิด พวกเจ้าดูแลซ่านซ่านอย่างเต็มความสามารถ ทำไมข้าจะไม่รู้ล่ะ”

“ซ่านซ่านง่วงนอนก็ปล่อยให้นอนต่อไปเถิด ไม่เป็นไร”

แม่นมเมื่อเห็นว่าฮูหยินไม่ถือโทษ นางจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

ตระกูลลู่ดูแลคนรับใช้ดีมาก กว่าที่นางจะได้งานนี้มาไม่ง่ายเลย

สวี่สืออวิ๋นโบกมือให้ลู่เจาเจา ลู่เจาเจาจึงเดินเข้ามาหาผู้เป็นมารดา

สวี่สืออวิ๋นกอดบุตรสาวเอาไว้ในอ้อมแขน ความอบอุ่นของแม่ลูกที่ไม่ได้พบได้ง่าย ๆ

“พี่รองของเจ้าได้กำหนดวันแต่งแล้ว จะจัดขึ้นในเดือนห้า” สวี่สืออวิ๋นถอนหายใจ “เดิมทีตั้งใจว่าจะจัดงานในอีกครึ่งปีข้างหน้า แต่เขากำลังจะออกศึก เกรงว่าจะรอไม่ได้นาน”

ตอนนี้เหลืออีกแค่เดือนกว่าก็จะถึงวันงาน

โชคดีที่ทุกอย่างในจวนได้เตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว จึงไม่รีบเร่งมากนัก

เพราะลู่เจาเจาจะยังไม่ได้ตัดสินใจเรื่องที่จะไปแคว้นฟั่น นางจึงยังไม่ได้บอกผู้เป็นแม่

ในช่วงบ่าย องค์รัชทายาทเซี่ยเฉิงสี่ได้มาที่จวน

ในขณะนั้นเอง ลู่เจาเจากำลังนั่งขัดสมาธิ ปั้นตุ๊กตาดินเหนียวอยู่

นางเช็ดมือ ก่อนจะกระโดดโลดเต้นออกจากลานบ้าน

นางเห็นองค์รัชทายาทตัวน้อยที่สูงขึ้นมาก กำลังมองนางยิ้ม ๆ “ท่านพี่…” ลู่เจาเจาอ้าแขนร้องเรียก และกระโจนเข้าไปหาเขา

เด็กหนุ่มรู้สึกขอบตาร้อนผ่าว เขาอุ้มลู่เจาเจาขึ้นมาและหมุนตัวไปรอบ ๆ

“ข้ายังไม่ได้ขอบคุณเจาเจาที่ช่วยข้าเอาไว้” ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาสะบัดคราบเด็กหนุ่มผู้ไร้เดียงสา และกลายมาเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

เขาคือฉงเย่ว์ และเขาก็คือเซี่ยเฉิงสี่เช่นกัน

“แก่นพลังเทพของเจ้าเสถียรหรือยัง” ลู่เจาเจาจิ้มไปที่ระหว่างคิ้วของเขาเบา ๆ

เซี่ยเฉิงสี่กลับมีสีหน้าเรียบนิ่ง “ที่แดนเทพไม่ยอมรับตัวตนของข้า แล้วข้ายังจะนับเป็นเทพได้อย่างไร ในตอนนี้เพียงแค่สามารถรักษาชีวิตเอาไว้เพื่ออยู่รอดูลู่เจาเจาเติบโต ก็คือความโชคดีที่สุดของข้าแล้ว” แก่นพลังเทพของเขา มีไว้ก็เพื่อให้เขาสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้เท่านั้น

ลู่เจาเจาพิงไหล่เขา นางกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

“พวกเราไม่เสียใจเลย ท่านอาจารย์ พวกเราไม่เสียใจ” เขามองตานาง และกล่าวอย่างจริงใจ

“ท่านอาจารย์ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก การที่ท่านสามารถฟื้นคืนชีพได้ นั่นคือความหวังสูงสุดของพวกเรา หากไม่มีท่านอาจารย์ อายุยืนยาวไม่มีที่สิ้นสุดนี้จะมีความหมายอันใดเล่า ทุกสิ่งล้วนไร้ความหมาย”

“ตอนนั้นครอบครัวของข้าถูกพลังชั่วร้ายฆ่าตายจนหมด ท่านอาจารย์ได้ช่วยข้าออกมาจากกองซากศพ ท่านอาจารย์สอนข้าใช้กระบี่ อีกทั้งยังสอนให้ข้าอุทิศส่วนกุศลให้แก่ญาติที่ล่วงลับไป…” ตอนนั้นเขาตกใจกลัวและปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก ไม่พูดไม่คบค้าสมาคมกับใคร

“พวกเขาสู้เสด็จพ่อฮ่องเต้ไม่ได้ ถึงแม้เจาเจาจะเป็นจักรพรรดินี แต่ก็เป็นคนของเป่ยเจาตลอดไป” ลู่เจาเจาไม่ได้รู้สึกผูกพันกับแคว้นใต้มากนัก ในใจของนาง เป่ยเจาคือบ้านที่แท้จริง

เซวียนผิงตี้ซาบซึ้งใจจนน้ำตาคลอ

ลู่เจาเจาใช้โอกาสนี้ถามขึ้น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เสด็จพ่อฮ่องเต้ควรจะให้รางวัลแก่เจาเจาใช่หรือไม่”

“เช่น เจาเจาไม่ต้องทำการบ้านหนึ่งปี!!” ลู่เจาเจามองเซวียนผิงตี้อย่างออดอ้อนด้วยแววตาเป็นประกาย

เซวียนผิงตี้หุบยิ้ม “เจาเจา ทางแคว้นใต้กำชับมาเป็นพัน ๆ ครั้งว่าไม่ให้เจ้าขี้เกียจ ต้องเรียนรู้เรื่องการปกครองบ้านเมืองทุกวัน เพื่อที่จะได้กลับไปปกครองแคว้นใต้”

ลู่เจาเจามีสีหน้าเศร้าหมอง การได้กลับมาเกิดมันก็ดี แต่เมื่อคิดว่าต้องทำการบ้าน นางก็เหนื่อยใจ

ลู่เจาเจาอยู่ทานข้าวเย็นกับเสด็จพ่อฮ่องเต้กับเสด็จแม่ฮองเฮา

เสด็จแม่ฮองเฮาลูบมือเจาเจาอย่างอ่อนโยน

“เจาเจา ข้ายังไม่ได้ขอบคุณเจ้าเลย ครั้งก่อนเรื่องฮุ่ยเฟยได้ทิ้งรอยแผลใหญ่เอาไว้ในใจฝ่าบาท ฝ่าบาทได้สั่งให้รื้อห้องหอ และทิ้งไว้เพียงเลือดเนื้อเชื้อไขของราชวงศ์ไว้ในตำหนัก” นางน่ะ ไม่เคยหวังจะได้รับความรักจากฮ่องเต้อยู่แล้ว

แต่ไม่คิดเลยว่าฮ่องเต้จะรื้อห้องหอ และใช้ชีวิตร่วมกับนางฉันท์สามีภรรยา

นางรู้สึกขอบคุณเจาเจาจนไม่สามารถเปล่งเป็นคำพูดออกมาได้

ในคืนนั้น ลู่เจาเจาได้นำของรางวัลกองใหญ่กลับบ้าน

“อืม วันนี้ในห้องหนังสือไม่ได้เจอพวกขุนนางเลย…” ลู่เจาเจายังรู้สึกเสียดาย