หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1138

เซี่ยเฉิงสี่อุ้มนางลงจากรถม้า และจูงมือนางเดินเข้าไปในจวนลู่

“พอได้ยินว่าวันนี้เจ้าจะเข้าไปในวัง พวกเขาจึงพร้อมใจกันเจ็บป่วย”

ชื่อเสียงของลู่เจาเจา ทำให้ขุนนางได้ยินแล้วขวัญผวา

หากทำให้นางโกรธ อาจจะหายตัวไปตลอดกาล

ในคืนนั้น ลู่เจาเจาหิ้วซ่านซ่านไปฆ่าไก่ตามปกติ

เด็กน้อยอายุแปดเดือนกว่า ในเวลาเพียงสามวันเท่านั้นขอบตาของเขาก็เริ่มดำขึ้น

เมื่อถึงวันที่สี่ เมื่อลู่เจาเจาอุ้มเขาเดินเข้ามาในห้องเชือดสัตว์

เขาก็ร้องออกมา

ก่อนจะสำลักนมเต็มพื้น พร้อมกับชี้ไปที่นอกประตูด้วยสีหน้าตื่นกลัว และพูดฟังดูไม่เป็นศัพท์ “ปะ…ปะ…”

“ฮือ ฮือ ฮือ...” เขาชี้ไปที่ประตูใหญ่ ปากก็พึมพำว่าจะไปที่นั่นไม่หยุด

นี่เป็นการบีบให้เขาพูด

“จะไปแล้วหรือ ข้ายังคิดอยู่เลยว่า ในอนาคตจะให้เจ้าเป็นคนเชือดสัตว์ อายุยี่สิบปี ประสบการณ์ยี่สิบปี เจ้าจะต้องเป็นคนเชือดสัตว์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดแน่!” ลู่เจาเจามีสีหน้าจริงจัง ในตอนนี้ซ่านซ่านเมื่อได้กลิ่นขี้ไก่ก็รู้สึกคลื่นไส้

กัดคองั้นหรือ ไม่ ไม่ ไม่! ทั้งชีวิตเขาจะไม่กัดคออีกแล้ว

“จะกัดคออีกหรือไม่ ยังจะฆ่าสัตว์ตัวเล็ก ๆ หรือไม่” ลู่เจาเจาถามเขา

ซ่านซ่านส่ายหน้าอย่างรุนแรงราวกับกลองที่ถูกตี เขาหวังว่าพี่สาวจะใช้เหตุผลในการสอนเขา

แต่ใครจะรู้ว่านางไม่ทำเหมือนคนทั่วไปทำกัน!

“มะ มะ มะ...” เขารีบตะโกนออกไปว่า ไม่ไม่ไม่ เพราะกลัวว่าจะพูดไม่ทันแล้วลู่เจาเจาจะโยนเขาเข้าไปในกรงไก่

ในสามวันนี้ แม้แต่ในความฝัน เขายังฝันถึงการกัดคอไก่

ลู่เจาเจาเหลือบมองน้องชาย “เห็นว่าเจ้าดูจริงใจดี งั้นก็ช่างเถอะ วันนี้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้าก็แล้วกัน...”

“น่าเบื่อจริง ๆ พวกเราออกไปใช้เงินเจ้ากันดีกว่า”

“พอดีเลย ฟ้าใกล้สว่างแล้ว ตรงประตูทางใต้มีร้านขายอาหารเช้า ซี่โครงแกะของที่นั่นสุดยอดไปเลย อีกทั้งยังมีซาลาเปาเนื้อแกะย่างอีก รสชาติดีอย่าบอกใครเชียว พวกเราไปกินกันเถอะ…”

ลู่เจาเจาพาน้องชายไป น้องชายพกเงินไป ส่วนจู๋มั่วคอยตามอยู่ห่าง ๆ

และเป็นดั่งที่ว่า พวกเขาได้กลิ่นหอมของซุปแกะมาจากที่ไกล ๆ

ฟ้าเพิ่งสว่าง พ่อค้าข้างทางกำลังกวนซุปแกะในหม้ออย่างเชี่ยวชาญ ซุปแกะถูกต้มจนกลายเป็นสีน้ำนมขาว มีไอน้ำพวยพุ่งขึ้นมา ลู่เจาเจาคว้าเงินสองเหรียญจากมือน้องชายออกมา

“เถ้าแก่ เอาซุปแกะสองถ้วย ซี่โครงแกะและซาลาเปาเนื้อแกะอีกสองถ้วย” เด็กน้อยมองหม้อน้ำซุปด้วยแววตาเป็นประกาย

ซี่โครงแกะยังมีหนังติดอยู่ มันถูกต้มจนเปื่อยและหลุดออกจากกระดูกแล้ว

ลู่เจาเจาดูดกินหนึ่งคำ จนเหลือเพียงกระดูกแกะ

ซ่านซ่านกลืนน้ำลาย เขาเอื้อมมือขึ้นมาหยิบซี่โครงแกะบนโต๊ะ แต่ถูกลู่เจาเจาตีหลังมือเบา ๆ ทำให้มือขาวนวลของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

เขาชี้ไปที่โต๊ะอย่างไม่พอใจ

“จะขอพรหรือไม่ ยังไงพี่สามก็เก่งที่สุดอยู่แล้ว”

นับตั้งแต่ที่สวี่สืออวิ๋นและหรงเช่อแต่งงานกัน ผู้อาวุโสทั้งสองแห่งตระกูลหรงก็ได้ย้ายมาอยู่บ้านข้างเคียง อีกทั้งยังเปิดทางที่ประตูหลังบ้านอีกด้วย

ในตอนนี้เจิ้นกั๋วกงยิ้มและเอ่ยหยอกล้อกับหลานชาย “เจ้าหนูนี่เกิดมาดีจริง ๆ เป็นผู้ที่มีโชค”

“พี่ใหญ่เป็นอัจฉริยะ พี่รองเป็นแม่ทัพ พี่สามมีความรู้หลากหลาย ส่วนพี่สาวเป็นองค์หญิง…”

“อนาคตเจ้าต้องเรียนรู้จากพี่ชายพี่สาวให้ดี…”

“อืม เจิ้นกั๋วกงคนนี้ช่างโชคดีจริง ๆ “

“สืออวิ๋น ลูกชายของข้าได้แต่งเข้ากับตระกูลของเจ้า นับว่าเป็นโชคดีของเขาจริง ๆ”

“เพราะมีบรรพบุรุษตระกูลหรงคอยปกป้อง ข้าจึงไม่แปลกใจว่าทำไมเช่อเอ๋อร์ไม่ประสบความสำเร็จในเรื่องคู่ครอง แท้จริงสิ่งดี ๆ ก็รออยู่ภายหลังนี่เอง” นายหญิงใหญ่ยิ้มจนเห็นฟัน นางกอดซ่านซ่านที่ตัวจ้ำม้ำไม่ยอมปล่อย

หรงเช่อคนนี้ช่างโชคดีจริง ๆ ตอนนี้ใคร ๆ ในเมืองหลวงก็ต่างต้องเอ่ยปากชมเขาทั้งนั้น

“ครั้งแรกที่ข้าเห็นสืออวิ๋น ข้าก็ชอบจนแทบจะรับไว้เป็นลูกบุญธรรม” นายหญิงใหญ่จับมือสืออวิ๋นไม่ยอมปล่อย

หรงเช่อพูดขึ้น “หากท่านรับนางเป็นลูกบุญธรรม ถ้าอย่างนั้นตระกูลหรงคงจะไม่มีทายาทสืบสกุล”

“ไม่ใช่เพราะเจ้าไร้ประโยชน์หรือ…” นายหญิงใหญ่จ้องเขาตาขวาง โง่เสียจริง

โชคดีที่ลูกสะใภ้กลับมายังตระกูลหรง

เจิ้นกั๋วกงและภรรยาทานข้าวกลางวันที่บ้าน และในตอนบ่าย ลู่เจาเจาก็ได้ไปที่แดนปรภพอีกครั้ง เพื่อเสริมวิญญาณให้ลูกศิษย์หลายคน