หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1139

แก่นพลังเทพถูกปลดออก สุดท้ายแล้วทุกอย่างล้วนอนิจจัง

“เดือนหน้ามีมหาสมโภชครั้งยิ่งใหญ่แห่งพระธรรม ข้าอยากพาพวกเขาไปยังแคว้นฟั่นสักครั้ง ช่วงนั้นจะมีพระเถระจากแดนพุทธบังเกิดขึ้น บางทีอาจจะมีหนทางอื่น” ลู่เจาเจาเอ่ยขึ้นเบา ๆ

“บัดนี้ ข้าผนึกวิญญาณของพวกเขาชั่วคราว เพื่อไม่ให้มันแตกสลาย”

จุยเฟิงผมเผ้ายุ่งเหยิงเอ่ยว่า “บัดนี้แดนเทพยังตามล่าท่าน แดนพระพุทธก็ไม่รู้ว่าจะยื่นมือช่วยเหลือได้หรือไม่”

“วางใจเถิด ข้ามีอวี้โจวอยู่” ลู่เจาเจาโบกมือ เพื่อแสดงให้เห็นว่านางไม่กลัวแม้แต่น้อย

ในคืนนั้น

จู่ ๆ เซี่ยอวี้โจวก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

“อากาศร้อนขึ้นเรื่อย ๆ แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกเหน็บหนาวเหลือเกิน”

“ราวกับถูกภูติผีตามจ้องมอง”

เซี่ยอวี้โจวห่มผ้าแน่น ก่อนจะหลับไป

ในฝัน เขายังฝันถึงการมีภรรยาถึงแปดนาง

คืนก่อนประกาศผลสอบระดับมณฑล ถึงแม้คนตระกูลลู่จะไม่มีใครเอ่ยอะไร

แต่ระหว่างคิ้วของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวลและความตึงเครียดแฝงอยู่

ลู่หยวนเซียวเม้มปาก จากเด็กชายที่เคยดูอ้วนท้วนและซื่อบื้อ ในเวลานี้กลับนิ่งขรึมขึ้นมา “ท่านแม่ ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร หยวนเซียวก็สอบได้ตามความสามารถแท้จริงของตนเอง”

“ข้าเคยทบทวนข้อสอบกับหยวนเซียวแล้ว เขาเก่งกว่าข้าเสียอีก” ลู่เยี่ยนซูกล่าวชมออกนอกหน้า

เขาเสียเวลาไปหลายปี และไม่ได้ศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมระหว่างนั้น หากจะพูดให้ถูกก็คือ ถึงแม้ว่า เขาจะมีพรสวรรค์ แต่ก็มิอาจเทียบได้กับความรู้ของน้องสามได้

“น้องสามเพียรพยายามเป็นอย่างมาก ทุก ๆ วันเขาจะนอนดึกและตื่นเช้าที่สุด ในตอนกลางคืนยังเห็นเงาของเขาที่หน้าต่าง ในขณะที่เขากำลังทบทวนบทเรียนอย่างขยันขันแข็ง” น้องสามที่ดูเหมือนจะเติบโตไปเป็นคนที่ไร้ประโยชน์ แต่บัดนี้กลับมีคุณสมบัติของบัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่

เขามีระดับความรู้สูงเป็นอย่างมากในหมู่บัณฑิต

ไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือเด็ก ต่างก็ต้องยกย่องเขา

แม้แต่เด็กสามขวบที่มาถามคำถามเกี่ยวกับการศึกษา เขาก็จะให้คำตอบอย่างจริงจัง

“ใช่ พี่สามขยันที่สุดในบ้าน” ลู่เจาเจายกย่องพี่สามของนางแทบจะตลอดเวลา เพียงเพราะหวังว่าพี่สามจะลดการบ้านให้นาง

หยวนเซียวเม้มปากลงด้วยความเขินอายเล็กน้อย “หยวนเซียวทำได้เพียงต้องขยันเท่านั้น จึงจะสามารถเทียบเท่าพี่ชายและน้องสาวได้”

ที่บอกว่าเขาโง่ที่สุดในบ้าน ไม่ใช่แค่พูดเล่น

เขาจำเป็นต้องใช้ความพยายามมากกว่าคนอื่น

สิ่งที่พี่ใหญ่ผ่านตาเพียงครั้งเดียวก็สามารถทำความเข้าใจได้ ส่วนเจาเจาก็สามารถจำได้ทันที แต่ตนเองต้องใช้เวลาหลายวันกว่าจะจำใส่สมองได้

อาหารค่ำมื้อนี้ พวกเขาทานกันจนถึงดึก เมื่อหยวนเซียวออกไปแล้ว สวี่สืออวิ๋นจึงกล้าที่จะแสดงความกังวลออกมา

“ข้ากลัวว่าหยวนเซียวจะมองออก และทำให้เขากดดันมากกว่าเดิม” สวี่สืออวิ๋นพูดขึ้นเบา ๆ

หรงเช่อรู้สึกเจ็บใจแปลบ เขาเอาใจลูกจนเหงื่อท่วมตัวแต่ซ่านซ่านก็ไม่เรียกเขา

หรงเช่อจิ้มหน้าผากลูกชายอย่างโมโห “เจ้าเด็กคนนี้...”

เมื่อพูดจบ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

สาวใช้คนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งเข้ามาอย่างรีบร้อน ก่อนจะเอ่ยรายงานด้วยความยินดี “ยินดีกับฮูหยินด้วยเจ้าค่ะ คุณชายสามสอบได้ที่หนึ่ง เจ้าหน้าที่ของทางการมารายงานข่าวดีถึงหน้าประตูจวน” โชคดีที่นางวิ่งเร็ว นางจึงได้รับเงินรางวัล

“จริงหรือ”

“ให้รางวัล ให้รางวัล ทุกคนในจวนจะได้รับเงินเดือนมากขึ้นสามเท่า” หรงเช่อดีใจจนเนื้อเต้น เขาสั่งให้คนมอบเงินให้สาวใช้คนนั้น นางเหลือบมองเงิน โอ้! เงินเดือนครึ่งปี!

สวี่สืออวิ๋นพาคนทั้งจวนออกไปรับข่าวดี

หน้าประตูเต็มไปด้วยชาวบ้าน เติงจือเตรียมเงินเหรียญรอเอาไว้ล่วงหน้า นางยืนที่ขั้นบันไดก่อนจะโปรยเงิน

“ยินดีกับคุณชายหยวนเซียวที่สอบได้ที่หนึ่ง สามวันหลังจากนี้จะเข้าไปสอบในวัง”

เจ้าหน้าที่ของทางการถือซองแดงขนาดใหญ่ และพูดกับคนตระกูลลู่ด้วยความนอบน้อม

หรงเช่อเป็นถึงแม่ทัพเจิ้นกั๋ว สวี่สืออวิ๋นเองก็มีตำแหน่งทางราชการ บุตรชายคนโตสอบได้ที่หนึ่ง บุตรชายคนรองรักษาเขตแดน บุตรชายคนที่สามได้อันดับหนึ่งในการสอบแข่งขัน และบุตรสาวคนเล็กยังเป็นองค์หญิงแห่งเป่ยเจาและเป็นจักรพรรดินีของแคว้นใต้

เพียงแค่กระทืบเท้าก็สั่นสะเทือนไปทั้งเป่ยเจา

เห้อ ลู่หย่วนเจ๋อช่างโง่จริง ๆ