หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1140

เกียรติยศนี้ทำให้สุสานบรรพบุรุษมีควันฟุ้งออกมาราวกับมีความสุข

วันนี้ลู่หยวนเซียวสอบได้ที่หนึ่ง คนในเมืองหลวงต่างยกเอาเรื่องนี้มาเปรียบเทียบกับตระกูลของลู่หย่วนเจ๋อและพวกเขาต่างชมเชยว่าหรงเช่อโชคดีเป็นอย่างมาก

สวี่สืออวิ๋นรู้ว่าหยวนเซียวยังต้องเข้าร่วมการสอบในพระราชวัง นางจึงสั่งให้ปิดประตูจวนอย่างแน่นหนา และแจ้งเรื่องนี้ให้แก่ญาติที่สนิทเท่านั้น

ลู่หยวนเซียวกลับไม่รู้สึกตื่นเต้นหรือดีใจแต่อย่างใด เขายังแลกเปลี่ยนวิชาความรู้กับสหายอย่างสงบและเรียบง่าย

ผ่านไปสามวัน

คนทั้งตระกูลลู่ได้พาลู่หยวนเซียวเดินทางเข้ามาในราชวังเพื่อสอบ

ในคืนนั้น หรงเช่อกลับเข้ามาที่จวนอย่างเงียบ ๆ เขาถามเติงจือเบา ๆ ว่า “ซ่านซ่านอยู่ที่ไหน”

หน้าท้องของเขานูนออกมา อีกทั้งยังมีท่าทีลับ ๆ ล่อ ๆ

“คุณชายน้อยซ่านซ่านเพิ่งจะเข้านอนเจ้าค่ะ หากท่านคิดถึงคุณชายน้อย สามารถเข้าไปดูเงียบ ๆ ได้แต่อย่าปลุกเขาตื่น” เติงจือรู้ดีว่าหรงเช่อเพิ่งได้มีลูกชายเมื่ออายุมากแล้ว เขาคงจะคิดถึงลูกมาก

หรงเช่อพยักหน้า เขามองซ้ายมองขวาก่อนจะเข้าไปข้างในและปิดประตู

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และควักไก่สดตัวหนึ่งออกมา

ไก่ตัวนี้มีสีสันสวยงาม สะอาดเอี่ยม ไม่มีกลิ่นเหม็นใด ๆ

เขานำไก่วางลงบนเตียงของซ่านซ่าน

เขารู้สึกทรมานใจเป็นอย่างมาก

หากซ่านซ่านกระหายเลือดและชอบฆ่าจริง ๆ เขาจะทำอย่างไร

เขาควรจะทำอย่างไรดี หากสัญชาตญาณดิบของลูกเป็นเช่นนี้ จะสามารถเปลี่ยนได้หรือไม่ เขาจะต้องเลี้ยงเด็กที่โตมากลายเป็นนักฆ่าจริง ๆ งั้นหรือ

ช่วงนี้หรงเช่อไม่ค่อยได้นอน ทุกครั้งที่คิดถึงเด็กน้อยน่ารักกำลังฆ่าคน เขาก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดใจ

ไก่ส่งเสียงร้อง

มันเดินไปมาข้างเตียง ไม่นานก็ทำให้ซ่านซ่านตื่น

ซ่านซ่านลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว

เขายกกำปั้นอ้วน ๆ ขยี้ตา เมื่อเห็นไก่ที่อยู่ตรงหน้า… เขาก็ตาเบิกกว้างทันที

หรงเช่อหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง เขาไม่อยากเห็นภาพที่ลูกชายตัวเองดูดเลือด

แต่ในขณะที่เขากำลังจะหลับตาลง ก็ต้องได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นบนเตียง

“อ๊ากกกก!!!”

“ปะ ปะ ปะ...ปะ ปะ ปะ...” เสียงเด็กอ่อนดังขึ้น น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความหวาดกลัว

ปัง!

ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาอย่างรวดเร็ว เติงจือและแม่นมรีบวิ่งเข้ามาทันที

ซ่านซ่านที่นิ่งเงียบมาตลอด ในตอนนี้เขากำลังชี้ไปที่ไก่ด้วยท่าทีหวาดกลัวและร้องไห้ตะโกนว่า ปะ ปะ ปะ...

ยังไม่ทันที่คนอื่น ๆ จะตั้งสติได้ เขาก็ถลาลงจากเตียง

เท้าเล็ก ๆ แตะลงพื้นก่อน จากนั้นก็ใช้มือยันขอบเตียงแล้วค่อย ๆ ไถลลงไป

เด็กน้อยใช้ทั้งมือและเท้าเพื่อที่จะหนีออกไปด้านนอก

เมื่อทุกคนได้สติ เด็กน้อยก็คลานออกจากประตูไปแล้ว

“เร็วสิ ยังไม่รีบไปอุ้มคุณชายน้อยขึ้นมาอีก! ใครเอาไก่ตัวนี้เข้ามาในห้องนี้ทำให้คุณชายน้อยตกใจกลัวเลยเห็นหรือไม่!!” เติงจือร้อนรนเท้าแทบไม่ติดพื้น นางสั่งให้คนอุ้มคุณชายน้อยและจับไก่ออกไป

หรงเช่อเกาหัวอย่างงุนงง ราวกับมีอะไรไม่ถูกต้อง

“เป็นความผิดของพ่อเอง เพราะพ่อเห็นว่าไก่มีสีสวย จึงอยากจะเอามาให้ซ่านซ่านเล่น แต่ใครจะรู้ว่าทำให้ซ่านซ่านกลัว ซ่านซ่านยกโทษให้พ่อได้หรือไม่” หรงเช่อยื่นมือไปอุ้มลูกชาย ซ่านซ่านน้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุด เขาหันหลังฟุบลงบนไหล่ของผู้เป็นแม่และไม่ยอมสนใจหรงเช่อ

หรงเช่อรู้สึกผิด แต่กลับไม่สามารถอธิบายให้ภรรยาเข้าใจได้

เขาไม่อยากให้ภรรยากังวลเกี่ยวกับซ่านซ่าน

เมื่อลู่เจาเจาได้ยินเสียงดัง นางจึงสวมเสื้อคลุมออกมา “ส่งไก่ไปที่ครัว พรุ่งนี้เช้าข้าอยากกินบะหมี่ไก่ใส่โสม”

“น้องชายไม่ต้องกลัว พี่สาวจะปกป้องเจ้าเอง พี่สาวคนนี้เก่งมากนะ!” ลู่เจาเจาตบหน้าอกอย่างภาคภูมิใจ

สวี่สืออวิ๋นเห็นว่าลูก ๆ รักใคร่กัน นางก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน

นางวางซ่านซ่านลงบนเตียง”มีพี่สาวปกป้อง เจ้าจะต้องกลัวอะไรอีก เจ้ายังไม่รู้ความเก่งกาจของพี่สาวล่ะสิ” นางลูบหน้าผากของซ่านซ่านเบา ๆ แต่กลับไม่สังเกตเห็นแววตาของซ่านซ่านที่มองไปยังพี่สาวด้วยความหวาดกลัว

ไม่ ไม่ ไม่ คนที่เขากลัวก็คือพี่สาวนี่แหละ

ลู่เจาเจาอ้าปากหาว “ซ่านซ่านรีบนอนเถอะ คืนนี้พี่สาวจะนอนเป็นเพื่อนเจ้าเอง...เจ้าไม่ต้องกลัว...”

ซ่านซ่านได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้าง

“อ่าว อ่าว ร้องไห้ทำไมล่ะ เพิ่งจะอายุเก้าเดือนฟังรู้เรื่องด้วยหรือ” สืออวิ๋นตกใจ

“ดีใจจนน้ำตาไหลเลย”

สวี่สืออวิ๋นถอดรองเท้าให้เจาเจา ก่อนจะอุ้มนางขึ้นเตียง

ซ่านซ่านจับแขนเสื้อของผู้เป็นแม่แน่น แววตาเต็มไปด้วยความอาลัย อย่าไป อย่าทิ้งข้าไว้กับพี่สาว!

สวี่สืออวิ๋นรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ปกติเด็กคนนี้ไม่ได้ติดแม่ขนาดนี้