หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1141

วันนี้แปลกจัง

“นอนเถอะ พรุ่งนี้ประกาศผลสอบ ต้องตื่นแต่เช้า” ในจวนก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับเรื่องต่างๆ หลังประกาศผลด้วย

ในสายตาที่เต็มไปด้วยความอาลัยของซ่านซ่าน ทุกคนก็ปิดประตูห้อง

ข้างนอกประตู

“ตอนกลางคืนมาดูบ่อยๆ ล่ะ เด็กๆ ยังเล็ก อย่าให้เป็นหวัดนะ” สวี่สืออวิ๋นกระซิบสั่งแม่นม

“เจ้าค่ะ”

ภายในห้อง

ซ่านซ่านมองลู่เจาเจาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไม่เคยว่าง่ายขนาดนี้มาก่อน

เขาเลื่อนผ้าห่มไปให้พี่สาว ส่งขวดนมให้พี่สาวด้วย แล้วก็คิดอะไรออก...รีบลงจากเตียงคลานไปหยิบของล้ำค่าที่เขาแอบซ่อนไว้

เหมือนผ้าเช็ดหน้าของแม่หรือเปล่านะ?

เขานั่งขัดสมาธิกับพื้น แล้วค่อยๆ เปิดผ้าเช็ดหน้าทีละชั้น ถือออกมา…

นำกระดูกแกะ...ยื่นให้พี่สาว

ลู่เจาเจา!!!

ซ่านซ่านยิ้มอย่างประจบ แล้วชี้ไปทางขวาของกระดูกแกะ แล้วก็ชี้ไปทางซ้ายอีกด้วย

ด้านนี้ข้าดูดแล้ว เหลืออีกด้านหนึ่งที่ยังไม่ได้ดูด

ลู่เจาเจาทำหน้าเหยเก ทำหน้ารังเกียจ เห็นได้ชัดว่ากระดูกด้านหนึ่งขาวซีด น้ำไขกระดูกถูกดูดจนเกลี้ยง ส่วนอีกด้านยังพอมีความชุ่มชื้นอยู่บ้าง…

นางกุมขมับด้วยความรู้สึกพังทลาย

ไม่ใช่สิ! เจ้าแอบซ่อนของแบบนี้ไว้ทำไม?!!

ลู่เจาเจาคีบกระดูกขึ้นมาด้วยความรังเกียจ “เจ้าแอบซ่อนไว้ตอนไหน? ไม่สิ นี่มันผ่านไปกี่วันแล้ว เจ้าแอบซ่อนของแบบนี้ไว้ทำไมกัน? มันขึ้นราแล้ว!!”

ซ่านซ่านยังคงพยายามยื่นกระดูกไปที่ปากของลู่เจาเจา

“เจ้า…” ลู่เจาเจาเกือบจะหัวเราะออกมาเพราะความโกรธ

“ข้าไม่กิน เจ้าก็ห้ามกิน ระวังจะโดนพิษตายล่ะ” ลู่เจาเจาโยนกระดูกพร้อมผ้าเช็ดหน้าออกไปนอกประตู

ซ่านซ่านเม้มปาก นั่งลงบนพื้นเหมือนจะร้องไห้

แต่พอเห็นพี่สาวกอดอกมองอยู่ เขาก็ฝืนกลืนกลั้นน้ำตาไว้

ลู่เจาเจาเห็นท่าทางของเขา ก็รู้สึกสงสารขึ้นมาบ้าง

นางจึงหยิบเนื้อแห้งจากมิติ เนื้อนุ่มกำลังดี ยังมีรสหวานของเนื้อสด “อ่ะ เอาไปแทะเล่น”

เนื้อทิพย์ตากแห้งเหลือไม่มากแล้ว ตัวเองยังไม่กล้ากินเลย

ซ่านซ่านรับเนื้อแห้งมาอย่างงงๆ กลิ่นหอมทำให้เขาอดใจไม่ไหว กัดไปสองคำ

ดวงตาเป็นประกายสดใส

กอดเนื้อแห้งไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วใช้ฟันน้ำนมสองซี่เล็กๆ ค่อยๆ แทะ

“เจ้าอยู่เงียบๆ นะ ห้ามปลุกข้า” ลู่เจาเจาหาวพลางห่มผ้าห่มเล็กๆ ของตัวเอง แล้วนอนลงด้านข้าง

น้องชายยังเล็ก นอนข้างในดีกว่า

ตลอดทั้งคืน ลู่เจาเจาได้ยินเสียงกุกกักอยู่ข้างหูอยู่ตลอด นางต้องเอาหัวมุดเข้าไปในผ้าห่ม จึงจะหลับสนิทได้

ที่ปลายเตียง

ราวกับมีคนนับไม่ถ้วนกำลังฆ่าฟันกันข้างหูเขา

‘ฆ่า ฆ่ามัน...’

‘มนุษย์ก็เหมือนมด ชีวิตไร้ค่าเหมือนหญ้า...’

‘ใครเชื่อฟังข้าก็เจริญ ใครขัดขืนข้าก็ตาย ฆ่า!’

‘นังแพศยา กล้าดียังไงถึงหนีไป! ข้าจะควักหัวใจของเจ้าออกมาดูให้เห็นกับตาว่ามันมีสีอะไร!’

‘ลูกที่ทำให้เสียเงิน ทำไมถึงเป็นลูกที่ทำให้เสียเงินอีกแล้ว เอาไปทิ้งที่หุบเขาเด็กทารก แล้วปล่อยให้มันตายไปเอง!’

เสียงฆ่าฟันข้างหูทำให้ซ่านซ่านนอนไม่หลับทั้งคืน เขาเหมือนกลับไปยังที่เกิดเหตุ

เขาเห็นชาวบ้านจำนวนมากถูกตัดหัวทีละคนเหมือนฟักทอง โดยไม่มีทางสู้กลับเลย

เขาเห็นผู้หญิงถูกสามีขังไว้ในบ้านและถูกทุบตีจนบาดเจ็บทั่วร่างกาย เขาเห็นผู้หญิงหนี แต่ถูกสามีจับได้ และควักหัวใจออกมา

เขาเห็น เด็กทารกผู้หญิงที่เกิดมาอย่างยากลำบาก

ร้องไห้เพียงครั้งเดียว ก็ถูกพ่อแท้ๆ โยนทิ้งในภูเขา ปล่อยให้สัตว์ป่ากัดกิน แล้วก็ตายอยู่ในปากสัตว์

ความเลวร้ายของโลก ค่อยๆ ปรากฏตรงหน้าเขา

ซ่านซ่านมีเหงื่อออกที่หน้าผาก

ลู่เจาเจาเหมือนได้ยินเสียงร้องไห้ในความฝัน นางสะลึมสะลือจนลืมตาไม่ขึ้น พึมพำว่า “หุบปาก”

เสียงฆ่าฟันที่เต็มไปหมดในหูของซ่านซ่าน ค่อยๆ จางหายไป

เมื่อซ่านซ่านตื่นขึ้น เขารู้สึกเพียงความสดชื่น

“เมื่อคืนคุณชายน้อยไม่ร้องไห้ ไม่ส่งเสียงดัง ทำให้บ่าวประหลาดใจนัก” แม่นมแอบฟังอยู่ข้างนอกประตูหลายครั้งในตอนกลางคืน แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงร้องไห้เลยแม้แต่น้อย